Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Ν' Αγιάσω Κι Εγώ;

Μερικές φορές γκρινιάζω.
- Ναι, μερικές.....
 Η αλήθεια είναι ότι αντιδρώ σε πολλά πράγματα που βλέπω και τα χαρακτηρίζω αρνητικά. Σήμερα θα σας μιλήσω για μερικά από αυτά, να δείτε τι τραβάω και να κλάψετε μαζί μου. Ή να με δικαιολογήσετε. Ακόμα καλύτερα αν με δικαιολογήσετε.
   Τη Δευτέρα είχα πάει σε μια φίλη στο Πάντειο, να παρακολουθήσω μάθημα γιατί προφανέστατα είμαι φυτό αγαπώ τη γνώση. Κι όσοι έχετε περάσει από κει, ξέρετε ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο όπου βρίσκονται τα τραπεζάκια των παρατάξεων. Βλέπω, που λέτε, αυτό της Α ΚΑΙ ΟΥ ΚΑΙ ΔΑΠ ΝΔΦΚ άδειο. Κι επειδή μια τέτοια παραταξάρα φυσικά κι έχει άποψη για την αισθητική. αποφάσισαν να γεμίσουν το τραπεζάκι τους με τα ήδη χρησιμοποιημένα ποτηράκια του καφέ, μερικά από τα Everest, μερικά από το Γρηγόρης Μικρογεύματα. Να τα μαζέψουν; Χαχαχαχα, τι λέτε ρε παιδιά; Όχι, στο χωριό τους είχαν πολλούς υπηρέτες και τους τα μάζευαν!

      Και θα μου πείτε τώρα "επειδή εσύ δε στηρίζεις τη ΔΑΠΑΡΑ, πρέπει να τους βγάλεις κι ανοικοκύρευτους; Έλεος μαρή άπλυτη!".  Σας βεβαιώνω ότι, είτε επρόκειτο για αυτήν, είτε για ΜΑΣ, είτε για ΕΑΑΚ, είτε για τη Νεολαία Των Συνεχιστών Του Καποδίστρια, το συμπέρασμα δεν αλλάζει: η έλλειψη σεβασμού ως προς το χώρο κι η έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης φανερώνουν ταυτόχρονα έλλειψη πολιτισμού και τα άτομα που κάνουν τέτοιες μαλακίες αξίζουν τιμωρία στο ένα πόδι προς γνώση και συμμόρφωση.
    Την ίδια περίπτωση συνάντησα κι όταν πήγα εψές στο Αναγνωστήριο του ΕΚΠΑ να διαβάσω τα Γαλλικά μου, γιατί πλέον συγκεντρώνομαι με δυσκολία στο σπίτι. Κάθεται, που λέτε, απέναντι μου ένα παλικάρι που, ενόσω διάβαζα, έβηχε σαν το φυματικό. Αλλά, νταξ, κι ο βήχας μέρος της ζωής, το καταπίνουμε. Όταν έφυγε από το αναγνωστήριο, άφησε το ποτηράκι με τον καφέ πίσω του, μια κίνηση η οποία χωράει δυο εξηγήσεις: α) με ερωτεύτηκε κι είπε να μου αφήσει κάτι να τον θυμάμαι, μήπως και τον αναζητήσω και β) είναι ολίγον τι απολίτιστος. Αν ισχύει το πρώτο, μάλλον θα 'χω να του απαντήσω ότι δεν πάω με φυματικούς που αφήνουν τα ποτήρια με τον καφέ τους πίσω, γιατί δεν ξέρω τι μικρόβια κουβαλάνε και μου ξυπνάει ο Κατακουζηνός από μέσα μου.
   Πάμε σε άλλο θέμα τώρα: όλοι έχετε στη σχολή σας αυτά τα παιδιά που πέρασαν με το 5% , δηλαδής έχουν κάποια αναπηρία ή κάποιο πρόβλημα υγείας. Νομίζω έχετε καταλάβει πόσο σημαντικό είναι τα βοηθάτε, να τους δίνετε σημειώσεις. Ε, ορισμένοι δεν το έχουν καταλάβει. Έτσι, αρνούνται να δώσουν σημειώσεις στον οποιονδήποτε, πιθανότατα γιατί φοβούνται μήπως τους κλέψουν το απουσιολόγιο. 
   Και σε αυτό το σημείο να περάσω ένα μήνυμα: μαλάκες, να βοηθάτε τους άλλους και να τους δίνετε σημειώσεις. Υπάρχουν άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας ή που δουλεύουν και δε μπορούν να παρακολουθήσουν όλα τα μαθήματα. Αυτούς να τους βοηθάτε. Αυτά τα άτομα εγγυημένα θα σε ευχαριστήσουν πολύ ευγενικά και θα σας φτιάξουν την ημέρα. Κι αν πέσετε σε μουνόπανο, να ξέρετε αυτό αντιστοιχεί στο 1% των περιπτώσεων και μη σας πτοεί.
  Κι ένα ακόμα: κάποιοι είστε, ίσως πιο ευκατάστατοι και πελούσιοι από μας. Μαγκιά σας. Αλλά όταν μας κοιτάτε με ένα βλέμμα ελεημοσύνης, επειδή δε μπορούμε να πληρώσουμε τα πάντα στην ώρα τους, μας τη σπάτε λίγο. Όχι λίγο. Πολύ. Άτιμες ταξικές διαφορές!
    Ένα τελευταίο για να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα: τόσο οι τελευταίες ημέρες του Μαρτίου, όσοι κι οι πρώτες του Απριλίου είναι ολίγον τι επετειακές. Πιο συγκεκριμένα, 29 Μαρτίου του προηγούμενου χρόνου ήτο η ημέρα που αποφάσισα να φτιάξω καινούριο μπλογκ για να το κοινοποιώ στους άλλους. Και τώρα, αρχές Απρίλη, γιορτάζω τον ένα χρόνο που κάνω ιντερνετικό ραδιόφωνο με την α λα 090 φωνή μου. Γι΄ αυτό και το Σάββατο, 4-6 το μεσημέρι, έχω επετειακή εκπομπή στο http://www.sinwebradio.com/.
   Ναι, είμαι ψωνάρα και προωθώ τον εαυτό μου.
   Και θα σταματήσω να γκρινιάζω.
   Αυτά.