Και τώρα τι;

   Μια Κυριακή του Ιουνίου, είχα μια συνάντηση που με έκανε να συνειδητοποιήσω ορισμένα πράγματα. Άκουγα τους άλλους να μιλάνε με στόμφο για μια lifestyle δημοσιογραφία, σ' ένα χώρο όπου συμμετέχω κι εγώ. Εκεί κάπως μου ήρθε. Ήταν σαν να με βάρεσε κεραυνός. Thunderstruck, που θα έλεγαν οι AC/DC.
    Ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Φυσικά και δε θα ήθελα να παίρνω συνέντευξη από τον κάθε τραγουδιάρη, όσο καλός κι αν είναι. Δε θα ήθελα να είμαι μέρος αυτής της lifestyle, ιλουστρασιόν "δημοσιογραφίας". Ούτε θα μου άρεσε να γράφω εκείνα τα γελοία άρθρα που παρουσιάζουν το τάδε σικάτο εστιατόριο στο Κολωνάκι, το οποίο φυσικά και σερβίρει προσβάσιμα πιάτα τύπου "κάμπιες φλαμπέ", "¨Πίκατσου με σάλτσα πορτοκαλιού και δαμάσκηνο με κανελόνια", "φασιανός με μπάφο ανάμεσα από τις πατάτες". Ξέρετε ποια είναι η πλάκα με αυτά τα άρθρα. Μπορούν να συστήσουν ένα τυροπιτάδικο στη μέση της Βουλιαγμένης σαν ένα σούπερ ουάου ρεστοράν στη Γλυφάδα. Κι εγώ ψέματα στον κόσμο δε θέλω να λέω. Είμαι τίμιο κορίτσι και τρώω όλο μου το φαγητό.

         
   Θα ήμουν εξίσου τραγική αν έγραφα για πολιτικά. Μου το έχουν προτείνει, αλλά δε δέχθηκα ποτέ. Είμαι ο άνθρωπος που, όταν συμβαίνει μια πολιτική συζήτηση, κάθομαι στη γωνίτσα μου κι ακούω, έχοντας ξεχάσει τι σημαίνει και το πιο πράγμα. Κάτι το οποίο δεν ισχύει βέβαια σε όλες τις περιπτώσεις γιατί υπάρχουν κι οι ηλίθιοι στις πολιτικές συζητήσεις. Επίσης, αν κάνεις ένα λάθος σε αυτά  - που θα κάνω γιατί δεν έχω πολλές γνώσεις στο αντικείμενο - θα πέσουν να σε φάνε. Είσαι αριστερός; Θα έρθουν οι φιλελέδες να σου φάνε το άρθρο! Είσαι δεξιός; Επειδή εμείς οι κομμουνισταί δεν είμαστε και τα καλύτερα παιδιά, θα έρθουν αυτά τα αποβράσματα που ντρέπομαι να αποκαλώ "συντρόφους" και θα αρχίσουν τα "ΕΙΣΑΙ ΦΑΣΙΣΤΑΣ!ΕΝΑ!ΕΝΑ!". Είσαι ανάρχας; Δεν τη γλυτώνεις. Κι εκεί θα σε φάνε.
    Πέρασα έτσι από μια συλλογιστική πορεία όπου κατάλαβα ότι τα κοινωνικά άρθρα μου ταιριάζουν καλύτερα. Να ακούω να ούμε τις φωνές των αδύναμων, να τους δίνω μια ευκαιρία και...αχ Παναγιά μου, έγινα πολύ ρομαντική! Επίσης, έχω ένα αμαρτωλό παρελθόν στις μουσικοκριτικές το οποίο θα αναβίωνα ευχαρίστως. Μη μου δώσετε μόνο να γράψω άρθρα για να πείσω τον κόσμο ότι όλα είναι τζετ και για αυτό πρέπει να τρώνε τα χρήματά τους σε μαλακίες.
   Ίσως να φταίει και το περιβάλλον - θα χρησιμοποιούσα τώρα ψαγμένο φιλοσοφικό όρο που διάβασα στο Νίτσε, αλλά σας τη χαρίζω. Κάθε σάιτ έχει το δικό του χαρακτήρα, το δικό του κόντεξτ. Αλλιώς είναι να γράφεις στο indymedia, αλλιώς σε κανένα δεξιοσάιτ, αλλιώς στο news247, αλλιώς στη Λάιφο ή στη Σαπίλα Βόιζ. Χρειάζεται να ταιριάξεις κι εσύ
   Σκεφτόμουν και το άλλο, να έχω μια καβάντζα. Όχι κανέναν αναπτήρα, εγώ δεν καπνίζω, αντίθετα, είμαι η πιο σπαστική αντικαπνίστρια που ξέρετε. Εννοώ να κάνω και δεύτερο πτυχίο. Μου έχει κολλήσει να πάω για Αγγλική Φιλολογία, μιας που τόσο το χω με τις ξένες γλώσσες. Αλλά νταξ να ούμε, έχω ακόμα δυο χρόνια μέχρι να βγω στην κενωνία και να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο. Έχουμε καιρό ακόμα. Είμαι νιά και βράζει το αίμα μου.
   Θέλω, τέλος, να θέσω μια απορία στο κοινό μου, άσχετη με το άρθρο - ή και σχετική γιατί έχω πάθει πολιτικό προβληματισμό: αν κάποιος σου κόβει την παρέα εξαιτίας των πολιτικών σου πεποιθήσεων, δεν είναι αυτό φασίζουσα νοοτροπία; Or it's just me? Ποια η συνωμοσία πίσω από το τύλιγμα της κρέπας τέλος πάντων;
 
