Είχα παραθέσει, πριν κάτι μήνες, σε γνωστό, που εκτιμώ, το στίχο των Arcade Fire, που λέει "Now that our lives are changing fast, I hope that something pure can last". Τότε πίστευα ακόμα ότι μπορούμε ν' αποχωριστούμε οριστικά ανθρώπους. Γελάνε και τα πλακάκια.
Στο περασμένο μου ποστ, τον απολογισμό του 2016, μάλλον σας φάνηκα λίγο απογοητευμένη από τη χρονιά εκείνη. Όντως, ήμουν. Έμαθα να θέτω έναν πήχη στη ζωή μου, να επιδιώκω πράγματα κι έβλεπα ότι πιο πολύ συνειδητοποιούσα ότι μου έλειπαν κι άλλα.Οπότε η νέα χρονιά είπε να τα φέρει. Γιατί μπορεί.
Νέα άτομα στη ζωή μου λοιπόν. Η απάντηση σ' όσα έψαχνα - όχι παραδομένη στο χέρι. Είναι λυτρωτικό να βλέπεις ότι αυτό, που σε συνδέει σε μια φιλία σου, είναι η θέλησή σας να θεραπευτείτε από τις τάσεις, που σας έχουν φάει τη ζωή. Σχεδόν συγκινητικό.
Βλέπεις ότι υπάρχουν τόσα άτομα, που σε υποστηρίζουν. Κι όχι μόνο οι φίλοι ή η οικογένεια. Σου στέλνει γνωστός σου ότι χαίρεται, που είσαι πια σε αυτό το γαμάτο site. "Κάνε μας περήφανους!" σου λέει. Και ξέρεις τι άτομο είναι και ξέρεις ότι το εννοεί. Κι υπάρχουν κι άλλοι, που έχουν χαρεί, απλά δε θα στο πούνε εύκολα ή θα τα πείτε κάποια στιγμή από κοντά. Υπάρχουν κι άλλοι, που θα σου κάνουν βουντού. Λες κι έχουμε χρόνο γι' αυτούς ή όρεξη ή κάτι.
Σ' αυτήν την υπερεκτιμημένη ταινία, το "Φθηνά Τσιγάρα", είχε ειπωθεί η γνωστή ατάκα "η ζωή ξέρει, γι' αυτό την εμπιστεύομαι". Είναι από τα πιο σωστά πράγματα σ' αυτήν την ταινία, γενικά. Γιατί, για κάθε φάση, που τα πράγματα δε βγάζουν νόημα, θα υπάρξει και μια άλλη, όπου θα καλυτερέψουν. Αρκεί να το θες. Και δε θα είναι η παραμυθένια ανατροπή. Θα είναι πιο ήρεμα, σταδιακά πράγματα. Και το παρελθόν θα είναι παρελθόν, άτομα και καταστάσεις από εκεί θα είναι σ' ένα καλύτερο μέρος, σε σωστή θέση στη ζωή σου, ακόμα κι αν αυτή είναι το χρονοντούλαπο.
Α, ναι, τραγουδάκι.
Αυτό το μπλογκ έχει πεθάνει πιο πολύ κι από χαλασμένο κουνουπίδι, σε σημείο, που να βλέπω σχόλια προ δυο μηνών και να τ' ανεβάζω τώρα. Αλλά ήρθα εδώ σήμερα για να κάνω τη δική μου κατάθεση για το πώς μου πήγε το 2016, τέσσερις ημέρες, πριν αυτό μας αφήσει χρόνους.
Η πρώτη ημέρα του 2016 ήταν τόσο γαμάτη για εμένα. Είχα τόσες ιδέες, όσες δεν είχα όλη την προηγούμενη χρονιά. Ήμουν σε φάση "ουάου, θα κάνω τόσα πράγματα για 'μένα, ουάου, και ξανά ουάου!". Και πράγματι, το πήρα πατριωτικά κι έκανα πράγματα για 'μένα. Μια ημέρα, μάλιστα, μου την είχε βαρέσει, είχα πιστολιάσει το μάθημα, που είχα, κι είχα πάει σε μια διαλέξη για το μαύρο φεμινισμό - rebel η δικιά σας. Εκεί είχα τις συναντήσεις, που μάλλον επηρέασαν όλο το 2016 μου. Κι ευτυχώς, για το 2016, αυτοί οι άνθρωποι ζουν ακόμα.
Φλεβάρης. Εξεταστική. Διάβασμα καμμένων μαθημάτων, που χρειάζονταν ναρκωτικά για να τα περάσεις. Ταυτόχρονα, έκλεισε για εμένα μια υπόθεση, που με ταλαιπωρούσε από την προηγούμενη χρονιά. Κι αν με ρωτήσετε, τέτοιες υποθέσεις αποδεικνύουν γιατί είμαι ο τύπος του ανθρώπου, που πνίγεται σε κουταλιά νερό.
