Ένα Για Το Χρόνο

    Κάθε φορά που ένα ημερολογιακό έτος τελειώνει, τα μισά μπλογκς της μπλογκόσφαιρας κάνουνε έναν απολογισμό της χρονιάς με το δικό τους ύφος, άλλοι χιουμοριστικό, άλλοι ρομαντικό κτλ Θα έχανα εγώ αφορμή να γράψω; Με ξέρετε για τέτοια; Να μην κάνω το δικό μου recap του 2014, γιατί φυσικά και δε θα χανα ευκαιρία να το μοιραστώ μαζί σας, ωσάν καλή ψωνάρα;
   Το 2014, μπήκα για τα καλά στο νόημα της φοιτητικής ζωής. Έμαθα τι σημαίνει "εργασία",ότι αυτό που στο σχολείο έπρεπε να πηγαίνεις σε όλα τα μαθήματα για να μην πάρεις απουσία δεν εφαρμόζεται, ανέλυσα τον όρο "εξεταστική". Έκανα μια εισαγωγή στο φοιτητικό όρο "πιστόλι" επειδή ακριβώς το να πατάς σε όλα τα μαθήματα είναι κάτι που ξεπερνάει τον άνθρωπο. Γνώρισα το μεγαλείο της πανεπιστημιακής γραμματείας, των ευγενέστατων καθηγητών που σου ρίχνουν κι ένα στραπόν αν τολμήσεις να τους μιλήσεις .Πέρασε το ψαρωτικό πρώτο έτος και βάλαμε ένα χρόνο εμπειρίας, γιολαρίσματος και πιστολιού γιατί το πιστόλι είναι αγάπη, είναι ζωή, το πιστόλι είναι η απάντηση σε όλα.
 Άρχισα να πίνω καφέ. Όπως ενημερωθήκατε από το προηγούμενο ποστ, δεν το 'χα από την αρχή με τις παραγγελίες γιατί παρήγγειλα ένα ανύπαρκτο ρόφημα που αρχίζει σε "κρύος" και τελειώνει σε γαλλικός, μαντέψτε τι εννοώ και θα σας έρθω κατ΄οίκον να σας τονε φτιάξω.Τώρα, όμως, όλα είναι τζετ και θα κάνω το "Γρηγόρης Μικρογεύματα" δίπλα από τη σχολή μου πλούσιο. Πήγα και σε Μικέλ, τέσσερις φορές. Κι οι τέσσερις φορές ήταν εξίσου τραυματικές.
   Και το μαγαζί που παρήγγειλα κρύο γαλλικό, έμελλε να το επισκεφτώ πολλές φορές. Δεν έχω παράπονο, δεν κακοπερνάω, το αντίθετο. Είναι όμορφα γιατί μιλάω με ανθρώπους που δε θυμάμαι ποτέ τ' ονόματά τους ακούω πολιτικές και μη συζητήσεις, έχοντας πάντα κάτι να θυμάμαι από 'κει. Ναι, πάει, χάλασα κι εγώ. Άλλοι, δηλαδή, υποστηρίζουν ότι χάλασα , άλλοι ότι έφτιαξα, εγώ πιστεύω ότι ήμουν χαλασμένη από πάντα. Αλλά τα χουνε κι οι Ήχοι,  home is where the heart is.

      Γενικά, γνώρισα κόσμο. Πολύ κόσμο.Κι όταν λέω "γνώρισα", δεν εννοώ "συστήθηκα¨. Εννοώ "γνώρισα αρκετά καλά ώστε να την κάνω με ελαφρά την κατάλληλη στιγμή ή όχι". Πολλές φορές βρέθηκα να κάνω παρέα με άτομα που ούτε φανταζόμουν και που φοβόμουν ότι παραείμαι διαφορετική από αυτά.
    Αλλά, ναι, παπάρες που μου γύρισαν τα άντερα υπήρξαν. Και μαλακίες άκουσα πολλές, μαλακίες ρατσιστικές, σεξιστικές, πολιτικές. Κι όμως, δε σκότωσα κανέναν. Παρόλο που σε ορισμένες περιπτώσεις θα 'πρεπε.
   Πέρσι ήμουν πολύ στενόμυαλη όσον αφορά τα κομματικά. Όλοι στο ίδιο τσουβάλι, όλοι γουρούνια. Το 2014 έμαθα να είμαι πιο ανοιχτή, να ακούω τους άλλους επειδή βλέπω ότι σε κάθε πολιτική πλευρά υπάρχουν κι οι σοβαροί, υπάρχουν κι οι παπαρολόγοι. Εξαίρεση τα Χρυσαυγουλίνια, που είναι καραγκιόζηδες από μόνοι τους και δε χωρίζονται σε κατηγορίες γιατί ούτε οι ίδιοι ξέρουν να χωρίσουν κάτι σε κατηγορίες, εδώ δεν ξέρουν να μετράνε πάνω από το 1.
   Α, άρχισα και ραδιόφωνο. Στην αρχή σε έναν άλλο σταθμό, έπειτα στον Sin Radio. Είναι ωραία γιατί βάζω τη μουσική που μου αρέσει (και θα σας αρέσει γιατί τη βάζω εγώ, που έχω γαμάτο μουσικό γούστο) και μαθαίνω να οργανώνω το λόγο μου και να χειρίζομαι την κονσέρβα τον τόνο της φωνής μου και την ταχύτητα της ομιλίας μου. Ελπίζω να μη μου ζητάτε σημειώσεις, να πάτε να πάρετε αυτές της Δαπ, ορίστε μας!
  Το φθινόπωρο, άρχισα να γράφω και στο E-Kimolia, το ηλεκτρονικό περιοδικό του ΕΜΠ, για εξάσκηση. Τρία άρθρα έχω γράψει όλα κι όλα κι από το νέο έτος θα ακολουθήσουν κι άλλα - σιγά μη σας αφήσω έτσι. Ερχόμαστε, που λένε κι οι Αεκτζήδες.
   Άλλαξα και μπλογκ. Μέχρι το Μάρτη είχα το "Α, Ναι;" το οποίο έκλεισα (το έκανα πριβέ δηλαδή, αλλά δε γράφω τίποτα εκεί άρα οι χάκερζ ατυχήσανε).Πορκέ; Όταν έλεγα σε συμφοιτητές ότι έχω μπλογκ, μου ζητούσαν πώς το λένε, αλλά έλεγα "δεν το μοιράζομαι". Μια ημέρα, λοιπόν, αναρωτήθηκα ποιο είναι το νόημα της ζωής και κατέληξα ότι η ουσία βρίσκεται στη Σία αν αξίζει να το κοινοποιήσω κι έφτιαξα αυτό εδώ το κουκλί. Δυο φίλτατοι ανώνυμοι με ενημέρωσαν, βέβαια, ότι κακώς το έκανα πριβέ γιατί όλη η σχολή το ήξερε το παλιό μπλόγκ. Ναι, 600 άτομα χωρίς το ΦΠΑ ασχολούνται μαζί μου, είμαι φέιμους ασούμε να 'ούμε.
   Και, μαντέψτε, πάλι δε βρήκα γκόμενο. Έφαγα δυο χυλόπιτες, όμως, και θα τις βάλω στο βιογραφικό μου. Κι αυτές θα πρεπε να μετράνε στο βιογραφικό για να βλέπει ο κόσμος ότι είμαι ένα τίμιο κορίτσι που του πατάνε την καρδούλα κάποιοι κακόγουστοι κι αχρείοι. Τι, όχι;
   


                             
           
                  

Δεν Είναι Αυτό Που Νομίζεις! Awards 2014

  Έρχεται η ώρα κι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι τελειώνει η χρονιά. Είναι παραμονή Χριστουγέννων κι εσύ είσαι στο γραφείο σου, με τα χαρτομαντηλάκια σου επειδή άρπαξες κι ένα κρυωματάκι  (δε θα τον βρω αυτόν που με κόλλησε; Θα του πω εγώ!). Ναι, το 2014 τελειώνει κι ήρθε η στιγμή που όλοι περιμένατε, τα βραβεία του μπλογκσποτίου αυτουνού, όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα, τα χειρότερα και τα καλύτερα.

            Επικό επιστημονικό συμπέρασμα της χρονιάς 

   Ως γνωστόν, τα ελληνικά κανάλια φημίζονται για τις αντικειμενικές ειδήσεις που προβάλλονται. Η γλώσσα, δε, των φανταστικοεκπληκτικών μας δημοσιογράφων σε αφήνει άφωνο. Έτσι, όταν το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, τα δελτία ειδήσεων ήταν απασχολημένα με το να δείχνουν εικόνες από μια φλεγόμενη Αθήνα, ο μικρός θεούλης, ο ρεπόρτερ του ΑΝΤ1 πέταξε την εξής ατάκα: "αερομεταφερόμενες μονάδες αναρχικών".
   Τα ψέματα τελείωσαν, φίλοι μου. Τα μηχανάκια τα 'χουν για ξεκάρφωμα στα Εξάρχεια. Εκεί η επανάσταση τους δίνει φτερά. Τύφλα να χει το Redbull δηλαδής.

             Θέμα για το οποίο δε θέλουμε να ξανακούσουμε ΠΟΤΕ

  Η ειδησεογραφία του 2014 ήταν πολύ πλούσια. Είχαμε σχεδόν κάθε ημέρα κι από μια αφορμή να βρίζουμε αυτή τη χώρα, αλλά είχαμε ταυτόχρονα και μια αφορμή να φουσκώσει σαν γαλοπούλα η υπερηφάνεια του νεοέλληνα. Ο λόγος για αυτό το επίμαχο θέμα του τάφου της Αμφίπολης, με τις καθημερινές εξελίξεις και τον Ελληνάρα να πίνει φραπέ και να χαίρεται γιατί θυμήθηκε τη σπουδαιότητα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Έτσι, έπρεπε να το υποστούμε ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ, ΟΛΗ ΗΜΕΡΑ, ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΙΝΤΙΑ.ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΑΜΦΙΠΟΛΗ, ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ!

               Πρόσωπο που αντιπαθήσαμε περισσότερο το 2014
                      
  Τα κουτσομπολιστικονέα με αφήνουν εντελώς αδιάφορη. Δε με ενδιαφέρει τι κάνει και τι γράφει η κάθε Κατίνα στα κοινωνικά ντίκτυα, ούτε αν πήγε στο τάδε γκαλά φορώντας το τάδε φόρεμα. Ωστόσο, ένα από τα στοιχεία που υποδεικνύουν ότι το τάδε πρόσωπο έχει γίνει αυτό που λέμε "μα'ι'ντανός" είναι το ότι τον τρως στη μάπα κάθε ημέρα, ακόμα και σε σάιτς μη κουτσομπολίστικου περιεχομένου. Τέτοια είναι κι η Ίγκι μας.