   

Κοίτα να δεις

    Οι καιροί προσφέρονται για να κάνουμε headbanging στον τοίχο, να τραβάμε τα βυζιά μας, να ουρλιάζουμε σαν τις τρελές με όλα αυτά που ακούμε και βλέπουμε. Μερικές φορές προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον ότι θα πιάσουμε πάτο, αλλά, κάποτε, με κάποιον τρόπο θα επανακάμψουμε. Κανείς μας δεν το πιστεύει αυτό, τα λέμε για να παρηγορήσουμε πρώτα τον εαυτό μας κι έπειτα τους άλλους. Δεν πιάνει.
   Την προηγούμενη εβδομάδα είχα τα μετακόμιση κι ως εκ τούτου περίμενα να μας βάλουν Ίντερνετ. Μόνο κάτι μεγκαμπάιτς του κινητού είχα, τα οποία σου έκαιγαν τη μπαταρία σε χρόνο ρεκόρ. Πιστέψτε με, με αυτά που αντίκριζα. θα προτιμούσα να είχα κλειστεί σε καμιά σπηλιά, χωρίς σήμα κι ίντερνετ. Πάει. εκτροχιάστηκε ο κόσμος!
   Βέβαια το χα προβλέψει ότι έχει εκτροχιαστεί ο κόσμος εδώ και καιρό, από τότε που ένας περίεργος σαραντάρης είχε κάτσει δίπλα μου στο μετρό κι όταν κατεβήκαμε στον ίδιο σταθμό - γιατί για τέτοιο stalking μιλάμε - μου είπε να πάμε για καφέ. Εννοείται πως έτρεξα μακριά του κι είχα το βλέμμα "Παναγίτσα μου, τι είναι αυτός. α πα πα!"
  Τέλος πάντων, η θεωρία μου ότι ο κόσμος έχει εκτροχιαστεί επιβεβαιώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Ενώ βρισκόμασταν εν βρασμώ, οι Έλληνες επιδόθηκαν σε αυτό το σπορ που τους έκανε να ξεχωρίσουν ανά την υφήλιο. Όχι την παρασκευή τζατζικιού, ούτε φέτας, ούτε πιτόγυρου. Για το ξεκατίνιασμα μιλάω. Κι οι "όχι" κι οι του "ναι" μαλλιοτραβιούνταν αβέρτα κουβέρτα. Η κατάσταση δε, ήταν τόσο απελπιστική που ο κόσμος έγραφε δυο και τρία στάτους την ώρα. Μερικοί ήταν τόσο πικρόχολοι που σκέφτομαι, όταν γίνω κυβέρνηση, να τους καταργήσω.
   - Στα γκουλάγκ θα τους στείλεις, μωρή άπλυτη;
   Σκεφτόμουν κάτι που δε θα παρέπεμπε  σε Σοβιετική Ένωση. Αυτά είναι πασέ και δεν εμπίπτουν στη λογική μου. Προτιμώ το ηλεκτροσόκ κατευθείαν.
  Πάντως έχω όλα τα φόντα να γίνω κυβέρνηση. Όσο δεν είχα ίντερνετ, είχα ξεθάψει κάτι παιχνίδια Πόκεμον από τον αδελφό μου. Ε, έχω καλύτερη στρατηγική στις μάχες Πόκεμον απ' ότι είχε ο "πάω στην Αίγινα για μπύρες" Βαρουφάκης στις διαπραγματεύσεις. Είμαι έτοιμη να πάρω την τύχη της Ελλάδας στα χέρια μου. Θα βάλω και το καλό μου ντεκολτέ. Κι αν διαπραγματεύσεις τραβήξουν ως χειμώνα, έχω και δαντελωτό καλσόν. Σκόνη θα τον κάνω το Σόιμπλε!
   Καλά, όχι πως τώρα έχω κανονικά Ίντερνετ. Κλέβω από το Ίντερνετ του γείτονα. Ζω τη thug life, ζω επικίνδυνα, ζω στην κόψη του ξουραφιού.

