Μεγαλώνοντας - Όλη Η Αλήθεια

     Κατά καιρούς πετυχαίνω άρθρα και μπλογκ ποστς που περιγράφουν το πώς είναι να μεγαλώνεις. Τα περισσότερα έχουν μια μελοδραματική εσάνς. Κι εγώ δεν τα μπορώ τα μελοδραματικά. Γι' αυτό θα γράψω τη δική μου εκδοχή, γιατί πάντα τα λέω σωστά.
   Λεπόν, μεγαλώνεις όταν το ξυπνητήρι χτυπά νωρίς για να πας στη δουλειά και να βγάλεις το ψωμάκχαχαχαχα, κι όχι για το σχολείο.
    Όταν έχεις σχολή πρωί με το χάραμα και λες να μην πας γιατί ποιος σηκώνεται, έχουμε και δουλειές να ούμε.
   Όταν οι μισοί φίλοι σου επιδίδονται σε δραματικούς μονολόγους που αφορούν το γιατί δε βρίσκουν γκόμενο/α κι αναλύουν μέχρι και τη nude που έστειλαν. Κι οι άλλοι μισοί έχουν σχέση ένα χρόνο και βάλε.
    Όταν παύει να σε νοιάζει τι μέσο όρο θα βγάλεις στα μαθήματα και κοιτάς απλά να τα περάσεις.
    Όταν αποκτάς και φίλους ή φίλες που σε περνάνε καμιά δεκαετία στα χρόνια και μπαίνεις ξαφνικά στο τριπάκι να καταλάβεις πώς σκέφτονται, για να τους κατανοήσεις.
    Όταν μπαίνουν και τα πολιτικά στις συζητήσεις σου.
    Όταν πας να ψηφίσεις και φεύγεις σαν να προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου μετά το χαγκόβερ, γιατί ξέρεις ότι ψήφισες μαλακία.
    Όταν λες "καλό παιδί, αλλά..."
    Όταν ξέρεις ότι έχεις πιο πρωτοκοσμικά προβλήματα από όσο λες.
     Όταν αρχίζεις και ταυτίζεσαι με εικόνες ή τραγούδια που μιλάνε για τεμπελιά, αναβλητικότητα ή φαγητό.

                 
     Όταν υπάρχει επιτακτική ανάγκη να ανοίξεις τα email σου για τη σχολή ή για τη δουλειά.
    Όταν ο αδελφός σου πάει Γ Λυκείου κι εσύ είσαι σε φάση "τι είναι σχολείο;"
    Όταν καταλαβαίνεις ότι δουλειές δεν υπάρχουν κι αν είσαι κωλόφαρδος μπορεί να σε προσλάβουν μια εταιρεία και να σε πληρώνουν του κάθε Αγίου Ποτέ.
    Όταν οι "μάπα το καρπούζι" είναι περισσότεροι από τους "σούπερ ουάου".
    Όταν χαζεύεις ελληνικές σαπίλες στην τηλεόραση κι απορείς γιατί τις έβλεπες στα παιδικά χρόνια/στην εφηβεία.
   Όταν λες "αυτό το τραγούδι το έλιωνα μικρή".
  Όταν οι μεγαλύτεροι φίλοι σου σε φωνάζουν "μικρό".
  Όταν βγάζεις αμπελοφιλοσοφίες για τη ζωή, σαν άλλη δραματική ηρωίδα σαπουνόπερας, με τις σοκολάτες στον καναπέ.
  Όταν αναφωνήσεις "ρε το μαλάκα, δε μου έκατσε!"
 Όταν καταλαβαίνεις ότι μοιάζεις πιο πολύ με το Ντόναλντ Ντακ παρά με το Μίκυ Μάους.
 Όταν αρχίζεις και κατανοείς τους πιο περίεργους τύπους χιούμορ.
 Όταν τα inside jokes σου γίνονται πιο ντέρτι, ρίλι ντέρτι.
 Όταν η μάνα σου δε σου λέει πια τίποτα που γυρνάς μετά τις 12 γιατί κοιμάται κι ανοίγεις με τα κλειδιά σου.