                Στην αρχή δεν είχα πρόβλημα με την ψηλή, ξανθιά, ασπρουλιάρα εκδοχή του Lil'Wayne. Είχε ξεκινήσει ως underground rapper, έβγαλε κάποια συμπαθητικά κομματάκια, σαν το παραπάνω, και γενικά δε μας απασχολούσε και τόσο. Αλλά ήρθε η ώρα να κάνει επιτυχία με το "είμαι φάνσι, το ξέρεις ήδη", που δε μας χάλασε γιατί ήταν καλό μέινστριμ χιτάκι. Και μετά το πράγμα γαμήθηκε. Όσο περνούσε ο καιρός, τα κομμάτια της γίνονταν όλο και πιο για τον πούτσο, με αποκορύφωμα το re-release του δίσκου της και τα πρόσθετα κομμάτια που, well, δεν ακούγονταν και μάθαμε ότι συναγωνίζεται τον Κασιδιάρη σε πέταγμα ρατσιστικών σχολίων. Άι σιχτίρ, Ίγκι. Άι σιχτίρ.

                                      Γαμάτο συμβάν της χρονιάς
  
     Την άποψή μου για τη Ευροβιζιόνα την ξέρετε. Μου είναι αδιάφορη. Να φανταστείτε, φέτος δεν την είδα καθόλου γιατί ήμουν έξω και γύρισα με το τελευταίο λεωφορείο. Χάρη στα κοινωνικά ντίκτυα, έμαθα ότι κέρδισε η Κοντσίτα, ξέρετε, το κορίτσι με τα γένια  και το καταχάρηκα.  Ήταν μια απόλαυση να βλέπεις τους δήθεν μη ρατσιστές να αποκαλύπτονται και να τους χαρίζεις ένα ωραιότατο πλωκ, τους ομοφοβικούς μαλάκες να τους έχει έρθει ο ουρανός στο κεφάλι και τους υποβαλκάνιους σκυλοκάγκουρες να αναρωτιούνται γιατί το χαζό κλαμπομπιτάκι που είχαμε στείλει πάτωσε τόσο πολύ.

                                           Χειρότερο Κομμάτι Της Χρονιάς

             
      ΑΥΤΟ, ΑΥΤΟ το γαμήδι με το μπιτάκι κλεμμένο από τον Κωνσταντίνο Αργυρό και το σπαστικό ρεφρέν, που θυμίζει διασταύρωση ηλεκτρονικού ήχου ξυπνητηριού με ποδοπατημένο Στρουμφάκι. Κι όχι, η Ίγκι δεν είναι τόσο το πρόβλημά μου εδώ πέρα, γιατί η αρχική βέρσιον ήταν με τον Pitbull, που είναι μακράν χειρότερος από κείνην. Κι η Τσένη Φερλόπερ επίσης δε με ενοχλεί, μπράβο στη γυναίκα που διατηρείται τόσο καλά κι ας βγάζει μαλακοτράγουδα πολλές φορές.
   Αναπληρωματικό χειρότερο κομμάτι της χρονιάς είναι φυσικά το ακουστικό ξέρασμα του Τζέισον Ντερούλο, το Γουίγκολ Γουίγκολ Γουίγκολ. Βασικά, γιατί υπάρχει ο Τζέισον Ντερούλο; Τι έχει να προσφέρει στην ανθρωπότητα; Τι ξέρετε εσείς και μου διαφεύγει;

                                          Χειρότερο βιντεοκλίπ της χρονιάς

           
    Η Brooke Candy είναι μια - ας την πούμε - ράπερ της οποίας η μουσική, αλλά και τα βιντεοκλίπ είναι μια προσβολή προς την προσβολή για την προσβολή απέναντι στην ανθρωπότητα. Στο βίντεο, τη βλέπουμε πιο στολισμένη κι από τη μέση λατέρνα, να παθαίνει ένα εγκεφαλικό σε fast forward και να πιάνει το μνι της γιατί είναι και φεμινίστρια. Αν αυτό δε σας έπεισε ότι δε χρειάζεται να δείτε ποτέ σας αυτό το εξάμβλωμα, τότε εικάζω ότι τίποτα δε σας σταματά, ζείτε επικίνδυνα και δε φοβάστε μη μείνετε χωρίς μάτια. Σας θαυμάζω για την τόλμη σας (και την ανωμαλία σας).

                                        Ρόφημα της χρονιάς
 
   Ένας αστικός μύθος λέει ότι υπήρξε μια περίοδος που είχα φαγωθεί να λέω παντού ότι μια φορά στα Εξάρχεια παρήγγγειλα....




                

  ναι, Βίρνα, είναι αλήθεια, ότι έχω παραγγείλει κρύο γαλλικό καφέ. Ήταν το 4th of July κι εμείς είχαμε ακόμα μάθημα στο πανέμορφο κι εξωτικό ΕΚΠΑ λόγω των απεργιών των διοικητικών υπαλλήλων. Ο Θωμάς ο Βάρβαρος είχε τελειώσει με τη σχολή του κι είχε έρθει Αθήνα. Εγώ, στο πλαίσιο της εκστρατείας μου με τίτλο "Τα Εξάρχεια δεν είναι ο Σατανάς", τον πήγα σε ένα καφέ στην εν λόγω περιοχή, όπου τύχαινε να χω κονέ τη σερβιτόρα. Ε, ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε και γιόλαρα ζητώντας ένα γαλλικό καφέ γιατί τότε στους καφέδες γιόλαρα και παράγγελνα ό,τι να ναι.
 - Θα πάρεις τόσο ζεστό καφέ με τέτοια ζέστη; με ρώτησε ο Σαλονικιός.
 - Καλά, φέρε μου έναν κρύο γαλλικό, είπα στην κοπέλα.
     Εκείνη μου απήντησε με το εξής ψύχραιμο:
- Αυτό το πράγμα δεν υφίσταται.
   Ήταν ένα σοκ και μια αφορμή να με δουλεύει ο Θωμάς νυν και αεί, κι εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.
   Για την ιστορία, πλέον ξέρω να παραγγέλνω γαλλικό. Κι αν ενδιαφέρεστε για την πατέντα,τον σερβίρουν σε ένα άκυρο μαγαζί στη Σόλωνος, απ' όπου τράβηξα τη φωτογραφία που βλέπετε ενώ τον εντόπισα και στον κατάλογο των Μικέλ, όπου με σύρανε χωρίς τη θέλησή μου. Μας κλέβουν τις πατέντες, οι αχρείοι!

                                    Κοτσάνα της χρονιάς

    Οι μεγαλύτεροι επιστήμονες και ψυχολόγοι τελικά ζουν ανάμεσα μας. Δεν έχουν ανάγκη την προβολή , αλλά χρησιμοποιούν τις ικανότητες τους σε καθημερινές καταστάσεις για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους να φθάσουν στην αλήθεια.
   Θα σας πω και τη δική μου, προσωπική ιστορία, που το αποδεικνύει αυτό. Ήμουν στο μετρό της Ομόνοιας, μια ημέρα βροχερή. Ήταν, όμως, κλειστό. Η κοπέλα που ήταν μαζί μου με ρώτησε "Τώρα γιατί το έκλεισαν;". Τότε με έπιασε το φολκλορικό μου στοιχείο και της είπα "Τι να σε πω...". Ένας τύπος τότε γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε "Θεσσαλονικιά είσαι;". Το βραβείο, λοιπόν, πηγαίνει επάξια σε αυτόν το σοβαρό επιστήμονα, ψυχολόγο της στιγμής, που ανακάλυψε τη μυστική καταγωγή μου.

                                  Tag αναζήτησης της χρονιάς

" δεν είναι θλιβερό". Φυσικά κι είναι. Είναι θλιβεγό, φοβεγό και τγομεγό που δε μπορώ να μπω το γω.
                                    Θαύμα του marketing

   Το να περπατάς τη Μπενάκη στα Εξάρχεια είναι ένα βασανιστήριο καθώς η συγκεκριμένη λεωφόρος είναι η επιτομή της ασχήμιας, αυτή και το κομμάτι της Ιεράς Οδού που περνάει από τον Ελαιώνα. Η λεωφόρος αυτή, λοιπόν, είναι γεμάτη με αφίσες, αφίσες αριστερές, αναρχικές κι αφίσες συναυλιών. Η μόνη αφίσα που έκανε τη διαφορά ήταν μια που έλεγε "Χάθηκε η Ροζούλα" με τη συνοδεία μιας φωτογραφίας γουρουνιού. Παραξενεύτηκα εγώ καθώς δεν είναι και το πιο σύνηθες φαινόμενο να χάνει κανείς γουρούνια στην Αθήνα. Κοιτάζω, λοιπόν, λίγο πιο κάτω και βλέπω την επιγραφή "ντοκιμαντέρ για τις βιομηχανίες κρεάτων". Αυτή η αφίσα είχε αναμφισβήτητα κερδίσει την προσοχή μου και, ναι, αποτελεί ένα θαύμα του σύγχρονου marketing. Κλαπ, κλαπ, κλαπ στο δημιουργό της.

                                 Χειρότερος δίσκος της χρονιάς

     Η Karen Oh είναι η τραγουδίστρια των Yeah Yeah Yeahs, oι οποίοι μας έχουν χαρίσει διαμαντάκια σαν αυτό. Φέτος έβγαλε το σόλο ντεμπούτο της με τίτλο "Καψουροτράγουδα" που κινείται σε lo fi ύφος. Τι είναι η lo fi; Ένα μουσικό παρακλάδι με θορυβώδεις ακουστικές κιθάρες και φωνητικά κλαμμένης φάλαινας, κοινώς η πυξβλαξίαση της indie, το αντίστοιχο με υπνωτιστικό ελληνικό έντεχνο. Κι όταν η τραγουδίστρια μιας τέτοιας γκρουπάρας βγάζει lo fi, ε, συγνώμη Κάρεν μου, αλλά δε συγχωρούνται έτσι εύκολα τέτοια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

                                              Κομματάρα της χρονιάς

              
                    Γιατί η ουσία βρισκόταν, βρίσκεται και θα βρίσκεται στη Σία. Αμήν.

                       Aτάκα που μας σημάδευσε το 2014

     "Για ό,τι συμβεί, πάντα σκέφτομαι ότι πρέπει να πάω για ψώνια" - Καλ, εκφράζοντας μια ολόκληρη γενιά.

    Αυτά από μένα και να φροντίσετε μην κρυώσετε χριστουγεννιάτικα, ούτε να κολλήσετε τους άλλους. Και να ακούτε Σία, να αποφεύγετε τις lo fi μαλακίες και να ξέρετε ότι η λύση σε όλα είναι το αλκοόλ και τα ψώνια.

Σε Είδα (Χωρίς Οφθαλμίατρο)

   
                     

        Η στήλη"Σε Είδα" είναι ένα κεφάλαιο στην παγκόσμια ιστορία, κυρίως δε της έγκυρης, σοβαρής κι αντικειμενικής δημοσιογραφίας χαχαχαχαχαχαχαχαχπώςταλέωηρουφιάνα. Αυτή η στήλη υπήρχε στη Σαπίλα Voice και, μετά τη μόδα των σελίδων τύπου Φιλοσοφικό Απόρρητο, φτιάχθηκαν σελίδες τύπου "Σε είδα στη Φιλοσοφική". Επειδή είμαι και πολύ οπαδός του μέινστριμ, θα φιλοξενήσω τη δική μου στήλη "Σε Είδα", ως γνωστή μπλόγκερ που στηρίζει την αλληλεγγύη, την αγάπη, τις προσπάθειες του άτυχου εραστή της Πάολα να την αφήσει ήσυχη.

