Και τώρα τι;

   Μια Κυριακή του Ιουνίου, είχα μια συνάντηση που με έκανε να συνειδητοποιήσω ορισμένα πράγματα. Άκουγα τους άλλους να μιλάνε με στόμφο για μια lifestyle δημοσιογραφία, σ' ένα χώρο όπου συμμετέχω κι εγώ. Εκεί κάπως μου ήρθε. Ήταν σαν να με βάρεσε κεραυνός. Thunderstruck, που θα έλεγαν οι AC/DC.
    Ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Φυσικά και δε θα ήθελα να παίρνω συνέντευξη από τον κάθε τραγουδιάρη, όσο καλός κι αν είναι. Δε θα ήθελα να είμαι μέρος αυτής της lifestyle, ιλουστρασιόν "δημοσιογραφίας". Ούτε θα μου άρεσε να γράφω εκείνα τα γελοία άρθρα που παρουσιάζουν το τάδε σικάτο εστιατόριο στο Κολωνάκι, το οποίο φυσικά και σερβίρει προσβάσιμα πιάτα τύπου "κάμπιες φλαμπέ", "¨Πίκατσου με σάλτσα πορτοκαλιού και δαμάσκηνο με κανελόνια", "φασιανός με μπάφο ανάμεσα από τις πατάτες". Ξέρετε ποια είναι η πλάκα με αυτά τα άρθρα. Μπορούν να συστήσουν ένα τυροπιτάδικο στη μέση της Βουλιαγμένης σαν ένα σούπερ ουάου ρεστοράν στη Γλυφάδα. Κι εγώ ψέματα στον κόσμο δε θέλω να λέω. Είμαι τίμιο κορίτσι και τρώω όλο μου το φαγητό.

         
   Θα ήμουν εξίσου τραγική αν έγραφα για πολιτικά. Μου το έχουν προτείνει, αλλά δε δέχθηκα ποτέ. Είμαι ο άνθρωπος που, όταν συμβαίνει μια πολιτική συζήτηση, κάθομαι στη γωνίτσα μου κι ακούω, έχοντας ξεχάσει τι σημαίνει και το πιο πράγμα. Κάτι το οποίο δεν ισχύει βέβαια σε όλες τις περιπτώσεις γιατί υπάρχουν κι οι ηλίθιοι στις πολιτικές συζητήσεις. Επίσης, αν κάνεις ένα λάθος σε αυτά  - που θα κάνω γιατί δεν έχω πολλές γνώσεις στο αντικείμενο - θα πέσουν να σε φάνε. Είσαι αριστερός; Θα έρθουν οι φιλελέδες να σου φάνε το άρθρο! Είσαι δεξιός; Επειδή εμείς οι κομμουνισταί δεν είμαστε και τα καλύτερα παιδιά, θα έρθουν αυτά τα αποβράσματα που ντρέπομαι να αποκαλώ "συντρόφους" και θα αρχίσουν τα "ΕΙΣΑΙ ΦΑΣΙΣΤΑΣ!ΕΝΑ!ΕΝΑ!". Είσαι ανάρχας; Δεν τη γλυτώνεις. Κι εκεί θα σε φάνε.
    Πέρασα έτσι από μια συλλογιστική πορεία όπου κατάλαβα ότι τα κοινωνικά άρθρα μου ταιριάζουν καλύτερα. Να ακούω να ούμε τις φωνές των αδύναμων, να τους δίνω μια ευκαιρία και...αχ Παναγιά μου, έγινα πολύ ρομαντική! Επίσης, έχω ένα αμαρτωλό παρελθόν στις μουσικοκριτικές το οποίο θα αναβίωνα ευχαρίστως. Μη μου δώσετε μόνο να γράψω άρθρα για να πείσω τον κόσμο ότι όλα είναι τζετ και για αυτό πρέπει να τρώνε τα χρήματά τους σε μαλακίες.
   Ίσως να φταίει και το περιβάλλον - θα χρησιμοποιούσα τώρα ψαγμένο φιλοσοφικό όρο που διάβασα στο Νίτσε, αλλά σας τη χαρίζω. Κάθε σάιτ έχει το δικό του χαρακτήρα, το δικό του κόντεξτ. Αλλιώς είναι να γράφεις στο indymedia, αλλιώς σε κανένα δεξιοσάιτ, αλλιώς στο news247, αλλιώς στη Λάιφο ή στη Σαπίλα Βόιζ. Χρειάζεται να ταιριάξεις κι εσύ
   Σκεφτόμουν και το άλλο, να έχω μια καβάντζα. Όχι κανέναν αναπτήρα, εγώ δεν καπνίζω, αντίθετα, είμαι η πιο σπαστική αντικαπνίστρια που ξέρετε. Εννοώ να κάνω και δεύτερο πτυχίο. Μου έχει κολλήσει να πάω για Αγγλική Φιλολογία, μιας που τόσο το χω με τις ξένες γλώσσες. Αλλά νταξ να ούμε, έχω ακόμα δυο χρόνια μέχρι να βγω στην κενωνία και να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο. Έχουμε καιρό ακόμα. Είμαι νιά και βράζει το αίμα μου.
   Θέλω, τέλος, να θέσω μια απορία στο κοινό μου, άσχετη με το άρθρο - ή και σχετική γιατί έχω πάθει πολιτικό προβληματισμό: αν κάποιος σου κόβει την παρέα εξαιτίας των πολιτικών σου πεποιθήσεων, δεν είναι αυτό φασίζουσα νοοτροπία; Or it's just me? Ποια η συνωμοσία πίσω από το τύλιγμα της κρέπας τέλος πάντων;