Έτσι, όσο έκλεινε ο Φλεβάρης και ξεκινούσε ο Μάρτης, είχα υιοθετήσει όλο το κόνσεπτ του "brand new me,yay!". Κι αυτό εξηγεί γιατί τότε έπρεπε να με χτυπήσει ο έρως. Τον είδα, με χαιρέτησε και σκέφτηκα "¨ωραίο γκομενάκι είσαι, του λόγου σου"¨. Οι συνθήκες ήταν εξίσου καλές, για να τον φλερτάρω. Η παρέα του με είχε συμπαθήσει, αυτός με είχε συμπαθήσει κι είχαμε βγει και με το κρου του μια φορά. Υπήρξα μια πολύ διεκδικητική κορασίδα, ζητώντας του ραντεβού, κάνοντας τον να ενθουσιαστεί και να κολακευτεί και, μέσα σε λίγες ημέρες, να καταλάβω ότι ο λόγος, που χάρηκε, ήταν επειδή κολακεύτηκε, όχι επειδή όντως ήθελε να βγει μαζί μου. Σε απλά ελληνικά, έφαγα friendzone. Δηλαδή μ' έβλεπε φιλικά. Δηλαδή ν' αλλάξει γυαλιά.
Έτσι με βρήκε ο Απρίλης. Όμως, δεν άφησα αυτή τη χυλόπιτα να με πτοήσει, γιατί μάλλον ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου. που είπα ότι "οκ, δεν πειράζει, να 'ναι καλά το παιδί" και συνέχισα να προχωρώ στους δρόμους με χάρη και φινέτσα. Σύντομα, έπρεπε να επαναπροσδιορίσουμε και τις μεταξύ μας σχέσεις μ' αυτόν, γιατί ήμασταν στην ίδια παρέα, με συμπαθούσε και, στην τελική, ήμασταν ανώτεροι άνθρωποι. Ταυτόχρονα, τα πράγματα πήγαιναν προς το καλύτερο: βρήκα ένα δεύτερο σάιτ να γράφω και κέρδισα ένα διαγωνισμό δημιουργικής γραφής. Είχα πρόγραμμα.
Μέσα σ' όλα αυτά, μια τότε φίλη μου έκανε την εξής σκηνή: μου είπε να μην αντάρω κοινούς μας φίλους στο Facebook, ιδίως δε τον τύπο, που φασώθηκαν πριν ένα χρόνο, γιατί έτσι την αντιγράφω και θα με κάνει πλωκ - κι όποιος το λέει είναι. Την ίδια στιγμή, είχε ανοίξει σάιτ με μια άσπονδη φίλη της, είχα ζητήσει να γράψω εκεί, μου αποφάνθηκαν κι οι δυο ότι "δεχόμαστε μόνο ανώνυμα κείμενα". Βέβαια, όταν κέρδισα διαγωνισμό δημιουργικής γραφής μου πρότειναν να γράφω επώνυμα. Δέχθηκα, γιατί είναι άλλη μια λέξη στο βιογραφικό μου.Το φθινόπωρο, βέβαια, σταμάτησα ν' ασχολούμαι, γιατί έβλεπα ότι τα πιο πετυχημένα σε αλληλεπίδραση κείμενα ήταν τα εντέχνως γραμμένα σε στυλ pillowfights και με θεματικό άξονα το "θέλω να σε πηδήξω"και θεώρησα πως μπορώ και καλύτερα. Κι αυτήν την έκοψα κάποια στιγμή, γιατί φερόταν εξουσιαστικά, έθαβε τους άλλους και μ' έκανε να νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου. Και το καλοκαίρι, έκοψα κι έναν κοινό μας φίλο, γιατί το μόνο που κάναμε ήταν να γκρινιάζουμε ο ένας στον άλλον, λες κι ήμασταν μεσόκοπο ζευγάρι. Όλα αυτά με πίκραναν λίγο ως πολύ, αλλά, ξέρετε, η ζωή προχωράει και, για να πας στην επόμενη πίστα, πρέπει να ξεμπλέξεις με την προηγούμενη.
Πάραυτα, κέρδισα πολλά θετικά από το Μάη κι έπειτα. Έμεινα στην παρέα του τύπου που μου άρεσε, γιατί έκρινα ότι και τα παιδιά ήταν αρκετά καλά και μου πρόσφεραν πράγματα, ακόμα και σαν ράντομ παρέα. Φυσικά κι είχε ημερομηνία λήξης - γιατί ήταν ράντομ παρέα- αλλά νομίζω έχω να λέω ότι με βοηθήσαν. Επίσης, έπιασα μια άθλια δουλειά σε φυλλάδια, για λίγες εβδομάδες, κι είδα πώς είναι η για τον πούτσο δουλειά. Και τον Ιούλιο άφησα αυτή τη δουλειά και ξεκίνησα πρακτική, η οποία έφερε πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου, κονέ και μη, Ήταν μια χρήσιμη εμπειρία για να δω τον καπιταλισμό από τα μέσα του - και να τον μισήσω λίγο παραπάνω, αλλά οκ.
Το Σεπτέμβρη, είχα αποφασίσει να κάνω μια νέα αρχή σε κάτι. Στο ραδιόφωνο βασικά. Έτσι, κατέληξα στον Indieground Radio (κάθε Παρασκευή 12-2 η εκπομπή μου, κάντε με αδδ, είμαι πλωκ). Ταυτόχρονα, ξεκινούσε το 4ο έτος στη σχολή και μ' έπιανε το άγχος της τελευταίας χρονιάς - είμαι φυτό και θα τελειώσω στα 4 χρόνια, ΝΕ ΤΙ. Από την άλλη, έβλεπα κόσμο ν' αγχώνεται για τους βαθμούς, για τα μαθήματα, για τη χρησιμότητα του ενός και του άλλου κι απλά καθόμουν απαθής και τους έλεγα ότι τζάμπα χτυπιούνται, γιατί αν θέλουν όντως να μάθουν κάτι, πρέπει να το ψάξουν εκτός σχολής.