                                 3ο Νηπιαγωγείο Κηφισιάς

    Σε είδα με τους φίλους σου να φεύγετε με το σχολικό. Ήσουν κοντούλης, παχουλούλης και φορούσες τζην σαλοπέτα με κόκκινη μπλούζα από μέσα. Μου έκλεψες την καρδιά. Στείλε μου στο nataliagermanou@pipinopnixtramail.com


                                        Έδεσσα

   Σε είδα ότι σε είδαν έπειτα αυτός αυτοί, μετά είπανε είπα ότι ήξερα αυτό ότι σε θέλω. Ήταν ήσουν αυτό ξανθιά με ναι καστανά μάτια. Αυτό ακριβώς τίποτα άλλο. Λέω στείλε σε αυτό το email paragontas_edessaikou@yahoo.gr

            
                                      Εθνική Οδός

   Οδηγούσα το αμάξι μου κατά μήκους της Εθνικής Οδού, στο δρόμο για Κατερίνη και περνούσες με το μπλε φορτηγό σου. Έπαιζες Τάσο Μπουγά στο τέρμα. Θα θελα να σε ξαναδώ, καραφλέ φορτηγατζή.
 
                                      Τerra Vibe

  Σε είδα τον Ιούλιο, στη συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου στο Rockwave. Ήσουν ψηλός, μαυρομάλλης, με πλούσια χαίτη, μπλούζα Metallica κι έκανες headbanging με τις σκληρές γκαζομεταλιές της νεράιδας. Σε θέλω κολασμένα, can you bo-feel it?


                                       Μπαλκόνι

  Ενώ έκανα παρκούρ, σε είδα στο μπαλκόνι σου, στα Εξάρχεια. Ήσουν μελαχρινή με ξέπλεκα καστανά μάτια και φορούσες ένα φλοράλ νυχτικό. Όταν το δεις, στείλε μου στο iptamenosanarxikos@hotmail. com.

                                   

                                           Πλάκα

     Σε είδα να πίνεις καφέ στα Αναφιώτικα, μαζί με την κόρη σου. Είχες καστανό βαμμένο μαλλί και φορούσες ένα μπλε μακρύ φουστάνι. Αν με θυμάσαι, είμαι ο πρώην της. Στείλε στο papakaliatisxristoforos@hotmail.com.
        
                                       Τούμπα

   Σε είδα στον αγώνα του Πάοκ με τον Ολυμπιακό. Φορούσες μια μαύρη μπλούζα που έγραφε "Πάοκ κι ας μη γαμήσω ποτέ" και φώναζες "Τούμπα - Ιράν - Καμπότζη - Βιετνάμ". Ήμουν η κοκκινομάλλα με τα μαύρα στην κερκίδα. Θα χαρώ να τα πούμε την Τρίτη, έξω από τον Τενκερλή για να αναλύσουμε την προπονητική τακτική του Άγγελου Αναστασιάδη.
                                         Mπουρνάζι
  
         Σε είδα στο Μπουρνάζι και με κοίταξες με ένα βλέμμα γεμάτο νάζι. Οδηγούσες την Glx μηχανάρα σου και φορούσες άσπρο γυαλί Arnette. Μου ψιθύρισες "κοπελιά, να σε πετάξω κάπου;" κι άρχισες να τραγουδάς Βέρτη. Ελπίζω να μη με ξέχασες, κακό αγόρι!

  
                                             ΙΚΑ
    
    Ήμουν στην ουρά στο ΙΚΑ για να πάρω τη σύνταξη. Ήσουν μπροστά μου κι έβριζες τους αχρείους που μας κυβερνάν κι έλεγες "Πασόκ, είχε τότε ο κοσμάκης ψωμί να φάει!". Τη Δευτέρα θα μαι έξω από το φαρμακείο για τα φάρμακα για τα αρθριτικά μου. Θα σε περιμένω.

                                      Oδοντιατρείο

             Περίμενες να έρθει η σειρά σου να εξεταστείς και χάζευες στην τηλεόραση. Ήσουν κοντούλα, με πλατινέ μαλλί και φορούσες ένα κόκκινο πουκάμισο. Θαύμασα τη προσήλωση με την οποία παρακολουθούσες Κλεμμένα Όνειρα. Γίνε μέλος στο μπλογκ μου και κάνε λάικ στη σελίδα μου στο Facebook. Στέφανος Μαξ.


     Η παρούσα ανάρτηση δεν είχε σκοπό να θίξει τους συνταξιούχους ή  τον ΜΠΑΟΚ ή τη Μποφίλιου. Eπίσης οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις είναι πλαστές. Αγάπη μόνο.
                          

  
  

 
 
        

The Χύμα Στο Κύμα Sessions

   Νομίζω όλοι οι μπλόγκερζ περνάμε τη φάση που δεν ξέρουμε τι να γράψουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Εκεί θέτουμε τρεις επιλογές: ή το αφήνουμε για λίγο μπας και ξεμπλοκάρουμε ή γράφουμε ένα μιξ εν ματς επειδή οι ιδέες μας είναι πολλές κι άτακτες ή γράφουμε ένα filler. Ο τίτλος της ανάρτησης φανερώνει αυτή τη διάθεση για mix n much, σύμφωνα με τη λογοτεχνική μου συνείδηση που μπήκε σε εφαρμογή επειδή υποψιάζομαι ότι ο Captain Obvious πήγε στο γάμο για πουρνάρια. Oπότε, ναι, ακολουθώ τη δεύτερη επιλογή.

 *Το ότι πάσχω από ψυχαναγκασμό είναι παγκοσμίως γνωστό. Καθώς βρισκόμαστε στα τέλη της χρονιάς, εγώ, από χόμπι κι από βίτσιο, φτιάχνω μια λίστα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, ακόμα κι αν δε συμμετέχω στην τέρμα χιψστερική Μπλογκοβίζιον. Εξαιτίας αυτού του ψυχαναγκασμού, κατεβάζω του κόσμου τους δίσκους, γνωστούς, άγνωστους και δε δέχομαι να κατεβάσω δίσκο περασμένων ετών παρά μόνο σε περιόδους που δε βγαίνουν πολλοί δίσκοι (δηλαδή Γενάρη με αρχές Φλεβάρη και τέλη Ιούνη μέχρι τέλη Αυγούστου).  Ξέρω, στ' αρχίδια σας ο πόνος μιας χιψστερούς. Άπονοι άνθρωποι.

* Για όσους δεν ξέρουν, η Μπλογκοβίζιον είναι ένας μίνι διαγωνισμός ανάμεσα στα μπλογκς, όπου καθ' όλη τη διάρκεια του Δεκέμβρη ψηφίζουν και παρουσιάζουν μπλογκικά  τους 20 αγαπημένους τους δίσκους για την τάδε χρονιά. Ή, καλύτερα, η εποχή του χρόνου όπου νιώθεις ότι ακούς πολλή ποπ σε αντίθεση με τους μεγαλοτιτάνες της ψαγμενιάς, με τα ονόματα καλλιτεχνών που εσύ δεν ήξερες και τα ονόματα παρακλαδιών μουσικών ειδών, τύπου lo fi ή shoegaze, πιο πολλά κι από τις συνιστώσες του Σύριζα. Μην ψαρώνετε ωστόσο. Όλοι αυτοί, αφού γράψουν ανάρτηση, πάνε κι σνοίγουν μπουκάλι στην Πάολα. Στάνταρ σας λέω.

* Μον Ντιέ, έχω γίνει άλλος άνθρωπος! Πέρσι ήμουν καλό κοριτσάκι. Πήγαινα σε όλα τα μαθήματα (εκτός από ένα που χε απαλλακτική εργασία), ακόμα και στους πιο βαρετούς καθηγητές κι έκανα ό,τι εργασίες υπήρχαν, υποχρεωτικές, προαιρετικές, απαλλακτικές ή προσθετικές. Φέτος, έχω χωρίσει τα μαθήματα σε δυο κατηγορίες: σε αυτά που πηγαίνω γιατί μου αρέσουν ή γιατί θέλουν παρακολούθηση για να τα περάσεις και σε αυτά που πιστολιάζω χωρίς τύψεις και παίρνω σημειώσεις από άλλους ή τα βρίσκω στο eclass. Νομίζω μπήκα στον ίσιο δρόμο. Μπορεί κι όχι.

 * Ζητείται όρεξη να γράψω εργασία για τη σχολή. Δεκτές μόνο οι σοβαρές προτάσεις οπότε οι ανώμαλοι που θα με παίρνουν για να τους κάνω μασάζ/ στενογραφία/ δεν ξέρω γω τι άλλο, θα τρώνε error 404, πλωκ, ριπόρτ και νδιλίτ με συνοπτικές διαδικασίες.

* Σε μια εργασία μου είχα να παρακολουθήσω δελτία ειδήσεων της Νέριτ. Μέσα από αυτά έμαθα ότι έρχεται ανάπτυξη, ο τουρισμός πάει τζετ, η Αμφίπολη είναι ένας θρίαμβος του ελληνισμού και της ανθρωπότητας γενικότερα, η δικαιοσύνη αποκαθίσταται σε κάθε περίπτωση κι αν βγει ο Σύριζα, θα πεθάνουμε όλοι.

       

* Είναι 9 και κάτι το πρωί κι είσαι στο μετρό, πηγαίνοντας στη σχολή,να εισπράξεις γνώσεις που θα σου χρειαστούν όταν θα βγάζεις κάρτα για τον ΟΑΕΔ. Ακούγεται αυτό το όμορφο σφύριγμα που έχεις για τα μηνύματα στο κινητό. Είναι μια φιληνάδα σου από τη σχολή και σε λέει ότι τελικά δεν έχετε μάθημα. Δεν την αμφισβητείς κι όταν κατεβαίνεις στην προσεχή στάση για να ανοίξεις Wi Fi και να τσεκάρεις το σάιτ της σχολής, ανακαλύπτεις ότι η ανακοίνωση ότι δε θα γίνουν μαθήματα είχε γίνει πρωί πρωί, με την αυγούλα. Λατρεμένο ΕΜΜΕ, ποτέ δε θ΄ αλλάξεις.

* Ένα άλλο πράγμα που μου αρέσει στη σχολή μου είναι ότι οι καθηγητές δίνουν σαφέστατες οδηγίες. Ένα παράδειγμα, μια καθηγήτρια μας είχε πει ότι το σετ των σημειώσεων για το μάθημά της βρίσκεται "στη στοά του φωτοτυπάδικου δίπλα από την Αγγελοπούλου (σ.σ. μια αίθουσα όπου κάνουμε μάθημα, όχι η Γιάννα), σε ένα υπόγειο". Οι οποίες σημειώσεις βρίσκονταν εν τέλει στο φωτοτυπάδικο κι εμείς, τρεις κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά, τρέχαμε στα σκοτεινά υπόγεια και καταγώγια 12 παρά το πρωί! Έπειτα από αυτό, εικάζω πως η συγκεκριμένη καθηγήτρια έστειλε αυτόν που τη ρωτούσε πώς πάνε για Ηλιούπολη στη Νέα Ερυθραία.

