Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Save The Last Κρύος Γαλλικός For Me

    Εμείς, στα Ν.Π. της Αθήνας, δεν έχουμε κάποιο μαγαζί-στέκι. Είμαστε περισσότερο του κυριλέ και, συνεπώς, των απρόσωπων σχέσεων, ακόμα και στα μαγαζιά. Δεν το έχουμε με την οικειότητα, κάτι που ίσως οφείλεται στον αριθμό των ξενερουά κλαρινογαμπρών που κοιτάνε κώλους και δε σε ελκύουν να τους μιλήσεις.
   Τον Ιούλιο έμπλεξα με ένα διαφορετικό μαγαζί, από αυτά που περιγράφω. Ήταν η δεύτερη φορά που θα έβγαινα στα Εξάρχεια, η οποία χαρακτηρίστηκε από εκείνη την ατυχή παραγγελία με τον κρύο γαλλικό, Θυμάμαι που παρατηρούσα, εκείνη την ημέρα, το περιβάλλον κι άκουγα τις μουσικές από εκεί, τις συζητήσεις για τη θεσσαλική επαρχία, που δε γνώριζα, το ότι είπα σε κάποια φάση "ε, υποβαλκάνιοι" κι η συμφοιτήτρια-σερβιτόρα μου είπε "σιγά, εσύ, Αθηναία!". Την Adele που ακουγόταν μέσα στο ντάλα μεσημέρι, σε αντιδιαστολή με το Guns Of Brixton. Η όλη φάση μου είχε αφήσει καλά αισθήματα κι ένα καινούριο inside joke.
   Το επισκέφθηκα και την επόμενη εβδομάδα, για να της δώσω τα θέματα από ένα μάθημα που δεν είχε δώσει. Μέσα στα πέρα-δώθε της, μιλήσαμε για αυτήν την τάση των ανθρώπων να κράζουν την πολιτική, το σύστημα και να μην έχουν κάτι να προτείνουν. Μου μίλησε-ούσα δέκα χρόνια μεγαλύτερη μου-για τη γενιά της, ότι δεν είχαν σχέση με εμάς, ότι δούλευαν παράλληλα με τη σχολή,αλλά διάβαζαν, για το φοιτητικό κίνημα του 2006-7. Ναι, καμιά φορά πήγαινα και μόνη μου, για την παρέα της.
   Μάλλον είχε χαρεί πολύ όταν, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, ξανάρθα με τις φίλες μου εκεί. Εκείνη τα έπινε με το αφεντικό της, που μου γνώρισε στη συνέχεια, έχοντας σχολάσει. Η σερβιτόρα της βραδινής βάρδιας μάλλον το χε αντιληφθεί. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι κι εκείνη είχε έρθει προς το τραπέζι μας, χα'ι'δεύοντας μου την πλάτη και βάζοντας μου ένα ποτήρι νερό. Μίλησε κυρίως με τη μικρότερη της παρέας, που μόλις είχε δώσει Πανελλήνιες, κάναμε πλάκα και μεταξύ μας. Και της είπα ότι, αν περνούσα από κέντρο, θα την επισκεπτόμουν.
    Ξαναπήγα το Σεπτέμβρη, μια φορά με φίλες, μια μόνη μου, με αφορμή κάτι περιπλανήσεις μου προς τη Σόλωνος. Τη δεύτερη γνώρισα δυο τύπους που διάβαζαν εφημερίδα, λέγαν ότι οι αναρχικοί έχουν πέσει κι ότι ο Σύρ'ζας δε θα κάνει δα και τίποτα. Εκείνο το μικρό κοριτσάκι που της είχε ζητήσει μπισκότο και στη συνέχεια τη ρώτησε τι κάνει εκεί και τη συζήτηση να καταλήγει σε εκείνην να υπόσχεται στο κοριτσάκι ότι θα του φτιάξει τον πρώτο του καφέ.
- Μαρή, τρέχουν οι μάσκαρες!
   Έτσι πέφτει ο καπιταλισμός, αγάπες, με τις τρεχάμενες μάσκαρες.
     Φθάσαμε στην εποχή του Halloween - όταν, πάλι, θέλω να νιώσω καπιτάλα, τα πετάω τα αμερικάνικά μου. Εκείνη την Παρασκευή οι πελάτες είχαν βαλθεί να την τρολλάρουν, αλλά ο ένας είχε συνηθίσει τον άλλον, να αναλύουμε τους παραλληλισμούς του Τσίμα, να κάνουν sing a long τα καψουροτράγουδα των Arctic Monkeys και να καταλήγουμε να λέμε για την επανάστα Γιάννα Αγγελοπούλου, Έβλεπες και μερικά παιδάκια που γιόρταζαν το αντίστοιχο λατινοαμερικάνικο-νομίζω- Halloween. Ξαναπήγα και δυο ημέρες μετά. Ήταν η ημέρα εκείνη που είχε δημοσιευθεί το πρώτο μου άρθρο στην Κιμωλία. Σημαντική ημέρα, που είχα πάει να πάρω τα συγγράμματα με μια φίλη μου.Γνώρισα και μια βαρβάτη φιγούρα του αναρχικού χώρου. Αμέ!
                                   Ένα μουσικό διάλειμμα, να συνεχίσετε το σεντόνι:
                 