Βέβαια, μόλις τελείωσα με την πρακτική - φυσικά και δε με κράτησαν, ήμουν ακριβή γι' αυτούς- , μ' έπιασε κι εμένα το άγχος του αν θα βρω δουλειά, αφού πάρω πτυχίο, κι ένιωθα πως δε θα είμαι ποτέ αρκετή. Ήρθαν και πράγματα στην προσωπική μου ζωή, που με τάραξαν ιδιαιτέρως - άτομα, με τα οποία πίστευα ότι έχει ξεμπλέξει διαπαντώς, επέστρεψαν κι ανακάλυψα ότι τα χρειάζομαι επαγγελματικά κι αυτό μ' έβγαλε εντελώς απ' αυτό, που είχα στο μυαλό μου, σχετικά με την κατάληξη της σχέσης μας. Galore άγχους - που, ευτυχώς, το αντιμετωπίζω.
Τώρα, αυτή η χρονιά τελειώνει και πιστεύω ότι δεν ήταν και χάλια, δεν ήταν, όμως, κι αυτό, που χρειαζόμουν, μετά από ένα πολυτάραχο 2015. Με βοήθησε να σκεφτώ διάφορα πράγματα, όμως έχω κι άλλα να μάθω κι έχω κι άλλα πράγματα να σκεφτώ και να μάθω. Πάντα θα με απασχολεί το πώς θα βρω την ευτυχία - πιο cheesy την άλλη φορά, ξέρω. Βέβαια, είμαι θετική ότι θα τη βρω κάποτε.
(μουσικό διάλειμμα κι ύπουλη προπαγάνδα με σκοπό να δείτε Bojack Horseman)
Και τώρα, η ώρα για τα ριζολούσιονς, που όλοι αγαπάτε, κανείς,όμως, δεν τα τηρεί, χουχου.
Να σταματήσω ν' ανησυχώ για το σώμα μου. Εδώ και πολλά χρόνια, ένιωθα πάντα πως ήμουν παχουλή κι αυτό θα μου έκλεινε πόρτες. Για παράδειγμα, μια φορά, το Μάη, είχα πάει για συνέντευξη σε εταιρεία promotion και μου είπαν ότι μπορώ να δουλέψω γι' αυτούς. Την άλλη ημέρα με πήραν και μου είπαν ότι δε θα με χρειαστούν, γιατί έχουν καλυφθεί οι ανάγκες τους. Εγώ είχα στεναχωρηθεί πολύ γιατί ασυναίσθητα σκέφτηκα "ναι, με απορρίπτουν επειδή έχω κάποια κιλά παραπάνω". Που δεν έχω κάποια κιλά παραπάνω, αν σκεφτεί κανείς ότι είμαι 1.70 και μέσα σε 9 μήνες έχασα 11 κιλά, πηγαίνοντας από τα 78 στα 69, χωρίς να κάνω τίποτα για να τα χάσω. Αλλά, όσα κιλά και να έχεις, δυστυχώς η ανασφάλεια για το σώμα σου είναι κάτι, που φεύγει πρώτα από το μυαλό. Και πιστεύω ότι από αυτό πάσχουν πολλές κοπέλες.
Να βρω κι άλλα άτομα, που να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Ξέρετε σε πόσα πράγματα θέλω να πάω και δεν πηγαίνω, επειδή η παρέα μου δε θέλει και τα θεωρεί πολύ αλτέρνατιβ για εκείνη; Και σε πόσα καταλήγω να πηγαίνω μόνη μου;
Να είμαι καλύτερη στις σχέσεις μου. Θέλω να είμαι πιο γρήγορη στο να καταλαβαίνω ποιο είναι το σωστό για κάθε σχέση.
Να σταματήσω να έχω ενοχές για τα πάντα. Κάνουν κι οι άλλοι λάθη, οκ;
Να μην αγχώνομαι τόσο. Αυτό τα λέει όλα.
Να πάρω πτυχίο. Οκ, προφανώς.
Να γράψω με επιτυχία την πτυχιακή μου. Μη γελάτε, ξέρετε τι πιστόλι έχει φάει;
Να βρω τι θα μου άρεσε να δημιουργήσω κάποτε. Μια γνωστή μου έφτιαξε το καφέ των ονείρων της. Κουλ, χάρηκα. Εγώ, όμως, τι θα ήθελα να δημιουργήσω; Ένα καφέ; Μια ιστοσελίδα; Την πενικιλίνη;
Να βρω δουλειά. Κατά προτίμηση να ξανάρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και να μου δώσει στέλεχος θέση στο δημόσιο.
Αν είναι να ερωτεύομαι, να ερωτευόμαι πιο απλούς ανθρώπους. Εμείς,οι αρτιστίκ, νομίζουμε ότι θα έρθει κανένα μυθιστορηματικό πλάσμα να ερωτευτούμε και ξεχνάμε ότι υπάρχουν και τα παθιάρικα λα''ι'κά παιδιά. Ρίχτε τη μούντζα σας.
Να πάρω το Β2 στα Σουηδικά. Κι ας είναι δύσκολη γλώσσα.
Να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Αυτά συνήθως βοηθάνε.
Να σταματήσω ν' ανησυχώ για το αν θα μου τελειώσουν κάποτε τα χρήματα, που έχω στην άκρη. Βασικό.
Το ποστ έχει βγει μεγάλο οπότε εδώ θα σας αφήσω. Τα πολλά φιλιά μου και να μας μπει καλά το 2017!