* Νομίζω δεν υπάρχει πιο γαμάτη φάση από το ξύπνημα στα άγρια χαράματα - ντύσιμο και βάψιμο με την τσίμπλα στο μάτι - κατανάλωση του πρωινού με το σκύλο να χοροπηδάει με λιγούρα πάνω σου μπας και του δώσεις ένα ψίχουλο. Εγώ το ζω μερικές ημέρες την εβδομάδα και φροντίζω να το διευκολύνω επιλέγοντας τα ρούχα μου από την προηγούμενη ημέρα - για την κίνησή μια ψυχή με χε πει ότι θα γίνω επιχειρηματίας. Τις περισσότερες φορές, όμως, καταφέρνω να φτάνω με καθυστέρηση στη σχολή. Το σχέδιο μου πάει πολύ καλά, you see.

* Αυτό το πράγμα με τους συγγενείς που σου παίρνουν δώρο κάτι απαίσια ρούχα και, για να τα αλλάξεις, πρέπει να βρεις το πιο νορμάλ ρούχο στα μαγαζιά με τα γεροντίστικα απ΄όπου το ψώνισαν, πρέπει να σταματήσει.

* Και τέλος, θα περάσω ανθρωπιστικό μήνυμα λέγοντας το εξής: ΓΑΜΩ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ, ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΡΙΧΝΕΤΕ ΦΟΛΕΣ ΣΤΑ ΖΩΑΚΙΑ!
    Αυτά είναι τα βάσανά μου για την ώρα. Κάντε μου έναν έρανο για να με παρηγορήσετε, τώρα που μαστε και κοντά στις γιορτές!

Μην Το Ξαναπείς!

    Αγάπες μου, καλησπέρα σας. Έφτασα σε μια διαπίστωση που συγκλονίζει τον κόσμο:  σας έχω γαμήσει στις λίστες. Είπα, λοιπόν, να κάνω άλλη μια για να σας βασανίζω περισσότερο. Η σημερινή θα αφορά πράγματα που ακούω (κι ακούμε) κατά καιρούς, πράγματα που μας τη σπάνε κάθε φορά που τα ακούμε. Περιμένω το Όσκαρ Πρωτοτυπίας ενώ θα δίνω τις καταπληκτικές μου απαντήσεις σε αυτές τις κοτσάνες.

  
      "Δεν έχω θέμα με τους γκέι, αλλά με ενοχλεί που φιλιούνται οι πουστάρες μπροστά μου"

  Είναι σα να μου λες "δεν είμαι ομοφοβικός, αλλά είμαι παράλληλα". Μου θυμίζει αυτό που λένε οι χίψστερς ότι "αν κάτι δεν είναι mainstream, είναι mainstream κι αν κάτι είναι mainstream, τότε είναι mainstream". Πώς μπορείς να είσαι δυο πράγματα ταυτόχρονα; Μήπως είσαι ο Τσακ Νόρρις μεταμφιεσμένος; Μήπως τελικά υπάρχει Θεός κι έχεις έρθει σε αποστολή να μας σπάσεις τα νεύρα; Δοκιμάζεις την πίστη μας ρε αρχίδι;

          "Γιατί κάνεις παρέα με τον τάδε; Είναι αριστερός/ αναρχικός" 

    Γιατί οι αριστεροί/ αναρχικοί δεν είναι ο Σατανάς. Ξέρω και καλά παιδιά τέτοιων απόψεων, ξέρω και σπαστικούς. Ας μην κολλάμε σε ιδεολογίες. Ακόμα κι αν διαφωνείς με κάποιον (που ανθρώπινο είναι, το να διαφωνείς είναι απολύτως φυσιολογικό), δεν είναι κακό να αναγνωρίσεις ότι σου φέρεται καλά. Κι αν τον κάνεις παρέα, θα έχει να σου μάθει το κατιτίς του.


        " Για όλα φταίνε οι άπλυτοι/ξένοι, μας παίρνουν τις δουλειές μπλα μπλα"

          Όχι, για όλα φταίει α) η κούτρα σου που κατεβάζει κραξιματικές ατάκες κι αναλώνεται στο να ρίχνει τους άλλους τις ευθύνες ενώ θα μπορούσες να μην ασχολείσαι,, no lifer, ε, no lifer και β) η μάνα σου που δε σε έπνιξε στη γέννα.
         
         

  
               "Μα δεν το ξέρετε αυτό; Πώς μπήκατε στο τμήμα;"

  Ατάκα που ειπώνεται από καθηγητές, είτε Γυμνασίου, είτε Λυκείου, είτε Πανεπιστημίου. Κι εγώ απαντώ, εκτιμώντας φυσικά και τις προσπάθειες τους να συμμετάσχουν τα παιδιά στο μάθημα "είχα έναν μπατζανάκη και με έβαλε, εσύ τι ζόρι τραβάς;"

     "Γενικά δε δεσμεύομαι εύκολα, αλλά αν βρεθεί η κατάλληλη, γίνομαι σπιτόγατος και τα ξεχνάω όλα"

   Κάθε φορά που το ακούω αυτό από αρσενικό, σκέφτομαι ένα πράγμα: ότι θα μετεξελιχθεί σε μουνόδουλο. Το έχω δει πολλάκις το έργο: το παίζει ανεξάρτητος και γκόμενος, αλλά όταν βρεθεί κοπέλα να τον τυλίξει, εξαφανίζεται από όλους κι από όλα κι επικεντρώνεται στη γκόμενα. Οπότε, αγαπητά αρσενικά, μεγάλη μπουκιά να φάτε (όχι από το πιάτο μας), μεγάλη κουβέντα μην πείτε.

  "Ακούς τον τάδε μουσικό/ το τάδε συγκρότημα; Μην τον ακούς, είναι για τον πούτσο"
  
  Μια φράση - καραμέλα που τριγυρνάει στο σύμπαν ημών, των μουσικόφιλων. Κάποτε τη χρησιμοποιούσα κι εγώ, αλλά κατάλαβα ότι έτσι δε γάμησε κανείς. Ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε τη μουσική που ακούνε οι άλλοι; Ακόμα κι αν κάποιος ακούει τα άπαντα του Ράδιο Μπλάκμαν, είναι δική του η επιλογή. Αν αυτουνού του αρέσει, τότε εμάς δε μας πέφτει κανένας λόγος. Κι αν, φίλε εξυπνάκια, σε ενοχλεί η μουσική που ακούω, υπάρχει μια μαγική λύση που συνοψίζεται σε μια φράση "μην τον ακούς αν δε σου αρέσει". Είδες πόσο απλό είναι;

      "Διαφωνείς μαζί μου; Είσαι φασίστας"

     Ένα από τα παράπονά μου είναι ότι η λέξη "φασίστας" χρησιμοποείται σήμερα για λόγους που δε συμπίπτουν με την πραγματική έννοια της λέξης. Άτομα διάφορων ιδεολογιών τη χρησιμοποιούν (κι όχι μόνο αριστεροί) επειδή πολύ απλά ο άλλος τόλμησε να διαφωνίσει μαζί τους. Και σε όλα αυτά εγώ έχω να πω ένα πράγμα: ανοίξτε ένα λεξικό μπας και μάθετε τι πραγματικά σημαίνει η λέξη και μην την πετάτε από δω κι από κει.

      "Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται!"

   Κι εσύ χρειάζεσαι ν' ανοίξεις ένα βιβλίο ιστορίας.

  "Γιατί σπουδάζεις ΜΜΕ; Αφού άνεργη θα μείνεις"

  Αν επιλέγαμε σχολή σύμφωνα με την επαγγελματική αποκατάστασή της, τότε θα είχαμε στριμωχθεί σε καμία τεχνική σχολή κι οι θεωρητικές σχολές θα έκλειναν επειδή δε θα πατούσε ούτε η κυλικειατζού. Επίσης, το ξέρουμε ότι η δημοσιογραφία δε φημίζεται για την αποκατάστασή της κι ούτε περιμέναμε εσένα να μας το πεις, αλλά εμείς το σπουδάζουμε γιατί μας αρέσει, γιατί ακόμα κι αν δε δουλέψουμε στο συγκεκριμένο κλάδο, θα έχουμε να λέμε πως σπουδάσαμε κάτι ενδιαφέρον.

  Αυτά από εμένα και να θυμάστε ότι τα κρούσματα ηλιθιότητας βρίσκονται παντού γι' αυτό εσείς να μένετε μακριά. Δε θέλω να σας χάσω.

   

Σε 19 Κομμάτια

                                              ΣΕΞ
 Ωραία, τώρα που τράβηξα με έναν κλασίκ τρόπο την προσοχή σας, σηκωθείτε από καρέκλες, ντιβάνια και πηγαίνετε στο μπλογκ της Καλ για να διαβάσετε αυτό το άρθρο γιατί με συγκίνησε η ρουφιάνα, παρά το γεγονός ότι αναφέρεται εις διπλούν η Σελίν Ντιόν.
    Στο ίδιο άρθρο μας ζητάει να μιλήσουμε για τα τραγούδια που μας σημάδεψαν την πολύταραχη ζωή. Κι επειδή σήμερα έχω γενέθλια - ευχηθείτε μου χρόνια πολλά - θα το κάνω άρθρο.
    - Όχι ρε πούστη, θα βάλει κάτι χιψστεριές και θα τρέχουμε στα Γουικιπίντια! Πάμε να φύγουμε!
 - Άσε μας μωρή χιψστερού, που ζεις στο παρελθόν! Ούτε 20 δεν έχεις πάει μωρή! Δηλαδή στην εμμηνόπαυση τι θα κάνεις;
  Όοοοοοχι, εδώ θα μείνετε γιατί δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημά σας με τα flashbacks. Και γιατί μετά το άρθρο θα πάμε στο τοπικό καφενείο να σας κεράσω καμιά σουμάδα ή κανά υποβρύχιον με τα φραγκοδίφραγκα που διαθέτω, νιεχ, νιεχ, νιεχ.
    Α, και κάτι άλλο. 13/11 έχω γενέθλια οπότε μπορείτε να μου ευχηθείτε. Μη σας ξεγελάει η λάθος ημερομηνία του μπλόγκερ κουφάλα, έρχεται κρεμάλα.
       
