Ουάου, πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι και δεν έχω γράψει εδώ! Δε θα θέλατε, βέβαια, να έγραφα εδώ - γιατί το φετινό καλοκαίρι ήταν αναμφισβήτητα καλύτερο από το προηγούμενο, αλλά είναι καλοκαίρι, σιχαίνομαι το καλοκαίρι. Οπότε ας γράψω εδώ τώρα, που φθινοπώριασε.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν διαφορετικό για μένα. Ενώ το εαρινό εξάμηνο μου πρόσφερε μια ασφάλεια, ότι βρίσκομαι δίπλα στους ανθρώπους που ξέρω, το καλοκαίρι ήρθε κι αναποδογύρισε τα πάντα. Με κάποιους ανθρώπους χωριστήκαμε - γιατί υπήρχε άγραφη συμφωνία να το κάνουμε - , με δυο άτομα από τη ζωή μου είχε φθάσει ο κόμπος στο χτένι και δε μπορούσαμε να μας ανεχθούμε κι είχα να σκεφτώ πώς θα αντιμετωπίσω μερικούς αποχωρισμούς ακόμα. Έτσι, με είχε πιάσει μια κρίση νοσταλγίας για ένα πολύ μεγάλο μέρος του καλοκαιριού κι ένιωθα ότι είχα βρεθεί τελείως μετέωρη. Πολλές φορές έλεγα "ναι, μου λένε ότι θα γνωρίσω νέα άτομα, αλλά πού είναι αυτά;". Παράλλληλα, δούλευα, διάβαζα βιβλία, έγραφα κείμενα, έβλεπα σειρές, έκανα μπάνια μα ένιωθα ότι ήμουν σε μια τεράστια αναμονή για κάτι καλύτερο και σιχαίνομαι τις αναμονές.
Σήμερα έκανα κάτι ηρωικό. Μίλησα με ένα από τα άτομα που υποτίθεται έπρεπε να χωριστούμε - οκ, πήγε μια χαρά, άλλωστε δεν είχα κάποια προσδοκία, να δω τι κάνει ο άνθρωπος ήθελα, δεν έχω σκοπό να του μιλάω συνέχεια. Αυτό θα ήταν ένα από τα πράγματα που, και για τα δυο άτομα, που δεν έχουν θέση πια στη ζωή μου, θα στεκόταν αφορμή κραξίματος τους. Γιατί ήταν τα άτομα που θα σε συμβούλευαν, με τα πράγματα που έπρεπε, υποτίθεται, να ακούσεις, αλλά δε θα είναι οι ίδιοι καλύτεροι. Θα μιλήσουν με τοξικούς γκόμενους και θα τους κρατήσουν για πάντα, το οποίο είναι τέρμα φάουλ γιατί, εχμ, είναι ο γκόμενος που γούσταρες κι αυτό θα παραμείνει για σένα, θες δε θες. Θα πουν σε υποψήφια αμόρε "ε, εγώ δε σου αξίζω" - τι "δε σου αξίζω" ρε μαλάκα, εγώ θα τους έπειθα ότι είμαι το καλύτερο πράγμα που τους έχει συμβεί! Μπορούσαν να με πείσουν ότι δε θα έβρισκα ποτέ μια καλή φιλία/σχέση, γιατί αυτοί είχαν παραιτηθεί από τη ζωή, σου πάσαραν τις σχέσεις ως ζοφερές και πάντα μίρλιαζαν, αντί να προσπαθήσουν να βγουν λίγο από την υποτιθέμενη μιζέρια τους.
Πάντα τους άκουγα. Και πάντα θεωρούσα ότι είμαστε μαζί σε αυτή τη σαπίλα που μας διέπει, λες κι είχαμε βγει από νιχιλιστικό μυθιστόρημα των 90s. Αλλά, newsflash, δεν είχαν πάντα δίκιο. Δεν είχαν πάντα δίκιο γιατί μπορούσαν να παριστάνουν τους ηθικολόγους σε θέματα στα οποία οι ίδιοι τα είχαν κάνει θάλασσα.
Μη με παρεξηγήσετε.δεν είμαι το είδος του ανθρώπου που θα κράξει κάποιον, αν χαλάσει η σχέση μας. Υπάρχουν άτομα για τα οποία θα πω καλά λόγια, ακόμα κι αν έχω αποφασίσει ότι δεν έχω κάτι άλλο να πάρω από αυτούς, κι αυτό το θεωρώ μια win win situation. Και με στεναχωρεί να βλέπω ότι για κάποιους δε μπορώ να αρθρώσω καλές λέξεις πια.
Στα καλά νέα, χαίρομαι που δεν υπάρχουν πια αυτά τα άτομα πια στη ζωή μου. Σκέφτομαι πιο νηφάλια, βάζω τα πράγματα σε τάξη πιο εύκολα - κάτι που μου πήρε καιρό, κάνω πιο πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, μαθαίνω να περνάω πραγματικά καλά, να καταλαβαίνω ότι δε χρειάζεται να θυμώνω με τους άλλους για κάποια πράγματα, να βρίσκω τρόπους να κλείνω κύκλους και στο μυαλό μου. Λόγω της δουλειάς και της επικοινωνίας, που έχω με τους συναδέλφους μου, έχω μάθει να γίνομαι εκείνη η κοινωνική τύπισσα, που πετάει κι ατάκες και κάνει τους άλλους να γελάνε. Ίσως είναι διεστραμμένο, αλλά τα επαγγελματικά μου με βοηθούν να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου, γιατί ξέρω ότι είμαι καλή σε αυτά.