Ουάου, πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι και δεν έχω γράψει εδώ! Δε θα θέλατε, βέβαια, να έγραφα εδώ - γιατί το φετινό καλοκαίρι ήταν αναμφισβήτητα καλύτερο από το προηγούμενο, αλλά είναι καλοκαίρι, σιχαίνομαι το καλοκαίρι. Οπότε ας γράψω εδώ τώρα, που φθινοπώριασε.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν διαφορετικό για μένα. Ενώ το εαρινό εξάμηνο μου πρόσφερε μια ασφάλεια, ότι βρίσκομαι δίπλα στους ανθρώπους που ξέρω, το καλοκαίρι ήρθε κι αναποδογύρισε τα πάντα. Με κάποιους ανθρώπους χωριστήκαμε - γιατί υπήρχε άγραφη συμφωνία να το κάνουμε - , με δυο άτομα από τη ζωή μου είχε φθάσει ο κόμπος στο χτένι και δε μπορούσαμε να μας ανεχθούμε κι είχα να σκεφτώ πώς θα αντιμετωπίσω μερικούς αποχωρισμούς ακόμα. Έτσι, με είχε πιάσει μια κρίση νοσταλγίας για ένα πολύ μεγάλο μέρος του καλοκαιριού κι ένιωθα ότι είχα βρεθεί τελείως μετέωρη. Πολλές φορές έλεγα "ναι, μου λένε ότι θα γνωρίσω νέα άτομα, αλλά πού είναι αυτά;". Παράλλληλα, δούλευα, διάβαζα βιβλία, έγραφα κείμενα, έβλεπα σειρές, έκανα μπάνια μα ένιωθα ότι ήμουν σε μια τεράστια αναμονή για κάτι καλύτερο και σιχαίνομαι τις αναμονές.
Σήμερα έκανα κάτι ηρωικό. Μίλησα με ένα από τα άτομα που υποτίθεται έπρεπε να χωριστούμε - οκ, πήγε μια χαρά, άλλωστε δεν είχα κάποια προσδοκία, να δω τι κάνει ο άνθρωπος ήθελα, δεν έχω σκοπό να του μιλάω συνέχεια. Αυτό θα ήταν ένα από τα πράγματα που, και για τα δυο άτομα, που δεν έχουν θέση πια στη ζωή μου, θα στεκόταν αφορμή κραξίματος τους. Γιατί ήταν τα άτομα που θα σε συμβούλευαν, με τα πράγματα που έπρεπε, υποτίθεται, να ακούσεις, αλλά δε θα είναι οι ίδιοι καλύτεροι. Θα μιλήσουν με τοξικούς γκόμενους και θα τους κρατήσουν για πάντα, το οποίο είναι τέρμα φάουλ γιατί, εχμ, είναι ο γκόμενος που γούσταρες κι αυτό θα παραμείνει για σένα, θες δε θες. Θα πουν σε υποψήφια αμόρε "ε, εγώ δε σου αξίζω" - τι "δε σου αξίζω" ρε μαλάκα, εγώ θα τους έπειθα ότι είμαι το καλύτερο πράγμα που τους έχει συμβεί! Μπορούσαν να με πείσουν ότι δε θα έβρισκα ποτέ μια καλή φιλία/σχέση, γιατί αυτοί είχαν παραιτηθεί από τη ζωή, σου πάσαραν τις σχέσεις ως ζοφερές και πάντα μίρλιαζαν, αντί να προσπαθήσουν να βγουν λίγο από την υποτιθέμενη μιζέρια τους.
Πάντα τους άκουγα. Και πάντα θεωρούσα ότι είμαστε μαζί σε αυτή τη σαπίλα που μας διέπει, λες κι είχαμε βγει από νιχιλιστικό μυθιστόρημα των 90s. Αλλά, newsflash, δεν είχαν πάντα δίκιο. Δεν είχαν πάντα δίκιο γιατί μπορούσαν να παριστάνουν τους ηθικολόγους σε θέματα στα οποία οι ίδιοι τα είχαν κάνει θάλασσα.
Μη με παρεξηγήσετε.δεν είμαι το είδος του ανθρώπου που θα κράξει κάποιον, αν χαλάσει η σχέση μας. Υπάρχουν άτομα για τα οποία θα πω καλά λόγια, ακόμα κι αν έχω αποφασίσει ότι δεν έχω κάτι άλλο να πάρω από αυτούς, κι αυτό το θεωρώ μια win win situation. Και με στεναχωρεί να βλέπω ότι για κάποιους δε μπορώ να αρθρώσω καλές λέξεις πια.
Στα καλά νέα, χαίρομαι που δεν υπάρχουν πια αυτά τα άτομα πια στη ζωή μου. Σκέφτομαι πιο νηφάλια, βάζω τα πράγματα σε τάξη πιο εύκολα - κάτι που μου πήρε καιρό, κάνω πιο πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, μαθαίνω να περνάω πραγματικά καλά, να καταλαβαίνω ότι δε χρειάζεται να θυμώνω με τους άλλους για κάποια πράγματα, να βρίσκω τρόπους να κλείνω κύκλους και στο μυαλό μου. Λόγω της δουλειάς και της επικοινωνίας, που έχω με τους συναδέλφους μου, έχω μάθει να γίνομαι εκείνη η κοινωνική τύπισσα, που πετάει κι ατάκες και κάνει τους άλλους να γελάνε. Ίσως είναι διεστραμμένο, αλλά τα επαγγελματικά μου με βοηθούν να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου, γιατί ξέρω ότι είμαι καλή σε αυτά.