                                         19)  Eddie Brickell - What I Am

        Δεν πρέπει να είχα αποφοιτήσει από το Νηπιαγωγείο όταν το άκουσα για πρώτη φορά. Ο πατέρας μου τότε είχε αγοράσει ένα μικρό άσπρο Fiat κι έπαιζε μουσική από cd ενώ οδηγούσε. Αυτό είναι ένα από τα πρώτα μου πχιοτικά ακούσματα. Αναφέρεται στην ανεξαρτησία, στο δόγμα "εγώ είμαι έτσι κι εσείς δεν είστε υποχρεωμένοι να γουστάρετε", με έναν πολύ ήρεμο τρόπο, χωρίς εντάσεις και τσαμπουκάδες.
   Ναι, άκουγα indie από το Νηπιαγωγείο. Βαράει το χιψστερόμετρο τιλτ λέμε.
 
                                      18) Τhe Fugees - Ready Or Not 

          
        Ή αλλιώς η δεύτερη απόδειξη ότι έλαβα και γαμώ τις μουσικές παιδείες από τα cd στο αμάξι του πατέρα μου. Το συγκεκριμένο άλμπουμ, το The Score, το πρωτοάκουσα όταν ήμουν κάπου 10 χρονών, εν έτει, δηλαδή, 2006. Ήταν ο πρώτος rnb δίσκος που άκουσα σε μια εποχή που η rnb ερχόταν στη μόδα. Και με το Ready Or Not ερωτεύτηκα. Διαχρονικός έρωτας με ένα διαχρονικό κομμάτι.
   Τώρα για το κομμάτι δε θα μιλήσω πολύ. Θα συνοψίσω τα κύρια χαρακτηριστικά του γιατί δε θέλω να γίνομαι - wait for it- πολυλογού. Γαμηστερή παραγωγή και sample, η Lauryn Hill γαμάει μανούλες φωνητικά, σέξι κομμάτι με τον τρόπο που πολλά σύγχρονα του ζηλεύουν.

                                         17)  Scorpions - No One Like You

        
            Η πρώτη μου επαφή με τη ροκ μουσική έγινε μέσω των Σκούρπιονς, ναι, αυτών των πλέον γεροντοροκάδων που κάθε χρόνο δίνουν την τελευταία τους συναυλία στη Λάρισα   Λάρ'σα και στα Τρίκαλα. Είχα πάει μάλιστα στη συναυλία τους στο Γαυροναό το 2009. Αφού είχαμε κάψει όλη τη δισκογραφία τους οικογενειακώς, ήταν φυσικό κι επόμενο να κωλοχτυπηθούμε με αυτό το ερωτοκαψουροάσμα και λάιβ.

                                       16) Aly And Aj - Potential Breakup Song

                      
       Το καλοκαίρι της Α Γυμνασίου ανακάλυψα πως. όσο κι αν συμπαθείς ένα άτομο, μπορεί να μην ανταποκρίνεται το ίδιο. Έτσι άρχισε ένας κύκλος υπαρξιακών αναζητήσεων τιλέωΘεέμου. Βασικά, αποφάσισα να ψαχθώ στη μουσική, γιατί ήθελα κι εγώ να ξεχωρίσω κάπως από τα υπόλοιπα κοριτσούδια της ηλικίας μου.
   Οι πρώτες αναζητήσεις μου συμπεριλάμβαναν teen pop κομμάτια του Disney Channel σαν κι αυτό.Το οποίο παραμένει ένα αρκετά διασκεδαστικό και χορευτικό κομμάτι με εξίσου διασκεδαστικούς στίχους,με κάνει να νιώθω δεκατεσσάρων και να θυμάμαι αυτό το αντικοινωνικό κι ονειροπαρμένο κοριτσάκι που ήμουν, αυτό που κρατούσε ημερολόγιο κι έγραφε ιστορίες 20 σελίδων, κρυφά από τους άλλους για να γλυτώσει τη μετανάστευση στον Άρη, βασισμένες σε σενάρια που έπλαθε στο μυαλό της.

                               16) Florence And The Machine - Dog Days Are Over

              
       Κι έρχεται ο Σεπτέμβρης της Γ Γυμνασίου. Η μικρή και δειλή Ιωάννα παθαίνει για κάποιο λόγο αυτοπεποίθηση κι αποφασίζει πως η θέση του underdog, του ταπεινού χαμομηλιού δεν της αξίζει και πως η άρχουσα κοινωνική τάξη ασκεί πιέσεις στις μικρότερες γι' αυτό οι προλετάριοι πρέπει να εξεγερθούν απέναντι στο άδικο καπιταλιστικό σύστημα (το γάμησα). Η Florence είναι μία από τις μουσικές της ανακαλύψεις κι ο δίσκος της στους προτεινόμενους του Glamour, Θεός σχωρέστο. Και με τη φωνάρα της τραγουδάει για όλα αυτά που εκείνη θέλει να πει στους γύρω της, ότι η παλιά Ιωάννα, που όλοι την έκαναν ό,τι ήθελαν, πέθανε και ταλιμπάν ταλιμπάν.
    
                                          15) KT Tunstall - Hold On

              
          Η άνοιξη του 2010 ήτο ένας σταθμός ζωής για τη μικρή Ιωάννα. Μετά από πολλά μα και μου κι ενδοιασμούς κι έχοντας γυρίσει από ένα ταξίδι με το φάμιλι στην εξωτική Κρήτη, αποφάσισε επιτέλους να φτιάξει το δικό της μπλογκ. Σύντροφος της σε όλες αυτές τις αποφάσεις υπήρξε η KT Tunstall, όταν ακόμα έβγαζε μουσική που δε σε έριχνε σε υπνηλία.
   Το Hold On, φίλες και φίλοι, είναι ένα γρήγορο folk κομμάτι που έχει γραφτεί για να σε ξεσηκώσει. Έχει μέσα του όλη τη γρήγορη αισιοδοξία του κόσμου, με έναν πολύ "in your face" τρόπο. Γι' αυτό θα μου θυμίζει πάντα εκείνη την άνοιξη των αλλαγών, που πέρασε γρήγορα κι ακούμπησε πολύ.
       
                                        14) I Blame Coco ft Robyn - Caesar

     Κι όταν άρχισα το Λύκειο, απογοητεύτηκα. Τα άλλα παιδάκια δε με υποδέχθηκαν ακριβώς με ανοιχτές αγκάλες, αλλά, κυρία κυρία, μου φέρονταν άσχημα! Οπότε ένιωθα μόνη στο λάκκο με τα φίδια.
   Πάνω κάτω σε αυτό αναφέρεται και το electropop ντουέτο της I Blame Coco (κατά κόσμον Elliot Sumner....η κόρη του Sting τέλος πάντων) με τη Robyn. Να ρε παιδί μου, ένιωθα ότι ο Καίσαρας ήταν από πάνω μου και χαζογελούσε ενώ τα άλλα παιδάκια μου κάνανε τη ζωή δύσκολη.
- Άρα έχεις ψυχολογικά τραύματα.
- Καλώς την Καλ.
             
                                                           13) Μarie Digby - Fool

 

           Από τα προηγούμενα θα συμπεράνατε ότι γενικά ήμουν ένα κοριτσάκι που πετούσε στα σύννεφα κι αναγκάστηκε να γειωθεί. Δηλαδή η πραγματικότητα της έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό (χωρίς να ξέρει ότι είμαι ανώμαλη και μπορεί να μου αρέσουν αυτά). Κι έτσι ήρθε το πρώτο σοκ και ντέος. Η μικρή αθώα Ιωάννα έφαγε....παύση αγωνίας......κι άλλη δραματική παύση.....μας έσπασες τα νεύρα όμως.......την πρώτη της χυλόπιτα, ουα, κλαψ, λυγμ. Συγκλονισμένο το πανελλήνιο, διχασμένη η κοινή γνώμη. Το δικαστήριο της Χάγης άρχισε τις διαδικασίες για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.
  Και μετά από αυτή την τρανταχτοτρανταχτή γείωση, άκουγε ασταμάτητα το Μαράκι να λέει "I fell in love with a fool" γιατί αυτός ο άνθρωπος αυτός τόλμησε και δεν την προτίμησε, αλλά επέλεξε μια γνωστή της, καλό κορίτσι. Κι ακόμα και σήμερα το θεωρεί ένα πολύ ωραίο, ειλικρινές κομματάκι, παρά το γεγονός ότι δεν παίζει ούτε χυλόπιτα για αυτήν αυτόν τον καιρό.

                                   12) Gym Class Heroes ft Neon Hitch - Ass Back Home

  Κάπου στα τέλη του 2011 με αρχές του 2012 είχα αρχίσει να πάσχω από οξεία ρομαντικιτίδα. Δεν είχα ερωτευτεί εκείνη την περίοδο ή κάτι τέτοιο, όχι. Ούτε ήμουν μεθυσμένη. Ούτε έπαιρνα ναρκωτικά. Πολύ πιθανόν να με είχαν βαρέσει τα Αρχαία του φροντιστηρίου κι η προετοιμασία για το Proficiency στο κεφάλι. Ευτυχώς, να λέτε, που έχω αλλάξει από τότε, έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος και μισώ τον κόσμο.
  Μέσα στα χαρούμενα και ρομαντικά κομμάτια που άκουγα, λοιπόν, ήταν και το σούπερ ρέντι φρέντλι άσμα των Ηρώων Της Ώρας Της Γυμναστικής που μιλούσε με έναν ρομαντίκ τρόπο και με τη ρεφρέν της Neon Hitch για τις σχέσεις από απόσταση. Παρόλο που δεν ξέρω αν θα με εκφράσει ποτέ το συγκεκριμένο κομμάτι * φτύνει το πέτο σαν προληπτική γιαγιούλα*, πάντα θα το θεωρώ τέρμα πιασάρικο και τρισχαριτωμένο, με αναμνήσεις ζευγαριών στο σχολείο κι εμένα να χαίρομαι γι' αυτούς επειδή είχε μπει ο ρομαντικός Mr. Hyde μέσα μου.

                                      11) Τhe Birthday Massacre - Happy Birthday

                    Οι Birthday Massacre είναι, ίσως, το αγαπημένο μου συγκρότημα. Λιώνω τους δίσκους τους κυρίως κάθε καλοκαίρι και κάθε Νοέμβρη με Δεκέμβρη, με αφετηρία το καλοκαίρι του 2012. Κάναμε τότε μια γαμάτην εκδρομή στην Επίδαυρο και, περνώντας από τους σκοτεινούς δρόμους της Εθνικής, το άκουγα γιατί μου έβγαζε μια γαματοσύνη.
             Οκ, μόνο εγώ ακούω dark κομμάτια όταν είμαι χαρούμενη. Να το πείτε στον ψυχίατρο που θα με παραπέμψετε μια ημέρα.