   Περνούσα από το κέντρο και μια ημέρα μετά τα γενέθλια μου, τότε που του Φορτσάκη του την είχε δώσει κι έκλεισε όλο το ΕΚΠΑ, κάλεσε τα Ματ κι άλλες τέτοιες χαριτωμενιές. Η συζήτηση τότε είχε περιστραφεί γύρω από τις πορείες, του 2008, του 2011, με τη σχετική προβολή βίντεο, για να μαθαίνουμε οι νεότεροι. Όταν ήταν να φύγω, της είπα ότι θα ερχόμουν την επόμενη εβδομάδα ξανά, για να κεράσω εκεί μια φίλη μου, που δε μπορούσε τότε να ρθει στα γενέθλια μου, να πάρει κι εκείνη ένα μεροκάματο. "Μα δεν είναι δικό μου το μαγαζί!" επέμενε. "Ναι, αλλά εσένα γνωρίσαμε κι ερχόμαστε εδώ" της εξήγησα. "¨Σε σένα έχουμε αδυναμία", κατέληξα.
   Λίγο πριν τα Χριστούγεννα. "Ιωάννα, έχουμε εκλογές!" μου είπε. "Τι θα ψηφίσεις;" Κάναμε χιουμοράκι με έναν άλλον τύπο στο μαγαζί, για το Σύριζα, που τάχα θα μας έκανε Σοβιετία. Ο ίδιος, όσο κοιτούσα το λάπτοπ του μαγαζιού, μου είπε "Η λύση είναι αγώνες, κοπελιά. Αγώνες, αγώνες, και πάλι αγώνες!". Τότε της είχα δώσει να διαβάσει και το δεύτερο μου άρθρο στην Κιμωλία. Μου είχε πει ότι είναι οκ από άποψη ύφους και δομής, αλλά είχα χώσει μέσα πολιτικές έννοιες, με τρόπο όχι κολακευτικό. Παρατήρηση που με συνόδευσε και με έκανε να θέλω να εξελιχθώ σαν άνθρωπος, να διαβάσω περισσότερο, να γράψω καλύτερα άρθρα.
   Το Γενάρη της έφερα μια φίλη μου - πρώτη μας έξοδος, για τη γνωριμία. Η γνωριμία αυτή πήγε εξαιρετικά - κι όχι μόνο αυτό. Γνώρισα και μια άλλη κυρία, γύρω στα 50, που είχε αποφασίσει να δώσει Πανελλήνιες, να μπει στο θεωρητικό της Καλών Τεχνών. Με τη φίλη μου είχαν αφεθεί να μιλάνε για τη rape culture, τις συνελεύσεις στην Κρήτη του 60 και για το ρόλο των μεταναστών .Εκείνη χαμογελούσε - νέο κορίτσι, αναρχικιά η φίλη μου, είχε μπει στο σωστό δρόμο. Καθόλου τυχαίο που η φίλη μου υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθουμε.
    Ημέρα των Τριών Ιεραρχών, Παρασκευή μετά την Τσικνοπέμπτη. Συζητήσεις για ψώνια, για τα πατσατζίδικα της Λάρισας, για ομιλίες πολιτικών, για μακρυμάλληδες που τους λένε στη λα'ι'κή να κουρευτούν. Για μπάτσους, για αναρχορεμπέτες με φασίζουσα νοοτροπία. Εκείνη τη φορά που ερχόμουν από το αναγνωστήριο και με ρώτησε ¨"διάβασες; μπέσα τώρα;", που μου χε φτιάξει γαλλικό (ζεστό) γιατί δεν ήμουν στα πολύ καλά μου κι εκείνη είχε τρομοκρατηθεί που είχα κάνει ένα λάθος ενώ τον έβαζα στο ποτήρι.
       Και μετά το Μάρτη πάλι, να διαβάζουμε κι οι δυο μας τα βιβλία μας υπό τους ήχους της Lykke Li. Θυμάμαι εκείνον τον τύπο που της έλεγε για τις ματάρες της, όπως και τον άλλον, που της είχε ζητήσει καφέ με 98 κόκκους ζάχαρης. Τους έβαλε στη θέση τους και τους δυο. Τη θαύμασα για τον τρόπο που τους επιβλήθηκε. Εκείνη την ημέρα που ένας γεράκος μου είπε "δεν εκβιάζω εγώ τον καιρό" (σ.σ. έβρεχε). Το ότι έβρεχε κι έκανε κρύο και της είχα προσφέρει το μπουφάν μου, να τυλιχθεί.