Τέλος πάντων, αν προσπαθώ να σας πω κάτι μέσα από αυτό το ποστ είναι ότι καμία φορά, οι άλλοι δεν ξέρουν. Εσείς ξέρετε. Και να μην παριστάνετε τους ηθικολόγους, όλοι σάπιοι είμαστε στην τελική.
Βασικά, όσο προχωράνε αμέριμνα τα 20s μου, τόσο βλέπω ότι το μπλογκ φεύγει από τη ζωή μου. Δε με στεναχωρεί, πάραυτα, ούτε θα υπάρχει νόημα να το παρατήσω ή να κάνω hiatus. Ξέρω ότι χρησιμεύει σαν ένας καλός σελιδοδείκτης για να δω πού βρίσκομαι στη ζωή μου. Οπότε ένα catch up επιβάλλεται, μην πάθετε στερητικό.
Αρχικά, ξέρω ότι σας δημιούργησα προσδοκίες, μιας που είπα πως μ' είχε χτυπήσει ο έρως, στην προηγούμενη ανάρτηση. Θα σας χαλάσω τη διάθεση, κυρίες και κύριοι, γιατί ο κύριος μ΄έβλεπε φιλικά. Όμως, είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έχω φάει χυλόπιτα και νιώθω αυξημένη αυτοπεποίθηση. Αυτό οφείλεται σε δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό, ό,τι έκανα, το έκανα κι ήμουν γαμάτη. Ο δεύτερος είναι ότι, μετά από ένα μπαράζ από μαλάκες, στους οποίους έπεφτα με μεγάλη επιτυχία, έτυχε κι ένα, σε γενικές γραμμές, καλό παιδί, με τ' οποίο κρατάμε ακόμα καλή σχέση γιατί είμεθα πολιτισμένοι.
Επαγγελματικά, τώρα, περνάω μια γαμάτη και παραγωγική φάση, όπου έχω βρει δεύτερο σάιτ να γράφω. Συν τις άλλοις, εδώ και τρεις εβδομάδες έχω ξεκινήσει ένα συγγραφικό πρότζεκτ, με τίτλο "ohyouneverdid" (http://ohyouneverdid.blogspot.gr/ για το σέιμλες πρόμο, κάντε με αδδ, είμαι πλωκ). Βρήκα και δουλειά εσχάτως, την οποία σιχαίνομαι ήδη, αλλά δεν πειράζει, γιατί...λεφτά.
Κι όσο περνάει ο καιρός, συνειδητοποιώ ότι η δύσκολη φάση, που είχα περάσει το χειμώνα, μόνο καλό έκανε τελικά. Τότε, ήθελα μόνο φίλους, δε μ' ενδιέφεραν οι παρέες, δε μ' ενδιέφεραν τ' άτομα που δε θα ταν φίλοι μου ποτέ. Τώρα, βλέπω ότι βρίσκεις θησαυρούς και σ' αυτές τις ράντομ παρέες, που υπάρχουν απλά για να σε καλύπτουν σε συγκεκριμένη φάση της ζωής σου. Και, νομίζω, αγαπώ τους ανθρώπους που δε σου κρύβουν ότι έχουν κι αυτοί τις δυσλειτουργίες τους, πιο πολύ απ' αυτούς που τις κρύβουν για να φανούν δυνατοί ή αυτούς που το παίζουν υπεράνω, τάχα πως είναι τέλειοι.
Χαίρομαι που δεν είμαι πια εκείνο το κοριτσάκι, που φοβάται να πει τη γνώμη του ή που εξιδανικεύει καταστάσεις. Έχω, όμως, κάτι ακόμα ν' αντιμετωπίσω: τις εμμονές μου. Δηλαδή, αν μια κατάσταση, στην οποία έχω ποντάρει πολλά, δεν κάτσει, θα προσπαθήσω να τ' αναπληρώσω με τη φαντασία μου, σε σημείο να σκάσει μύτη μια εμμονή. Αυτό που δε μπορούν να καταλάβουν πολλοί είναι ότι δε μπορούμε να τις ελέγξουμε, στην ουσία. Μα δεν υπάρχει λόγος ν' ανησυχείτε, έχω πολύ σοβαρό κίνητρο να τις αντιμετωπίσω και χειροκροτήστε, είμαι γαμάτη κι εμπνέω κόσμο.
Αυτά τα νέα μου μέχρι στιγμής, για να μη νομίζετε ότι πέθανα.Και μέχρι να ξαναχαθώ γιατί έχω εξετάσεις Σουηδικών, τρεις εργασίες κι αρκετές υποχρεώσεις της ενήλικης ζωής να ολοκληρώσω.
Α, και τραγουδάκι.
Έχετε καταλάβει ότι δε μπορώ να γράψω ένα ποστ με λογικό ειρμό.Ελπίζω δηλαδή, γιατί είστε και καλά παιδάκια. Επίσης, ίσως έχω σοβαρέψει απότομα σαν μπλόγκερ. Εμ, τι να κάνω, η thug life με έκανε έτσι! Με διάλεξε, δεν τη διάλεξα!