                                           10) Disturbed - Down With The Sickness

    Εγώ δεν άκουγα μέταλ κάποτε. Το θεωρούσα θόρυβο κι έλεγα πως αντέχω τις μπαλάντες των Λεφτάλλικα μόνο. Άντε και το Aerials του Συστήματος της Κάτω (Ραχούλας). Ήμουν για λιθοβολισμό.Η μάνα μου κι ο αδελφός μου είχαν άλλη άποψη βέβαια. Γι' αυτό εν καιρώ προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες ακούγαμε κυρίως μέταλ, μέταλ, α, και μέταλ. Εγώ, που γύριζα με νευράκια από το φροντιστήριο (κι από κάτι πάρε δώσε μου), κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στο είδος. Κι άρχισα από τα βασικά. Και, ναι, το Down With The Sickness γαμάει και δέρνει το 90% του νου μέταλ με την ένταση του και τη διάθεση να τρελάνει στο headbanging την κάθε Κατινίτσα και το απεγνωσμένο middle 8 του. Ζήτω, λοιπόν, η εκτόνωση του Down With The Sickness!
  
                                                9) Wild Belle - Happy Home

                    
   Μάρτιος 2013. Τι ωραία εποχή για σχολικό τουρισμό! Αφήστε, ζούσα ένα δράμα. Ζούσα σε μια σαπιλοκατάσταση διαβάσματος και διαπίστωσης ότι δεν ένιωσα ποτέ μέλος της κοινωνίας του σχολείου που πήγαινα. Έτσι που λες Αννίτα μου.
  Το Happy Home ήταν το καθρεφτάκι όλης αυτής της σαπίλας. Έχει τον αργό ρυθμό, θυμωμένους στίχους που μιλάνε για μια κατάσταση από την οποία θες να ξεφύγεις όπως και δήποτε, δεν ανήκεις εδώ, θες να πας μετανάστης στο Τιμπουκτού και τέθοια. Μακριά από μας. Α πα πα.

                                                        8)Ms Mr - Fantasy

               
 Πανελλήνιες. Επίσης ωραία εποχή. Μόνο 10 ώρες διαβάσματος την ημέρα, μαζί με την απαραίτητη γκρίνια. Και διαλείμματα για μουσική.
   Η αλήθεια είναι ότι χωρίς τη μουσική, θα είχα κλειστεί μια ώρα αρχύτερα στο ψυχιατρείο. Πόσα βράδια άνοιγα το mp4 κι έπαιζα το Fantasy; Πολλά. Γιατί; Οι στίχοι του, αυτό το "how could I be what I wanna see?" , με γέμιζαν αισιοδοξία για το μέλλον. Μου ψιθύριζαν "εντάξει, Ιωάννα, είσαι στην τελική ευθεία οπότε σε ένα χρόνο από τώρα θα σε θαυμάζουμε στη σχολή της αρεσκείας σου". Κάτι ήξεραν.
 
                                             7) Stooshe - Put The Kettle On

                                          
       Την τελευταία ημέρα των Πανελληνίων μέχρι κι οι πέτρες ήταν μες στην τρελή χαρά. Λέγαμε με όλους τους τρόπους "φτου ξελευθερία!". Ακούγαμε τα αγγελάκια του Παραδείσου να μας φωνάζουν ότι αυτή η τσόντα των Πανελληνίων 2013 τελείωσε. Ναι, ναι, κάπως έτσι ήμουν κι εγώ. Ταυτιζόμουν με τις Stooshe και τις χαρούμενες τους μελωδίες.
          
                                              6) Waxahatchee - Misery Over Dispute 

             Και τι κάνει μια 18χρονη ξανθιά που μόλις πέτυχε στις Πανελλήνιες; Ξεκινάει το καλοκαίρι της με έναν γαμάτο τρόπο, μόνο και μόνο για να βρει προβλήματα που δεν υπάρχουν και να αναλωθεί σε αυτά ενώ δε θα έπρεπε. Όμορφα, ε;
   Να ναι καλά αυτή η καλλιτέχνιδα με το τεράστιο όνομα και τα σύντομα τραγούδια. Μου θυμίζει πόσο ανώριμη ήμουν τότε. Πόσο μάλλον με το Misery Over Dispute που εμπεριέχει όλο το θυμό και το άσκοπο εκείνης της περιόδου.

                                                  5) Υuna - Rescue

           
    Όπως θυμάστε, είμαι από τους ανώμαλους που θεωρούν το φθινόπωρο μια νέα, κεφάτη αρχή. Το φθινόπωρο του 2013 είναι ένας από τους λόγους που το πίστευα αυτό. Έπειτα από την ηλιθιότητα του καλοκαιριού, ήρθα επιτέλους στα ίσα μου. Και κατέντησα η Ιωάννα που όλοι ξέρετε κι αγαπάτε κι ας μην το παραδέχεστε.
   Soundtrack της περιόδου; Το Rescue φυσικά, ένα indie anthem ανεξαρτησίας, που βεβαιώνει όλον τον κόσμο ότι όλα πέρασαν κι είμαστε έτοιμοι για μια νέα αρχή. Μπορώ να σας πω κι άλλα αισιόδοξα. Τι εννοείτε δε θέλετε;

                                             4) System Of A Down - Lost In Hollywood

                  Τον Απρίλη που μας πέρασε άρχισε κι η πορεία μου στο ραδιόφωνο. Η πρώτη εκπομπή δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα γιατί είχα ακόμα πολλά να μάθω. Κι από άποψη μουσικής κι από άποψη λόγου.
    Είχα επιλέξει το Lost In Hollywood για προτελευταίο κομμάτι. Εκτός από το ότι είχα λιώσει στο ριπίτ εκείνο τον καιρό, μου φέρνει στο μυαλό ανθρώπους που συμπαθούσα μα κάτι στράβωσε στην πορεία, άλλαξαν, δεν ήταν αυτοί που νόμιζα, οι αλήτες, οι αχρείοι! Δεν τους είχε πάρει μακριά μου το κακό ιμπεριαλιστικό Χόλιγουντ, αλλά οι ίδιοι κάπου έμπλεξαν, κάπου μαλακίστηκαν. Άλλωστε λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε.

                                        3) Sigma ft Paloma Faith - Changing

               Ξέρω, μόλις έπεσα στα μάτια σας επειδή τόλμησα κι ανέβασα mainstreamίλα. Τώρα περιμένετε να δικαιολογηθώ, λέγοντας που το άκουγα πριν γίνει κουλ, κάτι που είναι αλήθεια. Είμαι αθώα!
   Αν το προηγούμενο ακαδημα'ι'κό έτος ήτανε σειρά, θα το έβαζα να παίζει στην τελευταία σκηνή της πρώτης σκηνής, όπου εγώ, μετά το τέλος της εξεταστικής και την έξοδο μου, γύριζα σπίτι. Εκείνο το βράδυ ένιωσα γαμάτα. Επιτέλους βρήκα ανθρώπους να ταιριάξω κι ένα μέρος να ανήκω.
- ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ!
  Σουτ εσείς!

                                             2) Τhe Dresden Dolls - Sex Changes

                  Κάτι έλεγα για αλλαγές και φθινόπωρο, ε; Πράγματι, ο Σεπτέμβρης που μας πέρασε ήταν γεμάτος από αυτές. Απώλειες, μερικές φορές για καλό, μερικές φορές όχι, διαπιστώσεις (πάλι) και πολλά πήγαινε έλα. Μεγάλα διαστήματα σαν το πιανιστικό intro του θεόμουρλου άσματος τραγουδισμένου από την Amanda Palmer. Α, κι άλλαξα ραδιοφωνική στέγη κι άρχισα με αυτό το κομμάτι. Σατανικό, ε;
  
                             1) Sia Furler - You're Never Fully Dressed Without A Smile
          

     Και φτάνουμε στο σήμερα, στο εντώ και τώρα, όπου έχουμε αφήσει (για την ώρα) τις γκρίνιες κι απολαμβάνουμε το τώρα. Στο σήμερα, όπου η ουσία βρίσκεται στη Σία και στην αισιοδοξία.

          Πιθανότατα σας κούρασα με τέτοιο σεντόνι, με τραγούδι και κακό. Δε γαμιέται όμως; Έχω γενέθλια, δε μπορείτε να με βρίσετε. Θα με βρίσετε αφού περάσουν.

Φιλοσοφικός Στοχασμός: More Is Less

   Όσοι διαβάζατε το προηγούμενο μπλογκ μου, θα είχε πέσει στο μάτι σας δυο άρθρα με τίτλο "Φιλοσοφικός Στοχασμός". Το "Α, Ναι;" είναι πλέον κλειδωμένο κι αραχνιασμένο, το ίδιο κι αυτά, αλλά εγώ έχω αιωνίως διάθεση για φιλοσοφία. Κι επειδή Δαυίδ Αβραμίδης δεν είμαι για να τα ποστάρω στο φου και μπου με ένα ουδέτερο, κίτρινο φόντο από πίσω ή με κάτι μαλακίες που κολλάνε άκυρα καρτούν πάνω από ένα φιλοσοφικοτέτοιο ρητό, μαντέψτε ποιος θα την πληρώσει.

•   Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, κάνε τα λεμονάδα και με τα λεφτά που θα κερδίσεις πουλώντας την πήγαινε για ψώνια.

•  Αν κάποιος που συμπαθείς/αγαπάς/λατρεύεις δείχνει να έχει αλλάξει προς το χειρότερο κι αν δεις ότι η κατάσταση δε σώζεται ακόμα κι αν έρθει ο Τσακ Νόρρις σε βοήθεια, τότε έχει έρθει η ώρα να κουνήσεις το μαντίλι όμορφα κι ωραία, να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου κι άλλα τέθοια δραματικά. Μην αρχίσεις το δραματικό μονόλογο, σαν αυτούς τους τύπους που πάνε στα σχόλια στο Youtube και γράφουν "I miss the old τάδε", κλαίγοντας που ο καλλιτέχνης που αγαπούν δεν παίζει πια την ίδια συγχορδία με τον προηγούμενο δίσκο. Απλά φύγε.

•  Κι όταν για τον έναν ή τον άλλον λόγο αναγκάζεσαι να ξεκόψεις με ένα άτομο, φίλο, φίλη ή γκόμενο, μη βάλεις τα μαύρα, μην κλαις σαν τη χήρα και τα λοιπά και τα λοιπά. Οι κύκλοι ξέρουν να ανοίγουν ή να κλείνουν κι έτσι αλλάζουν βάρδιες σαν τους τσολιάδες στη Βουλή, κλείνει ο ένας και ανοίγει ο άλλος. Συνήθως ο άλλος είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, αλλά δε θα μπορέσει να είναι και τέλειος - έχει να ικανοποιήσει και τις 360 μοίρες του, έχει κι εσάς, τι άλλο να κάνει ο έρμος; Χίλια κομμάτια να γίνει;

•  Δεν έχει σημασία ούτε η ηλικία, ούτε το ύψος, ούτε το βάρος, ούτε η κοινωνική θέση. Αν ο άλλος είναι μαλάκας, είναι μαλάκας.

•   Κάθε ώρα είναι καλή ώρα να πιάσεις τη σοκολάτα και να της πεις τα εσώψυχα σου.

•   Η μπύρα σε καταλαβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις. 

           

•  Αν ανακαλύψεις στην οριστικοποίηση δήλωσης στον Εύδοξο ότι έχεις κάνει λάθος στα συγγράμματα, τότε δεν ξέρεις τι πάει να πει τρόμος.