Τέλος πάντων, αν προσπαθώ να σας πω κάτι μέσα από αυτό το ποστ είναι ότι καμία φορά, οι άλλοι δεν ξέρουν. Εσείς ξέρετε. Και να μην παριστάνετε τους ηθικολόγους, όλοι σάπιοι είμαστε στην τελική.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν διαφορετικό για μένα. Ενώ το εαρινό εξάμηνο μου πρόσφερε μια ασφάλεια, ότι βρίσκομαι δίπλα στους ανθρώπους που ξέρω, το καλοκαίρι ήρθε κι αναποδογύρισε τα πάντα. Με κάποιους ανθρώπους χωριστήκαμε - γιατί υπήρχε άγραφη συμφωνία να το κάνουμε - , με δυο άτομα από τη ζωή μου είχε φθάσει ο κόμπος στο χτένι και δε μπορούσαμε να μας ανεχθούμε κι είχα να σκεφτώ πώς θα αντιμετωπίσω μερικούς αποχωρισμούς ακόμα. Έτσι, με είχε πιάσει μια κρίση νοσταλγίας για ένα πολύ μεγάλο μέρος του καλοκαιριού κι ένιωθα ότι είχα βρεθεί τελείως μετέωρη. Πολλές φορές έλεγα "ναι, μου λένε ότι θα γνωρίσω νέα άτομα, αλλά πού είναι αυτά;". Παράλλληλα, δούλευα, διάβαζα βιβλία, έγραφα κείμενα, έβλεπα σειρές, έκανα μπάνια μα ένιωθα ότι ήμουν σε μια τεράστια αναμονή για κάτι καλύτερο και σιχαίνομαι τις αναμονές.
Σήμερα έκανα κάτι ηρωικό. Μίλησα με ένα από τα άτομα που υποτίθεται έπρεπε να χωριστούμε - οκ, πήγε μια χαρά, άλλωστε δεν είχα κάποια προσδοκία, να δω τι κάνει ο άνθρωπος ήθελα, δεν έχω σκοπό να του μιλάω συνέχεια. Αυτό θα ήταν ένα από τα πράγματα που, και για τα δυο άτομα, που δεν έχουν θέση πια στη ζωή μου, θα στεκόταν αφορμή κραξίματος τους. Γιατί ήταν τα άτομα που θα σε συμβούλευαν, με τα πράγματα που έπρεπε, υποτίθεται, να ακούσεις, αλλά δε θα είναι οι ίδιοι καλύτεροι. Θα μιλήσουν με τοξικούς γκόμενους και θα τους κρατήσουν για πάντα, το οποίο είναι τέρμα φάουλ γιατί, εχμ, είναι ο γκόμενος που γούσταρες κι αυτό θα παραμείνει για σένα, θες δε θες. Θα πουν σε υποψήφια αμόρε "ε, εγώ δε σου αξίζω" - τι "δε σου αξίζω" ρε μαλάκα, εγώ θα τους έπειθα ότι είμαι το καλύτερο πράγμα που τους έχει συμβεί! Μπορούσαν να με πείσουν ότι δε θα έβρισκα ποτέ μια καλή φιλία/σχέση, γιατί αυτοί είχαν παραιτηθεί από τη ζωή, σου πάσαραν τις σχέσεις ως ζοφερές και πάντα μίρλιαζαν, αντί να προσπαθήσουν να βγουν λίγο από την υποτιθέμενη μιζέρια τους.
Πάντα τους άκουγα. Και πάντα θεωρούσα ότι είμαστε μαζί σε αυτή τη σαπίλα που μας διέπει, λες κι είχαμε βγει από νιχιλιστικό μυθιστόρημα των 90s. Αλλά, newsflash, δεν είχαν πάντα δίκιο. Δεν είχαν πάντα δίκιο γιατί μπορούσαν να παριστάνουν τους ηθικολόγους σε θέματα στα οποία οι ίδιοι τα είχαν κάνει θάλασσα.
Μη με παρεξηγήσετε.δεν είμαι το είδος του ανθρώπου που θα κράξει κάποιον, αν χαλάσει η σχέση μας. Υπάρχουν άτομα για τα οποία θα πω καλά λόγια, ακόμα κι αν έχω αποφασίσει ότι δεν έχω κάτι άλλο να πάρω από αυτούς, κι αυτό το θεωρώ μια win win situation. Και με στεναχωρεί να βλέπω ότι για κάποιους δε μπορώ να αρθρώσω καλές λέξεις πια.
Στα καλά νέα, χαίρομαι που δεν υπάρχουν πια αυτά τα άτομα πια στη ζωή μου. Σκέφτομαι πιο νηφάλια, βάζω τα πράγματα σε τάξη πιο εύκολα - κάτι που μου πήρε καιρό, κάνω πιο πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, μαθαίνω να περνάω πραγματικά καλά, να καταλαβαίνω ότι δε χρειάζεται να θυμώνω με τους άλλους για κάποια πράγματα, να βρίσκω τρόπους να κλείνω κύκλους και στο μυαλό μου. Λόγω της δουλειάς και της επικοινωνίας, που έχω με τους συναδέλφους μου, έχω μάθει να γίνομαι εκείνη η κοινωνική τύπισσα, που πετάει κι ατάκες και κάνει τους άλλους να γελάνε. Ίσως είναι διεστραμμένο, αλλά τα επαγγελματικά μου με βοηθούν να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου, γιατί ξέρω ότι είμαι καλή σε αυτά.
Τέλος πάντων, αν προσπαθώ να σας πω κάτι μέσα από αυτό το ποστ είναι ότι καμία φορά, οι άλλοι δεν ξέρουν. Εσείς ξέρετε. Και να μην παριστάνετε τους ηθικολόγους, όλοι σάπιοι είμαστε στην τελική.