Ο χειμώνας που μας πέρασε ήταν ο πλέον διδακτικός για εμένα. Ένα τοξικό, εν τέλει, πάρε δώσε με έριξε από το ροζ συννεφάκι μου και μ' έκανε ν' αντιμετωπίσω τις ανθρώπινες σχέσεις, όπως είναι. Σίγουρα θα σας το έχω ξαναπεί, αλλά έχετε όλοι μνήμη χρυσόψαρου οπότε σας το ξαναλέω. Και θα προσθέσω σε αυτό ένα νέο δίδαγμα: μπορεί να γνώρισες έναν άνθρωπο πριν 1-2 χρόνια και να ήταν ιδανική η σχέση σου μαζί του. Ναι, ωραία. Αλλάζεις, όμως κι εσύ στο πέρασμα του χρόνου και δε θες τα ίδια πράγματα, οπότε καταλήγεις να συμβιβάζεσαι και να μην έχεις πια τίποτα να πεις με τον άλλον. Και πρέπει να ξέρεις πότε να φύγεις, χωρίς πολλά "έλα μωρέ". Όπως άλλωστε είχε πει ένας γνωστός μου. "ενηλικίωση είναι να ξέρεις τι ώρα να φύγεις από το πάρτι". Κι από τις σχέσεις σου, κατ' επέκταση.
Actually, η ενηλικίωση μου φαίνεται τέρμα πεσιμιστική. Εκτός από προνόμια, σημαίνει και πολλές ευθύνες. Θα πας εσύ στην εφορία για να κάνεις χαρτιά, θα πάρεις την ευθύνη για την περίοδο που έχεις κολλήσει σε μια κατάσταση, σ' ένα άτομο, που πίστεψες σε κάποιον εθνοσωτήρα και τον ψήφισες, που ήσουν μαλάκας τέλος πάντων.Θα καταλάβεις ότι εν τέλει είσαι μόνος σου και δε θα είναι πάντα η μανούλα να σε καμαρώσει για τις εκθέσεις σου. Ότι το "για πάντα" είναι μόνο ένας μύθος.
Οκ, έχω γίνει πολύ nihilist εσχάτως. Τις προάλλες σκεφτόμουν μάλιστα να γράψω παρόμοιο ωροσκόπιο. Πάρτε ένα υποψήφιο απόσπασμα: "Σκορπιός: Θα βρείτε γκόμενο, θα πάρετε λεφτά, αλλά δεν έχει σημασία γιατί όλοι θα πεθάνουμε στο τέλος έτσι κι αλλιώς". Θα κάνει θραύση. Το ξέρω.
Μ' αυτά και μ' αυτά, θεωρώ ότι έχω απομυθοποιήσει τις νοσταλγίες. Το "τι ωραία που ήταν τότε!" αρχίζει και μου φαίνεται ανιαρό. Σίγουρα, ζήσαμε κάποια πράγματα, άλλα θετικά, άλλα αρνητικά, μας σημάδεψαν με τον χ, ψ τρόπο, αλλά είμαι στη φάση που προτιμώ να κοιτάω το παρόν και το μέλλον. Κι όσο για τις νοσταλγίες, ευτυχώς έχουν βρει το δρόμο τους μέσα σ' αυτά που γράφω και δε με απασχολούν πλέον και τόσο. Κι αν με απασχολήσουν, θα έχω ένα χαρτί ή ένα πληκτρολόγιο και θα τα γράφω.
Και να σας πω κι ένα χαρμόσυνο, μη με περάσετε για καμιά emo. Με χτύπησε ο έρως. Έτσι, έχω μαλακώσει, έχω γίνει πολύ ρομαντική κι ενθουσιώδης και θέλω να με σκοτώσω. Στάζω ζάχαρες. Μπλιαχ. Πάω να κόψω τις φλέβες μου με πλαστικό πιρουνάκι. Εξιτάρομαι από την εγκεφαλική έλξη και θέλω να κρεμαστώ παράλληλα. Φανταστείτε να τα φτιάξω και με το παλικάρι. Χάνετε την the writer που ξέρετε. Γεια σας.
Τέλος, θα κάνω ένα reference στο τελευταίο ποστ του Προέδρου ΑΠΙ. Αν το διαβάσετε προσεκτικά, θα δείτε ένα κομμάτι που λέει για μπάτσους κάθε είδους, ιδίως δε για τους μπάτσους της μουσικής. Εδώ θέλω να του κάνω χάι φάιβ και να κουνήσω την ουρίτσα μου. Και να σας ανακοινώσω ότι το καλύτερο φάρμακο για όλα είναι το φαγητό, το αλκοόλ κι η ξεπουλημένη ποπ. Ναι, όλο το ποστ ήταν άλλοθι για να σας πω ότι ακούω στα μουλωχτά το παρακάτω.
Ακούω ρώσικη χάουζ κι ας μην καταλαβαίνω λέξη ΝΕ ΤΙ.
Αγαπητοί φίλοι, όπως ξέρουμε, μια μεγάλη λειτουργία των μπλογκς είναι να παραθέτουμε τους πρωτοκοσμικούς μας προβληματισμούς, εμείς, οι πάρα πολύ πελούσιες. Το ίδιο θα κάνω σήμερα, γιατί ξέρω ότι σας έχουν λείψει κι είστε έτοιμοι να σκάσετε μύτη και να με παρακαλάτε να γράψω κι άλλο.