•  Αν κάποιος σε κάνει να πεις "άντε γαμήσου", έχει χάσει όλο το παιχνίδι εξ αρχής.

•  Όταν κάνεις μαλακία, να το παραδέχεσαι, πρώτα στον εαυτό σου κι αν χρειαστεί, στους άλλους. Σου δίνει μπόνους πόιντς. Αλήθεια ρε κουτό! 

•   Αν κάνεις μια πουστιά, θα τη βρεις μπροστά σου. Κάρμα μπίτσιζ.

•   People disappoint, Τενκερλής is eternal. (κατά το "People disappoint, Pizza is eternal")

     

            και τελευταίο και μακρύτερο:

•  Δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε κακία σε κανέναν. Ακόμα κι αν μας έκανε τη ζωή πατίνι, μας έσκισε την καρδούλα με ψαλλίδι, μας τσάκισε την ευαίσθητη ψυχούλα, εμείς πρέπει να προχωρήσουμε, αφήνοντας πίσω τις πιθανόν πικρές αναμνήσεις που είχαμε από αυτόν. Μπορεί να μας φέρθηκε άσχημα, αλλά χάνουμε το χρόνο μας με το να τον κράζουμε.Ας είναι καλά εκεί που είναι κι ας ελπίσουμε να καταλάβει κάποτε το λάθος που έκανε σχετικά με εμάς ή με τους άλλους.

 
  
  
  
  
 
  
  
  

Σημάδια Αποκάλυψης

  Κάποια πράγματα αξίζει να τα σημειώνεις. Όχι μόνο στη σχολή σου, όπου πολλές φορές φλερτάρεις έντονα με την τενοντίτιδα. Μιλάω για απλά καθημερινά πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να τα αγνοήσεις, αλλά είναι πιο σημαντικά από όσο νομίζεις. Γιατί όλα αυτά είναι σημάδια της αποκάλυψης και θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας μα τον Τουτατή!
   Είναι μια Δευτέρα του Οκτώβρη, οκτώ και μισή το πρωί και βρίσκεις θέση στο μετρό. Ή αντίστοιχα στο λεωφορείο για τους κατοίκους της Μπουγατσούπολης. Η ώρα αυτή είναι η ώρα που όλοι πηγαίνουν στις δουλειές τους/στις σχολές τους/στο Ταμτούμ για μα'ι'μούδες. Μαζεύεται έτσι η μισή Αθήνα στο μετρό κι ακόμα κι εμείς, που μένουμε κοντά σε μια στάση πριν το τέρμα Ελληνικό δε μπορούμε να βρούμε θέση κι αναγκαζόμαστε να γίνουμε σαρδέλες (the metro experience, bitch). Όμως, σήμερα υπήρχαν όχι μια, ούτε δυο, αλλά τρεις κενές θέσεις! Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει;
  Όταν περπατάς στο κέντρο της Αθήνας και δε βρίσκεις κανέναν να σου δώσει διαφημιστικό φυλλάδιο. Δεν έχω κανένα θέμα με αυτά τα παιδιά που μοιράζουν φυλλάδια στους δρόμους. Κάνουν τη δουλειά τους όμορφα κι ωραία κι εγώ, επειδή είμαι κοντά στον εργάτη, αγρότη, φοιτητή, πάντα παίρνω από ένα.
- Με συγχωρείς που διακόπτω, αλλά μόλις με πήρε η Μητέρα Τερέζα και μου πε ότι σηκώθηκε από τον τάφο για να σε χειροκροτήσει.
- Καλώς, πες την ότι θα την πάρω αργότερα γιατί τώρα λέω τον πόνο μου.
   Ένα πρωί, όμως, δεν πέτυχα κανέναν στο δρόμο μου. Βασικά, λάθος, πέτυχα κάτι παιδιά από το Π.Α.Μ.Ε. που μοίραζαν....δε θα το πιστέψετε....φυλλάδια.
   Από όλα αυτά έχετε βγάλει, φαντάζομαι, συμπέρασμα ότι θεωρώ τον κόσμο άδειο χωρίς τα φυλλάδια της Ευρωγνώσης. Σωστά συμπεράνατε.
   Όταν περπατάς στην Ερμού και δε σε πολιορκούν οι κοπέλες να σε ψεκάσουν με αρώματα. Θυμάστε τον Καμμένο που έλεγε ότι μας ψεκάζουν; Δεν τα πε τυχαία ο άνθρωπος. O Πανούλης ξέρει. Τόσες βόλτες έχει πάει στην Ερμού γιατί είναι, μεταξύ άλλων, και πολύ shopaholic.Kαλά, σαν την Καλ δεν είναι, αλλά το πιάνετε το νόημα. (αγάπη μόνο)
    Όταν ανοίγεις τα κοινωνικά δίκτυα και δεν υπάρχει κανείς που να γκρινιάζει για κάτι ή να ποστάρει σέλφιζ. Εκεί, φίλοι μου, τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ ανησυχητικά. Η συντέλεια του κόσμου κατά τας γραφάς έχει έρθει, φύγε από τον πλανήτη γη χθες.
     Όταν ένα άτομο που δεν περίμενες φτιάχνει Facebook. Αυτά τα ξαφνικά ονόματα που σκάνε στους προτεινόμενους είναι τα καλύτερα.
     Όταν δε δέχεσαι spam στα emails σου. Σας έχει τύχει μια ημέρα να ξυπνήσετε και να μη βρείτε κανένα διαφημιστικό email/ αίτημα για τη διάσωση της φώκιας του Άνω Ουζμπεκιστάν από το Avaaz/ ενημέρωση για το πόσο κατουράνε οι διαφημιζόμενες αγελάδες της ΦΑΓΕ; Εμένα μου χει τύχει κι ήταν τρομαχτικό.
    Όταν καθηγητής πανεπιστημίου δε βάζει το βοηθό του να εξηγήσει τι θα πρέπει να κάνουμε για την τάδε εργασία. Εμείς στο τμήμα ΜΜΕ του Νάσιοναλ Εν Καποδίστριαν Γιουνιβέρσιτι Οφ Άθενς έχουμε τουλάχιστον δυο με τρεις υποχρεωτικές εργασίες για το εξάμηνο. Κι επειδή κοτζάμ καθηγητές δε λέει να κάθονται να εξηγούν στα νεογέννητα τι πρέπει να κάνουν στις εργασίες γιατί μπορεί στον επόμενο τόνο να θεωρήσουν ότι θα τους πάρουν καραμελίτσα, βάζουν το βοηθό τους, ο οποίος είναι συνήθως  η κλασική περίπτωση του βοηθού "κουβάλα τον προτζέκτορα για να σε κάνω λέκτορα" , ένας καημένος τυπάκος που του πανε ότι η ακαδημα'ι'κή καριέρα συνεπάγεται βασιλικά προνόμια κι αναγκάζεται να παραστήσει τον αυλικό, τρώγοντας τα νιάτα του σε διδακτορικά και λέγοντας "ναι"στον καθηγητή, οτιδήποτε κι αν του πει να κάνει. Ε, αυτό γίνεται στο 99% των περιπτώσεων (το 1% λείπει γιατί δεν πιστεύω στην τελειότητα). Φανταστείτε, λοιπόν, τι έκπληξη με πιάνει κάθε φορά που ο καθηγήτης εξηγεί ο ίδιος την εργασία.
     Οι παραπάνω καταστάσεις είναι πολύ σοβαρές και μπορεί να σηματοδοτήσουν το τέλος του κόσμου και τη δημιουργία ενός νέου, όπου ο κόσμος θα χει ξεχάσει να φτιάχνει παστίτσιο. Μην τα αγνοείτε. Αν το κάνετε, θα την πατήσετε όπως εκείνο το Νεφελίμ στον πλανήτη Σείριο καλή ώρα και θα αναρωτιέστε γιατί κανείς δε σας προειδοποίησε. Μετανοείτε, λοιπόν, όσο είναι νωρίς!
   

   

    
    

   

Οι Υπόλοιποι - Κι Αυτοί Καλοί

    Όπως ξέρετε, είχα κάνει κάτι σαν δημοψήφισμα για το θέμα της επόμενης ανάρτησης. Επιλέχθηκε ο Τόμας Ο Βάρβαρος, πολυτεχνίτης και μαγκίτης της πόλης της μπουγάτσας και του χαλλαρά, για την ιδέα του να γράψω για το μεγαλύτερο μου ίνδαλμα (δηλαδή αυτόν), το μεγαλύτερο μου έρωτα (δηλαδή αυτόν) ή για ανθρώπους που θα αλλάξουν τον ρουν της ιστορίας (ναι, η ψωνάρα, συγκαταλέγει τον εαυτό του σε αυτούς). Ωστόσο, υπήρξαν κι άλλες προτάσεις από διάφορους μπλόγκερς και θα ήθελα να τους ανταμείψω κι αυτούς γιατί κι αυτοί ψυχή έχουν.
        Οι προτάσεις ήταν, λοιπόν, οι παρακάτω:

   Jeanne Kal  - 7 Οκτωβρίου 2014 - 6:35 π.μ.
 " Γράψε για τραυματικές εμπειρίες των παιδικών σου χρόνων και τι θα ήθελες να πεις τωρα στα ατομα που στις προκαλεσαν! (ο,τι να ναι ομως!!)"

  Όπως βλέπετε, η φιληνάδα μου, επηρεασμένη από την Ψυχολογία που διδασκόμαστε στη σχολή, θέλησε να μου κάνει μιαν ψυχανάλυσην. Θα την απογοητεύσω, όμως, καθώς πέρασα αρκετά ήρεμα παιδικά χρόνια - με πειράζαν τα παιδάκια στο σχολείο, αλλά δε βαριέσαι, είμαι δεκαεννιά χρονών βουβάλα και τα χω ξεπεράσει αυτά. Ωστόσο, θελω να πω σε εκείνο το παλιάρχιδο που μου έλεγε ότι θα μου πάρει το παγουρίνο της Cindy ότι εγώ τα θυμάμαι αυτά και ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΓΟΥΡΙΝΟ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!

Πρόεδρος Α.Π.Ι. - 7 Οκτωβρίου 2014 - 7:47 π.μ.

"Γράψε για το Ντότα, πόσο μαλακία είναι. Ναι ξέρω, είμαι ανώριμος"

Για το Ντότα, πόσο μαλακία είναι.

mahler767  - Οκτωβρίου 2014 - 8:08 π.μ.