    27/3. Είχα πάει εκεί για να διαβάσω. Με είδε ο ίσως πιο γνωστός θαμώνας του μαγαζιού και με χαιρέτησε. Με ήξερε πια. Ενώ διάβαζα, ήρθε μια φίλη της. Κάτι είπα πάνω στη συζήτηση και μου πε "διάβαζε, δε σε βλέπω συγκεντρωμένη!". Η φίλη της, που είχε βρει γλυκό που της είχα μιλήσει στον πληθυντικό. Ένας τύπος που είχε έρθει, που δούλευε εκεί παλιότερα. Ένας μαυρούλης που μου λεγε για το μεθύσι της προηγούμενης βραδιάς. H κυρία που ανέφερα πιο πάνω, που της έφερε δώρο ένα σετ βατραχάκια, από αυτά τα παιδικά, κι είχε παθιαστεί  όλο το μαγαζί. Τα γέλια που είχα κάνει. Ένα δικό μου θέμα, που της εμπιστεύτηκα, κι έκατσε να με συμβουλεύσει.
   Μεγάλη Δευτέρα. Κόσμος ερχόταν κι εγώ είχα πάει να διαβάσω εκεί. Έρχονταν άνθρωποι, παιδιά, σκυλιά. Ο σερβιτόρος που δούλευε μαζί της είχε διάθεση για μπλα μπλα, αλλά εκείνη όχι. Της μιλούσα κι εγώ- είμαι πολυλογού, το ξέρω- αλλά εκείνη μόνο κάποιες μονολεκτικές απαντήσεις πετούσε, άντε κανένα συγκρατημένο χαμόγελο. Μου είπε ότι δεν ήταν καλά. Τη ρώτησα τι έχει, αλλά μου είπε "διάφορα". Δεν ήταν καλά. Όντως.
   Πλέον, έχει φύγει από το μαγαζί εκείνο. Κι εγώ δεν ξέρω αν θα ξαναπάω - πάντως, αν ξαναπάω, δε θα ναι για κείνην. Ίσως να μην ξαναπάω - γιατί τα πράγματα έχουν αλλάξει και θα είναι δύσκολο να επαναπροσδιορίσω το χώρο σε σχέση με τις αναμνήσεις μου για αυτόν. Δε θα ξεχάσω, όμως, ποτέ τις επισκέψεις μου εκεί, σε αυτό το χώρο με τους ενδιαφέροντες ανθρώπους, το χαβαλέ, τις μπύρες, τα inside jokes, σε αυτό το μικρό, καταχωνιασμένο μαγαζί, που έγινε ο χώρος ανάπτυξης της σχέσης μας. Είμαι χαρούμενη που έκανα αυτές τις επισκέψεις.
    

4 σχόλια:

  1. Αυτός ο κρύος γαλλικός ζέστανε το μέσα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που επιτέλεσε τέτοια λειτουργία γιατί ο τελευταίος είναι που μετράει, τελικά.Και να χαίρεσαι που κι εσύ ήπιες έναν.

      Διαγραφή
  2. Υπέροχο.. απλά υπέροχο! Ταυτίζομαι σε πολλά!
    Χαίρομαι γι' αυτο σου το κείμενο! Όμορφο πολύ! Μπράβο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα, νομίζω τα είπαμε και στο Facebook.
      Ευχαριστώ πολύ! *emoticon δυο καρδούλες γιατί είμαστε large *

      Διαγραφή

Μπορείτε να πείτε ό,τι θέλετε. Αλήθεια. ΑΛΛΑ αν σχολιάζετε με τη μορφή του ανώνυμου, δίχως να μου πείτε ποιοι είστε, να είστε σίγουροι ότι δε θα μπω καν στον κόπο ούτε να διαβάσω το σχόλιο σας, ούτε να το δημοσιεύσω, ούτε να σας απαντήσω δεόντως.