(ακολουθεί random κομμάτι )
Στο προηγούμενο μου ποστ είχα μιλήσει για αυτήν την τάση συμφοιτητών κι όχι μόνο να κατακρίνουν τον τάδε επειδή δεν πατάει στη σχολή. Αυτή η κατάσταση μου θυμίζει αυτές του σχολείου, ιδίως δε Γυμνασίου. Στο Γυμνάσιο, κουτσομπολεύαμε τον μεταξεταστέο που δεν πατούσε στα μαθήματα κι αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να μην πατάει κάποιος στο σχολείο, τότε, που φοβόμασταν μη μείνουμε από απουσίες κι οι περισσότεροι το παίζαμε ηθικολόγοι.
Η μεγάλη μου ένσταση σ' αυτό είναι η εξής: έστω και στα χαρτιά, είμαστε ενήλικες κι υποτίθεται κάνουμε τις επιλογές μας. Άλλος μπορεί να μην πατάει στη σχολή γιατί δεν τον ενδιαφέρει, γιατί ήθελε να γίνει αστροναύτης και δεν τονε βοήθησε η μοίρα, γιατί δουλεύει, γιατί έχει κάποια αρρώστια ή αναπηρία, γιατί ξύνεται, γιατί έχει σημειώσεις από την παταξούλα (Μύυυυκονοοος). Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Αλλά εσείς δεν προσέχατε. Να δω τι βαθμό θα σας βάλω στο τέλος. Κλίνω στο 0 με τόνο και μπαρμπούνι, οπότε κανονίστε την πορεία σας.
Δε νομίζω να σας δώσουν πάντως κάποιο μπόνους αν πατάτε συνέχεια, σε όλα τα μαθήματα. Αυτό είναι επιστημονικά αδύνατο. Ειδικά αν είσαι σε θεωρητική σχολή κι έχεις πυροβολημένο μάθημα που περνιέται μόνο με ναρκωτικά, έχεις κάθε λόγο να μην πατήσεις κι απλά να πάρεις καμιά σημείωση. Εκτός κι αν έχεις κανένα καλό πάφο και μπυρόνια. Αν ναι, θέλω να μου δώσεις κι εμένα. Η εξεταστική μου τελείωσε, αλλά θα έρθει η επόμενη και καλό είναι να προνοήσουμε γι' αυτά.
Βέβαια, το "δεν πατάει" είναι πολλές φορές άλλοθι για τον άλλον να ξεδιπλώσει την αντιπάθεια του προς ένα άτομο. Όλοι μας το έχουμε κάνει αυτό, να επισυνάψουμε κατηγορίες στον άλλον, ακόμα και σε πιο ασήμαντες καταστάσεις, με χαζές αφορμές. Μερικές φορές έχουμε θέμα με τις πολιτικές του απόψεις και το πώς τις εκφράζει, με το αν εκπέμπει δηθενιά ή όχι, τη συμπεριφορά του γενικότερα. Οκ, όλοι το έχουμε κάνει. Η αντιπάθεια είναι κάτι το αμοιβαίο.
Κι εδώ θα σας μιλήσω για εμένα, όταν ήμουν πρώτο έτος. Έβλεπα πολλά άτομα με μισό μάτι, επειδή τα θεωρούσα δήθεν. Στη συνέχεια, όμως, έμαθα να δίνω δεύτερες ευκαιρίες σε άτομα. Γιατί, όσο "κάλπικος"¨κι αν σου φαίνεται ο άλλος, αυτό δεν αναιρεί ότι μπορεί να είναι καλό παιδί. Επίσης, δεν ξέρεις ποτέ ποιος θα αποδειχθεί σύμμαχος σου. Η εικοσάχρονη εμπειρία μου μου έχει αποδείξει ότι μπορείς να βρεις συμμάχους ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη. Κι όπως λέει κι η μάνα μου, 'ε, αν δε σου αρέσει, μην τον παντρευτείς".
Ένα άλλο πράγμα που έχω χιώσει στον πρωτοετή εαυτό μου είναι το ότι ήθελα να αρέσω σε όλους. Κάτι που δεν είναι με τίποτα εφικτό γιατί, ακόμα και με στοιχειώδεις γνώσεις μάρκετιγκ και δημοσίων σχέσεων, καταλαβαίνεις ότι δε γίνεται να στοχεύσεις σε όλα τα ακροατήρια. Κι αυτό το λέω γιατί ξέρω την ανάγκη μας να αρέσουμε. Αν είναι να αρέσουμε, δε χρειάζεται να αρέσουμε σε όλους. Ούτε να κάνουμε απεγνωσμένες προσπάθειες ν' αρέσουμε. Μπορούμε, αντίθετα, να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να κάνουμε πράγματα για εμάς κι η αναγνώριση θα έρθει καβάλα σε άσπρο άλογο. Κι αν σκέφτεστε όπως εγώ σκεφτόμουν στο πρώτο έτος.σίγουρα θα αναγκαστείτε να λουστείτε ανθρώπους που δε σας ταιριάζουν και θέλετε να τους ξεκάνετε . Και θα το κάνετε σ' όλη σας τη ζωή αυτό, για μια δουλειά, στα συγγενικά σας τραπέζια, οπότε δε χρειάζεται να το κάνετε από τώρα, δε θα σας βάλουν κάποιο μπόνους.
Οπότε η the writer ξέρει τι να κάνει και πού να απευθυνθεί. Η the writer είναι έξυπνη. Γίνετε σαν την the writer.