  Όταν εσύ φτιάχνεις πρωινό και χαίρεσαι για τα ψωμάκια που έφτιαξες στη φρυγανιέρα και για το τσάι.
   Όταν σε πλησιάζει Δαπίτης για πρώτη φορά - αλλά τα φετινά πρωτοετά γράφονται ηλεκτρονικά, δεν ξέρουν τι γλυτώνουν.
   Όταν κάποιος από την παρέα μεθάει.
   Όταν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει αντικειμενική ενημέρωση.
   Όταν πεις το πρώτο σου "δεν έχω χρόνο".
   Και, τέλος, όταν κάθεσαι σε ένα λάπτοπ και γράφεις τι σημαίνει να μεγαλώνεις. Να δω πώς θα κάνω στα πενήντα.

- Φθινοπωρινό Catch Up -

   Ο Σεπτέμβρης είναι, για εμένα, ο μήνας που λέω "νέα σεζόν, νέα επεισόδια". Σε περσινή ανάρτηση είχα πει ότι τον λατρεύω και κάποιοι εκεί, στο βάθος, να, σας βλέπω, παραλίγο να φέρουν παπά να μου κάνει εξορκισμό. Δε βαριέσαι.
    Μια φίλη μου μου έλεγε χθες πως έχει πάψει να πιστεύει στη γυναικεία φιλία. Σε κάτι τέτοια σημεία αναλογίζομαι ότι έχω, τουλάχιστον, καλές φίλες, μερικές εδώ κι αρκετά χρόνια κι ενδεχόμενο πουστιάς δεν παίζει. Κι άντε να της το εξηγήσεις, ότι απλά έχει πέσει σε όλες τις κακές περιπτώσεις. Αχ, αδικούμαι, θα μπορούσα να είχα πάει Ψυχολογία. Άσχετα αν δεν την έπιανα. Λεφτομέρειες.
   Μιας που μιλάμε για τα φιλικά μου, μπορώ να πω ότι έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ πράγματα. Για παράδειγμα, έχω μια φίλη με την οποία έχουμε δέκα χρόνια διαφορά -πρέπει να τα χω ξαναπεί. Γνωριστήκαμε με έναν τελείως τυχαίο τρόπο, εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Όλα μπορεί να φαίνονται ειδυλλιακά, στην αρχή. Μετά συνειδητοποιείς ότι το χάσμα γενεών σε κομπλάρει λίγο. Σκέφτεσαι "τι να της πω;", "θα έχει χρόνο να ασχοληθεί μαζί μου;", "σε ποιο βαθμό πρέπει να επιμείνω;". Είμαι, παρόλα αυτά, ευγνώμων γιατί. παρά τις μπερδεμένες μου σκέψεις, έχω πάρει πολλά απ' αυτό το δίχρονο πάρε δώσε.
  Εύχομαι να μην κάνω καμιά μαλακία και τα γαμήσω όλα. Όχι, ικανή με έχω. Και, μαντέψτε, δε θέλω. Δε θέλω να χαλάω τις φιλίες μου για δικές μου μαλακίες, δε θέλω να βλάψω ανθρώπους με τις επιμονές μου και τις εμμονές μου.
   Λαμβάνοντας αυτά ως δεδομένα, μάλλον θα δυσκολευτώ να επικοινωνήσω με σούγκαρ ντάντιζ. Μαλακία. Ευτυχώς που είμαι πολύ πελούσια και δεν τα χρειάζομαι αυτά. Κολυμπάω και μόνη στην πισίνα της βίλας μου.