"Κλείσε το facebook να δείς πως θα επιστρέψει η έμπνευση. Μετά κάνε πόστ με τα στάδια της απεξάρτησης"

  Αυτό θα ήταν μια καλή ιδέα, αν κατέκλυζα την αρχική μου με διάφορα στάτους με ό,τι μου κατέβαινε σε σημειό να μη μπορώ να σκεφτώ τίποτα για το μπλογκσποτίδιο ή αν stalkαρα όλον τον κόσμο. Όμως, εγώ ούτε γαμιέμαι να γράφω στάτους, ούτε stalkάρω τον κόσμο (άλλωστε δεν είναι stalking, είναι κοινωνικό ενδιαφέρον). Έπειτα, είχα κλείσει το Facebook σε κάποια φάση στη ζωή μου, για να μη με αποσπά από τις Πανελλήνιες και, ναι, είχα αποτοξινωθεί με επιτυχία, επειδή ακολουθούσα το στάδιο "Ιωάννα, έχεις διάβασμα". Μετά, όμως, το ξανάνοιξα για να επικοινωνώ με φίλους που βρίσκονται κάμποσα χιλιόμετρα μακριά μου, μπλόγκερζ και μη, αντί να χαλάμε τα λεφτά μας στα τηλέφωνα,  και, αργότερα, για να ενημερώνομαι για τη σχολή, να προωθώ τις ραδιοφωνικές μου δραστηριότητες και να συνενοούμαι για εργασίες. Βλέπετε, το Facebook με χρειάζεται και δε μπορώ να το αφήσω στις δύσκολες στιγμές.

giwta ar -7 Οκτωβρίου 2014 - 8:45 π.μ.

"Γράψε για την τρύπα του όζοντος. Γράψε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Γράψε για 'μένα.
Ό,τι θέλεις. Σου έδωσα πολλές εναλλακτικές για να μη λες..χδ"

 Λοιπόν, η τρύπα του όζοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι σοβαρά περιβαλλοντικά θέματα μπλα μπλα μπλα, γι' αυτό μη σκάτε μύτη με τα κομπρεσέρια όταν βλέπετε όζον, ούτε να τραγουδάτε "φαινόμενο είμαι εγώ" όταν βλέπετε ένα θερμοκήπιο, επειδή τα φυτά υποφέρουν από το φάλτσο της φωνής σας.

  Κι επειδή η Γιώτα είπε "γράψε για μένα", να σας πω ότι είναι πολύ καλό παιδάκι, ήσυχη,ενδιαφέρουσα κι είχαμε συναντηθεί μια φορά όταν είχε έρτει εις τας Αθήνας, όπου κάναμε σπιρίτουαλ συζητήσεις με φόντο τα Εξάρχεια (σκάστε, δεν πήγαμε για μπάφους, ούτε τη μύησα σε αναρχοαριστερές αντιλήψεις!). Γκουντ, γκουντ γκερλ.

  

Manolo7 - 7 Οκτωβρίου 2014 - 11:34 π.μ.

Οι παραπανω ντρεποντε να στο ζητησουν, αλλα θελουν να γραψεις για την πρωτη σου ολοκληρωμενη σεξουαλικη εμπειρια σου. :P

    Πρώτον, είναι "ντρέπονται" κι όχι "ντρέποντε" (δεν τα μπορώ τα ορθογραφικά κι έπρεπε να το .διορθώσω) Δεύτερον, είμαι σεμνή κοπέλα, της εκκλησίας (να λέμε και μια μαλακία να περνάει η ώρα) και δεν κάνω τέτοια, α πα πα πα. Για ποια με περάσατε; Σε λίγο θα πείτε ότι αγοράζω και κουκλάκια Φέρμπι!

 

   Θα κλείσω με κάτι ψιλοάσχετο, μια ανακοίνωση παύλα σέιμλες πρόμο. Πριν μια εβδομάδα, έληξε η συνεργασία μου με τον R1 Radio με αποτέλεσμα να μείνω ραδιοφωνικά...άστεγη. Επειδή, όμως, δεν ήθελα να το αφήσω το μέσο, σύντομα βρήκα νέα ραδιοφωνική στέγη. Τα Σάββατα, λοιπόν, 4-6 μ.μ. σας περιμένουμε στον SinRadio, σε αυτό το λινκ.
    

 

Yπέροχοι Άνθρωποι

Thomas the Barbarian  7 Οκτωβρίου 2014 - 9:56 π.μ.

Γράψε για το μεγαλύτερό σου ίνδαλμα (δηλαδή εμένα) ή για τον μεγαλύτερό σου έρωτα (δηλαδή εμένα) ή για ανθρώπους που κάποτε θα αλλάξουν τον ρουν της ιστορίας (δηλαδή εμένα).

   

  Προφανέστατα, λοιπόν, η ιδέα του Θωμά θα είναι αυτή για την οποία θα γράψω ποστ, σήμερα, Σάββατο,11 του Οκτώβρη 2014. Θωμάκο, συγχαρητήρια, τα κορίτσια σε περιμένουν στη σουίτα του Χίλτον για παρτουζίτσες με υπόκρουση Van Halen, Iron Maiden, Judas Priest και τα λοιπά και τα λοιπά. Μην αργήσεις! Οι υπόλοιποι θα ανταμειφθείτε σε επόμενο ποστ γκιατί είστε όλοι υπέροχοι - πόσο γλυκιά μπορώ να γίνω η ρουφιάνα. Σαν φρούτο.

  

     Το πρώτο πράγμα που μπορεί να έρθει στο μυαλό κάποιου διαβάζοντας αυτήν τη φράση είναι ότι ο Θωμάς είναι ολίγον τι ψωνάρα. Έπειτα, δε θα ονομάσω ούτε το μεγάλο μου έρωτα γιατί δε θέλω να εκθέσω δημόσια τη σοκολάτα, ούτε το μεγαλύτερο μου ίνδαλμα γιατί δε γράφω σε λευκωματάκι του Δημοτικού για να έχω το θάρρος (και την αφέλεια) να ονομάσω τους ανθρώπους που θαυμάζω σε ένα μπλογκ που κοινοποιείται και στο Facebook. Δεν αισθάνομαι άλλωστε την ανάγκη να το κάνω. Όμως, η όλη πρόταση με ενέπνευσε να γράψω διάφορα περί θαυμασμού κι ινδαλμάτων.

  Προσωπικά, με τραβάνε τα άτομα που εκπέμπουν ένα μυστήριο. Κι εδώ θα σας παραθέσω μια διαπίστωση που έχω κάνει εδώ και καιρό: τα πιο ενδιαφέροντα άτομα είναι αυτά που δεν τα βλέπεις ΣΥΝΕΧΕΙΑ στην αρχική σου στα κοινωνικά ντίκτυα. Γιατί; Ήδη, εξαιτίας αυτών των δικτύων, ένα μέρος του μυστηριου που εκπέμπουμε χάνεται αναγκαστικά. Ακόμα κι αν δε δημοσιεύεις τίποτα στο προφίλ σου, όλο και κάποια ξέμπαρκη φωτογραφία ή ένα τσεκ ιν θα βρεθεί για να μαρτυρήσει κάτι που δεν είπες στους διαδικτυακούς σου "φίλους". Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστείς αυτήν την απώλεια του μυστηρίου. Πολλοί δεν κάνουν τίποτα γι' αυτό, παρά μόνο δημοσιεύουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Τι να συζητήσεις μαζί τους από κοντά; Δεν έχεις κάτι να ανακαλύψεις. Αντίθετα, αυτοί που κρατούν ένα χαμηλό προφίλ και δημοσιεύουν επιλεκτικά, αλλά ποιοτικά, σου ζωντανεύουν το ενδιαφέρον.

   Επίσης, ενδέχεται να μας γοητεύει το ότι κάποιοι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί από εμάς και θέλουμε να τους εξερευνήσουμε, να ακούσουμε και τη φωνή της άλλης πλευράς. Πέρα από τον παράγοντα του μυστηρίου, σίγουρα παίζει ρόλο η συμπεριφορά του άλλου. Κανείς δε θέλει να ανακαλύψει έναν που τους φέρεται άσχημα (πάντα βέβαια θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις).

   Θα μου  πείτε τώρα "οκ, αναφέρθηκες στη συμπάθεια, όχι, όμως, στο θαυμασμό οποιασδήποτε μορφής". Συνήθως όλα ξεκινάνε από τη συμπάθεια  και, με τον καιρό, γεννιέται ο θαυμασμός. Ανακαλύπτεις τον άλλον ή - πιο συγκεκριμένα - τα καλά στοιχεία σε αυτόν, τα έργα του, το όλο "πακέτο" που τον συνοδεύει. Σιγά σιγά θα ξεκινήσεις να επικεντρώνεσαι σε αυτά τα θετικά, μαθαίνοντας κι άλλες γοητευτικές πληροφορίες. Έτσι γεννιέται ο θαυμασμός. 

   Από την άλλη, ο θαυμασμός μπορεί να γεννηθεί κι από το γεγονός ότι δε γνωρίζεις τόσο καλά τον άλλον. Έχεις μια εσφαλμένη ιδέα γι' αυτό, έχεις πέσει θύμα της γενικής αλήθειας "όλοι είναι καλοί στην αρχή"  ή  υποσυνείδητα δε θες να δεις ποιος πραγματικά είναι, να μπεις στην ποτέ ευχάριστη διαδικασία της απομυθοποίησης.

   Κι όταν θαυμάζεις κάποιον, πολλές φορές εικάζεις πως θα είχε τη δύναμη να αλλάξει με κάποιον τρόπο το ρουν της ιστορίας, πως έχει τη δύναμη να το κάνει, με λόγια ή με πράξεις. Είναι κομμάτι του θαυμασμού κι αυτό. Του θαυμασμού "προχωρημένης μορφής".

   Το πρόβλημά μας βέβαια, σχετικά με την εύρεση αυτών των ατόμων που θα φέρουν "τα ίσια ανάποδα" είναι ότι πολύ πιο συχνά απ' όσο νομίζουμε μένουμε στο να προσμένουμε ήρωες, που θα φέρουν την αλλαγή. Έτσι, πολλοί καταλήγουν να γκρινιάζουν και να κράζουν, περιμένοντας ένα σωτήρα που θα τους βγάλει από την κλάψα τους. Δεν κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν την κατάστασή τους. Αν έπρεπε να δώσω παραδείγματα για τη λέξη "λάθος", αυτοί θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόμουν.

  Ξεχνάμε πως ο καθένας έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα. Είτε μιλάμε για μια κατάσταση με πιο προσωρινό χαρακτήρα, είτε για τα σημερινά δεδομένα, είτε την ιστορία ολόκληρη! Χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες μας, το μυαλό μας, το λόγο μας ή την ψήφο μας, ε, του πούστη, όλο και κάτι μπορούμε να κάνουμε! Αν καθόμαστε και περιμένουμε για ήρωες, τότε καλύτερα να πάμε να περιμένουμε το 140 απαιτώντας να έρθει στην ώρα του. Εμπρός, αδελφές μου, στον αγώνα!

  Ελπίζω, λοιπόν, να κάλυψα τα θέματα επάξια. Ξέρω, περιμένατε να τα πάω στο ειδικό κι όχι στο γενικό, αλλά οι προσδοκίες βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Κι αν στις τελευταίες παραγράφους ακούστηκα πολύ "επανάστα", μη μου ανησυχείτε, δε γράφτηκα στην Κνε, πλένομαι και ξυρίζομαι ακόμα, ούτε θα έρθω καμιά ημέρα με φυλλάδιο για να σας πω να πάμε στην τάδε πορεία.