     Αυτό που είδατε ήταν κομμάτι των Iron Maiden. Πιθανότατα οι μεταλάδες φίλοι σας σοκαρίστηκαν τα μάλα γιατί απορούν πώς εγώ, μια κοινή θνητή, μια πληβεία, τολμάω κι ακούω αυθεντικό, οριτζινάλε, μέταλ. Αγκαλιάστε τους και πληροφορήστε τους ότι στον κόσμο του 2015 δεν χρειάζεται να ξέρεις όλη τη δισκογραφία ενός συγκροτήματος για να μπορείς να τους ακούσεις. Υπάρχει ένα Γιουτούμπι όπου κλικάρεις ό,τι σου γουστάρει και το ακούς.
   Επίσης σκοπεύω να φέρω τους φίλους μου, τους άπλυτους, να ρίξουν μολότοφ στα γραφεία των αγαπητών καναλιών Σκάι, Αντ1, Μέγκα που επιστράτευσαν τα χειρότερα μέσα για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Ντρέπομαι που σπουδάζω δημοσιογραφία με σας. Άι σιχτίρ πχια. Άι σιχτίρ.
   Πάντως, ό,τι κι αν γίνει, ακόμα κι αν έχουμε ευρώ ή δραχμή ή ρούβλια, μνημόνιο ή γιουβαρλάκια, έχω πειστεί ότι θα περάσουμε όμορφα. Και θα θελα να συμπληρώσω και κάτι άλλο: όλοι είμαστε στην ίδια μοίρα, είτε δεξιοί, είτε αριστεροί, είτε αναρχικοί. Οπότε ας αφήσουμε το "σας τα λεγα εγώ" ύφος και τα πικρόχολα σχόλια. Φυσικά κι έχουμε κάθε δικαίωμα να απογοητευόμαστε και να το δηλώνουμε - ή  (και) να επιβεβαιώνουμε την πρόβλεψή μας ότι το πράγμα δεν περπατούσε εξ αρχής. Πριν αρχίσουμε, λοιπόν, τον χιλιοστό τρίτο γύρο ξεκατινιάσματος, ας πάρουμε αυτό ως δεδομένο κι ας σταματήσουμε τις επιθέσεις.
  Γενικά, πρέπει να σας βάλω εγώ σε τάξη. Εναλλακτικά, θα φανώ μεγαλόψυχη και θα σας αφήσω στη φιληνάδα μου, τη Ζωή, την Κωνσταντοπούλου.
   Αυτά από μένα για την ώρα, πριν βαρέσουμε τιλτ προς τα κάτω σαν χώρα. Αγάπη ολούθε. Εντάξει, και παγωτό.