  Εσχάτως έπιασα και δουλειά. Σε ένα φρι πρες. Θα παίρνω το κατιτίς μου, λένε. Δεν ξέρω. Είμαι διστακτική στις νέες αρχές στη ζωή μου. Τους τελευταίους μήνες, είχα αρχίσει να σκέφτομαι να κάνω δεύτερο πτυχίο στην Αγγλική Φιλολογία - δεν ξέρω αν γι' αυτό ευθύνεται τ' ότι έχω ένα μικρόβιο της λογοτεχνίας, ένα των ξένων γλωσσών ή η ανασφάλεια μου ότι δε θα βρω ποτέ δουλειά στον τομέα μου. Είχα στείλει ένα βιογραφικό εκεί και δεν πίστευα ότι θα απαντούσαν τόσο γρήγορα. Να μη σας τα πολυλογώ, κατάφερα και βρήκα δουλειά στον τομέα μου. Αυτό θα κρίνει πολλά, θα δω επιτέλους αν μου ταιριάζει.
  Ως φυτό, χρωστάω μόνο ένα μάθημα και το δίνω τέλος του μήνα. Ε, χθες πέρασα από τη σχολή μου για να βοηθήσω μια φίλη με εξεταστικές. Κι ήμουν σε φάση "Μπαίνω στο τρίτο έτος, γουάου, γερνάω". Ήμασταν έξω από μια αίθουσα στην οποία κάναμε μάθημα, ειδικά στο περασμένο εξάμηνο, και μου φαινόταν τόσο περίεργο που έχει φθάσει ο καιρός να επιστρέψω. Θα φταίει που το προηγούμενο εξάμηνο ήταν γεμάτο πράγματα να θυμάμαι. Τώρα θα σας πω ένα: ήταν Μάρτης, ο καθηγητής είπε για μια εργασία της οποίας το θέμα με άγχωσε και, μόλις βγήκα έξω, ήταν τόσο φανερό το άγχος μου που μια φίλη μου με κοιτούσε με αυτό το βλέμμα, το "ούτε κι εγώ ξέρω τι να κάνω".
  Και τώρα πάλι εκλογές. Θα πάω να ψηφίσω, αλλά όλο αυτό μου φαίνεται ένα φιάσκο όπου πετιούνται λεφτά. Ποτέ δεν είχα ενταχθεί με το μέρος κανενός κόμματος και νιώθω όλο και καλύτερα που δεν το κάνω. Με έχει κουράσει όλη η κόντρα τους, η τριβή τους. Θα πάω να ψηφίσω όμως. Πρέπει. Δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει με δαύτους.
   Τώρα, που το προσφυγικό ζήτημα έχει μπει για τα καλά στο μάτι της επικαιρότητας, μπορείς να ξεχωρίσεις το ρατσιστή της αρχικής σου, της γειτονιάς σου. Απορώ με αυτούς που σκέφτονται έτσι. Λες και το έχουν εγγυημένο ότι δε θα βρεθούν στην ίδια κατάσταση με αυτούς. Έχει ο καιρός γυρίσματα.
   Επειδή σας έριξα στα βαριά, θα σας μιλήσω για κάτι που θα σας εκπλήξει ευχάριστα, δυσάρεστα κι ανάμεικτα ταυτόχρονα. Κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, στο Ηράκλειο Κρήτης, πήγα στη Μποφίλιου. Ήταν η παρέα τέτοια που δε σε παίρνει να πεις "όχι". Ε, έχετε παρατηρήσει ότι τα κοριτσούδια που πάνε εκεί κλαίνε με δάκρυ κορόμηλο; Ε, τώρα καταλαβαίνω γιατί. Μαλάκες μου, εγώ, που το έντεχνο το σνομπάρω πάρα πολύ, είχα βρεθεί εντός λίγων λεπτών να δακρύζω, λες κι είχα θυμηθεί όλα τα παιδικά τραύματα που έχω και δεν έχω. Εγώ. Που θεωρώ ότι οι στίχοι των εντεχνιάριδων βγάζουν νόημα μόνο αν έχεις πιεί τα άντερα σου. Το καλό της ιστορίας; Ανακάλυψα ότι η σκιά μου και το μολύβι μου είναι αδιάβροχα.
   Ελπίζω λεπόν να είναι γαμάτος ο Σεπτέμβρης. Κι αν δεν είναι αυτός,θα ναι ο Οκτώβρης. Αλλιώς ο Νοέμβρης. Το Νοέμβρη έχω και το γενέθλια. Θα είναι γαμάτα.Σας το λέω εγώ.