Yπέροχοι Άνθρωποι

Thomas the Barbarian  7 Οκτωβρίου 2014 - 9:56 π.μ.

Γράψε για το μεγαλύτερό σου ίνδαλμα (δηλαδή εμένα) ή για τον μεγαλύτερό σου έρωτα (δηλαδή εμένα) ή για ανθρώπους που κάποτε θα αλλάξουν τον ρουν της ιστορίας (δηλαδή εμένα).

   

  Προφανέστατα, λοιπόν, η ιδέα του Θωμά θα είναι αυτή για την οποία θα γράψω ποστ, σήμερα, Σάββατο,11 του Οκτώβρη 2014. Θωμάκο, συγχαρητήρια, τα κορίτσια σε περιμένουν στη σουίτα του Χίλτον για παρτουζίτσες με υπόκρουση Van Halen, Iron Maiden, Judas Priest και τα λοιπά και τα λοιπά. Μην αργήσεις! Οι υπόλοιποι θα ανταμειφθείτε σε επόμενο ποστ γκιατί είστε όλοι υπέροχοι - πόσο γλυκιά μπορώ να γίνω η ρουφιάνα. Σαν φρούτο.

  

     Το πρώτο πράγμα που μπορεί να έρθει στο μυαλό κάποιου διαβάζοντας αυτήν τη φράση είναι ότι ο Θωμάς είναι ολίγον τι ψωνάρα. Έπειτα, δε θα ονομάσω ούτε το μεγάλο μου έρωτα γιατί δε θέλω να εκθέσω δημόσια τη σοκολάτα, ούτε το μεγαλύτερο μου ίνδαλμα γιατί δε γράφω σε λευκωματάκι του Δημοτικού για να έχω το θάρρος (και την αφέλεια) να ονομάσω τους ανθρώπους που θαυμάζω σε ένα μπλογκ που κοινοποιείται και στο Facebook. Δεν αισθάνομαι άλλωστε την ανάγκη να το κάνω. Όμως, η όλη πρόταση με ενέπνευσε να γράψω διάφορα περί θαυμασμού κι ινδαλμάτων.

  Προσωπικά, με τραβάνε τα άτομα που εκπέμπουν ένα μυστήριο. Κι εδώ θα σας παραθέσω μια διαπίστωση που έχω κάνει εδώ και καιρό: τα πιο ενδιαφέροντα άτομα είναι αυτά που δεν τα βλέπεις ΣΥΝΕΧΕΙΑ στην αρχική σου στα κοινωνικά ντίκτυα. Γιατί; Ήδη, εξαιτίας αυτών των δικτύων, ένα μέρος του μυστηριου που εκπέμπουμε χάνεται αναγκαστικά. Ακόμα κι αν δε δημοσιεύεις τίποτα στο προφίλ σου, όλο και κάποια ξέμπαρκη φωτογραφία ή ένα τσεκ ιν θα βρεθεί για να μαρτυρήσει κάτι που δεν είπες στους διαδικτυακούς σου "φίλους". Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστείς αυτήν την απώλεια του μυστηρίου. Πολλοί δεν κάνουν τίποτα γι' αυτό, παρά μόνο δημοσιεύουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Τι να συζητήσεις μαζί τους από κοντά; Δεν έχεις κάτι να ανακαλύψεις. Αντίθετα, αυτοί που κρατούν ένα χαμηλό προφίλ και δημοσιεύουν επιλεκτικά, αλλά ποιοτικά, σου ζωντανεύουν το ενδιαφέρον.

   Επίσης, ενδέχεται να μας γοητεύει το ότι κάποιοι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί από εμάς και θέλουμε να τους εξερευνήσουμε, να ακούσουμε και τη φωνή της άλλης πλευράς. Πέρα από τον παράγοντα του μυστηρίου, σίγουρα παίζει ρόλο η συμπεριφορά του άλλου. Κανείς δε θέλει να ανακαλύψει έναν που τους φέρεται άσχημα (πάντα βέβαια θα υπάρχουν οι εξαιρέσεις).

   Θα μου  πείτε τώρα "οκ, αναφέρθηκες στη συμπάθεια, όχι, όμως, στο θαυμασμό οποιασδήποτε μορφής". Συνήθως όλα ξεκινάνε από τη συμπάθεια  και, με τον καιρό, γεννιέται ο θαυμασμός. Ανακαλύπτεις τον άλλον ή - πιο συγκεκριμένα - τα καλά στοιχεία σε αυτόν, τα έργα του, το όλο "πακέτο" που τον συνοδεύει. Σιγά σιγά θα ξεκινήσεις να επικεντρώνεσαι σε αυτά τα θετικά, μαθαίνοντας κι άλλες γοητευτικές πληροφορίες. Έτσι γεννιέται ο θαυμασμός. 

   Από την άλλη, ο θαυμασμός μπορεί να γεννηθεί κι από το γεγονός ότι δε γνωρίζεις τόσο καλά τον άλλον. Έχεις μια εσφαλμένη ιδέα γι' αυτό, έχεις πέσει θύμα της γενικής αλήθειας "όλοι είναι καλοί στην αρχή"  ή  υποσυνείδητα δε θες να δεις ποιος πραγματικά είναι, να μπεις στην ποτέ ευχάριστη διαδικασία της απομυθοποίησης.

   Κι όταν θαυμάζεις κάποιον, πολλές φορές εικάζεις πως θα είχε τη δύναμη να αλλάξει με κάποιον τρόπο το ρουν της ιστορίας, πως έχει τη δύναμη να το κάνει, με λόγια ή με πράξεις. Είναι κομμάτι του θαυμασμού κι αυτό. Του θαυμασμού "προχωρημένης μορφής".

   Το πρόβλημά μας βέβαια, σχετικά με την εύρεση αυτών των ατόμων που θα φέρουν "τα ίσια ανάποδα" είναι ότι πολύ πιο συχνά απ' όσο νομίζουμε μένουμε στο να προσμένουμε ήρωες, που θα φέρουν την αλλαγή. Έτσι, πολλοί καταλήγουν να γκρινιάζουν και να κράζουν, περιμένοντας ένα σωτήρα που θα τους βγάλει από την κλάψα τους. Δεν κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν την κατάστασή τους. Αν έπρεπε να δώσω παραδείγματα για τη λέξη "λάθος", αυτοί θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόμουν.

  Ξεχνάμε πως ο καθένας έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα. Είτε μιλάμε για μια κατάσταση με πιο προσωρινό χαρακτήρα, είτε για τα σημερινά δεδομένα, είτε την ιστορία ολόκληρη! Χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες μας, το μυαλό μας, το λόγο μας ή την ψήφο μας, ε, του πούστη, όλο και κάτι μπορούμε να κάνουμε! Αν καθόμαστε και περιμένουμε για ήρωες, τότε καλύτερα να πάμε να περιμένουμε το 140 απαιτώντας να έρθει στην ώρα του. Εμπρός, αδελφές μου, στον αγώνα!

  Ελπίζω, λοιπόν, να κάλυψα τα θέματα επάξια. Ξέρω, περιμένατε να τα πάω στο ειδικό κι όχι στο γενικό, αλλά οι προσδοκίες βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Κι αν στις τελευταίες παραγράφους ακούστηκα πολύ "επανάστα", μη μου ανησυχείτε, δε γράφτηκα στην Κνε, πλένομαι και ξυρίζομαι ακόμα, ούτε θα έρθω καμιά ημέρα με φυλλάδιο για να σας πω να πάμε στην τάδε πορεία.