Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Πρωτοκοσμικοί προβληματισμοί

   Αγαπητοί φίλοι, όπως ξέρουμε, μια μεγάλη λειτουργία των μπλογκς είναι να παραθέτουμε τους πρωτοκοσμικούς μας προβληματισμούς, εμείς, οι πάρα πολύ πελούσιες. Το ίδιο θα κάνω σήμερα, γιατί ξέρω ότι σας έχουν λείψει κι είστε έτοιμοι να σκάσετε μύτη και να με παρακαλάτε να γράψω κι άλλο.
                                           (ακολουθεί random κομμάτι )
       
   Στο προηγούμενο μου ποστ είχα μιλήσει για αυτήν την τάση συμφοιτητών κι όχι μόνο να κατακρίνουν τον τάδε επειδή δεν πατάει στη σχολή. Αυτή η κατάσταση μου θυμίζει αυτές του σχολείου, ιδίως δε Γυμνασίου. Στο Γυμνάσιο, κουτσομπολεύαμε τον μεταξεταστέο που δεν πατούσε στα μαθήματα κι αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να μην πατάει κάποιος στο σχολείο, τότε, που φοβόμασταν μη μείνουμε από απουσίες κι οι περισσότεροι το παίζαμε ηθικολόγοι.
   Η μεγάλη μου ένσταση σ' αυτό είναι η εξής: έστω και στα χαρτιά, είμαστε ενήλικες κι υποτίθεται κάνουμε τις επιλογές μας. Άλλος μπορεί να μην πατάει στη σχολή γιατί δεν τον ενδιαφέρει, γιατί ήθελε να γίνει αστροναύτης και δεν τονε βοήθησε η μοίρα, γιατί δουλεύει, γιατί έχει κάποια αρρώστια ή αναπηρία, γιατί ξύνεται, γιατί έχει σημειώσεις από την παταξούλα (Μύυυυκονοοος). Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Αλλά εσείς δεν προσέχατε. Να δω τι βαθμό θα σας βάλω στο τέλος. Κλίνω στο 0 με τόνο και μπαρμπούνι, οπότε κανονίστε την πορεία σας.
     Δε νομίζω να σας δώσουν πάντως κάποιο μπόνους αν πατάτε συνέχεια, σε όλα τα μαθήματα. Αυτό είναι επιστημονικά αδύνατο. Ειδικά αν είσαι σε θεωρητική σχολή κι έχεις πυροβολημένο μάθημα που περνιέται μόνο με ναρκωτικά, έχεις κάθε λόγο να μην πατήσεις κι απλά να πάρεις καμιά σημείωση. Εκτός κι αν έχεις κανένα καλό πάφο και μπυρόνια. Αν ναι, θέλω να μου δώσεις κι εμένα. Η εξεταστική μου τελείωσε, αλλά θα έρθει η επόμενη και καλό είναι να προνοήσουμε γι' αυτά.
   Βέβαια, το "δεν πατάει" είναι πολλές φορές άλλοθι για τον άλλον να ξεδιπλώσει την αντιπάθεια του προς ένα άτομο. Όλοι μας το έχουμε κάνει αυτό, να επισυνάψουμε κατηγορίες στον άλλον, ακόμα και σε πιο ασήμαντες καταστάσεις, με χαζές αφορμές. Μερικές φορές έχουμε θέμα με τις πολιτικές του απόψεις και το πώς τις εκφράζει, με το αν εκπέμπει δηθενιά ή όχι, τη συμπεριφορά του γενικότερα. Οκ, όλοι το έχουμε κάνει. Η αντιπάθεια είναι κάτι το αμοιβαίο.
    Κι εδώ θα σας μιλήσω για εμένα, όταν ήμουν πρώτο έτος. Έβλεπα πολλά άτομα με μισό μάτι, επειδή τα θεωρούσα δήθεν. Στη συνέχεια, όμως, έμαθα να δίνω δεύτερες ευκαιρίες σε άτομα. Γιατί, όσο "κάλπικος"¨κι αν σου φαίνεται ο άλλος, αυτό δεν αναιρεί ότι μπορεί να είναι καλό παιδί. Επίσης, δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα αποδειχθεί σύμμαχος σου. Η εικοσάχρονη εμπειρία μου μου έχει αποδείξει ότι μπορείς να βρεις συμμάχους ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη. Κι όπως λέει κι η μάνα μου, 'ε, αν δε σου αρέσει, μην τον παντρευτείς".
    Ένα άλλο πράγμα που έχω χιώσει στον πρωτοετή εαυτό μου είναι το ότι ήθελα να αρέσω σε όλους. Κάτι που δεν είναι με τίποτα εφικτό γιατί, ακόμα και με στοιχειώδεις γνώσεις μάρκετιγκ και δημοσίων σχέσεων, καταλαβαίνεις ότι δε γίνεται να στοχεύσεις σε όλα τα ακροατήρια. Κι αυτό το λέω γιατί ξέρω την ανάγκη μας να αρέσουμε. Αν είναι να αρέσουμε, δε χρειάζεται να αρέσουμε σε όλους. Ούτε να κάνουμε απεγνωσμένες προσπάθειες ν' αρέσουμε. Μπορούμε, αντίθετα, να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να κάνουμε πράγματα για εμάς κι η αναγνώριση θα έρθει καβάλα σε άσπρο άλογο. Κι αν σκέφτεστε όπως εγώ σκεφτόμουν στο πρώτο έτος.σίγουρα θα αναγκαστείτε να λουστείτε ανθρώπους που δε σας ταιριάζουν και θέλετε να τους ξεκάνετε . Και θα το κάνετε σ' όλη σας τη ζωή αυτό, για μια δουλειά, στα συγγενικά σας τραπέζια, οπότε δε χρειάζεται να το κάνετε από τώρα, δε θα σας βάλουν κάποιο μπόνους.
   Οπότε η the writer ξέρει τι να κάνει και πού να απευθυνθεί.  Η the writer είναι έξυπνη. Γίνετε σαν την the writer.