Το Σεπτέμβρη, που μας πέρασε, πήρα μια μεγάλη απόφαση: να βρω μια δουλειά. Φθάνοντας στο τρίτο έτος των σπουδών μου κι έπειτα από ένα δυο πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μου, θεώρησα ότι είναι η φυσική εξέλιξη το να βρεις μια δουλειά, συν τοις άλλοις ήθελα να βγάλω τα δικά μου χρήματα. Αν μέχρι αυτό το σημείο γελάτε και θέλετε να μου κάνετε "πατ πατ" , που είμαι τόσο ρομαντική κι αισιόδοξη, μη μπείτε στον κόπο. Πάντα κρατούσα μικρό καλάθι σ' αυτά.
Ύστερα από ένα μήνα δουλειάς σ' έναν απατεώνα που υποτίθεται είχε free press και θα μας πλήρωνε και γελάνε κι οι γάτες της γειτονιάς μου, μάζεψα τα μπογαλάκια μου, την κοπάνησα κι αποφάσισα να ψάξω για καμία φυσιολογική δουλειά. Κι εδώ αρχίζει το καλό, γιατί θέλω να σας παραθέσω τις μεγαλύτερες κοτσάνες που άκουσα σε συνεντεύξεις. Τραβήξτε τα βυζγιά σας μαζί μου, χωρίς ντροπές. Και στο ρυθμό του παρακάτω άσματος ασμάτων.
"Τι σας άρεσε, απ' όσα σας είπα;"
Αυτήν την ερώτηση στη ρωτάνε όταν σου έχουν παρουσιάσει την όλη φάση και περιμένουν να βγάλεις την ίδια στιγμή τα πυροτεχνήματα, να ανοίξεις σαμπάνια και ν' αλλάξεις δυο-τρία βρακιά. Στην αγορά εργασίας το 2016, όμως, υπάρχει εκμετάλλευση, δουλεύεις πολλές φορές για την ψυχή της μάνας σου, κάνεις πάρτι αν σε ασφαλίσουν κτλ. Αν ενθουσιαστείς με την κάθε δουλειά, που ίσως να μην πάρεις, και σε γοητεύσει η κάθε περιγραφή, μάλλον θα νιώσεις σύντομα σαν να σε έχει γειώσει σούπερ γκομενάκι. Point being, πρέπει να είσαι πολύ ρομαντικός για να κάνεις τέτοια ερώτηση στον άλλο.
"Είσαι φοιτήτρια, γιατί δε θες να ζήσεις τη φοιτητική σου ζωή και να δουλέψεις;" Ώπα, ώπα, wait a minute. Από πού συμπεραίνουμε ότι το να δουλεύεις part time σημαίνει ότι δεν έχεις φοιτητική ζωή; Δε σου τρώει δα όλη σου τη ζωή, δε σε κλείνει σε ένα κλουβάκι για να μη μπορείς να αναπνεύσεις, ούτε σε εμποδίζει από το να σπουδάσεις. Αν ενημερώνεσαι σωστά και διαβάζεις/κάνεις τις εργασίες σου, αν οργανώνεις και τον ελεύθερο σου χρόνο για να βλέπεις κόσμο και να περνάς καλά, αυτά τα δυο θα μπορούν να συνδυαστούν.
Α, επίσης, ζητάτε στην αγγελία σας φοιτητές. ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΡΕΠΕΤΕ ΕΤΣΙ; ΕΙΣΤΕ ΔΙΠΟΛΙΚΟΙ ΞΕΡΩ ΓΩ;
"Επικοινωνία, αυτοπεποίθηση, το ένα, το άλλο, τι πιστεύετε ότι έχετε περισσότερο;" Βυζιά.
"Μα πώς δεν έχετε προ'υ'πηρεσία;" *βλέμμα σαράντα καρδιναλίων*
Έχετε δίκιο, θα τη φυτέψω στο μπαλκόνι μου, μαζί με το λεφτόδεντρο. "Εχμ, δεν ξέρω την αμοιβή σας, το λογιστήριο την ξέρει" Α, είστε κι εσείς τόσο πελούσιοι που πληρώνετε αβέρτα κουβέρτα τους υπαλλήλους σας και μετά ξεχνάτε πόσα δίνετε, γιατί είναι και τα μωβ που δίνετε για ναρκωτικά και γκομενάκια. Κι εγώ είμαι αμύθητα πελούσια, σας νιώθω.
Είμαι σίγουρη ότι θα ακούσω κι άλλα στο μέλλον, γιατί η ανθρώπινη μαλακία είναι μέγεθος μη μετρήσιμο. Είναι από τα λίγα δεδομένα σ΄αυτή τη ζωή.
Ας πάμε σ' ένα σχετικά συναφές θέμα,για το οποίο συζητούσα εσχάτως. Όταν λέω σε συμφοιτητές ή φίλους ότι θέλω να βρω δουλειά, πολλές φορές με κοιτάνε με το βλέμμα κλαμμένου κουταβιού και μου λένε "και πώς θα τα βγάζεις πέρα με τη σχολή;". Άλλες φορές ακούω άτομα να λένε ότι αν δεν πατήσουν σε ένα μάθημα, φοβούνται ότι θα κοπούν (το οποίο το λες λίγο παράλογο, αν είσαι σε θεωρητική σχολή). Επίσης, υπάρχει η νοοτροπία ότι "αυτός δεν πατάει, θα πάρει ένα πτυχίο που δεν τον/την αντιπροσωπεύει".
Let's get things straight. Γνωρίζω παιδιά που δουλεύουν παράλληλα με τη σχολή και μπορούν να τα καταφέρνουν σε αυτήν, βγάζοντας καλούς βαθμούς. Όπως είχα πει και προηγουμένως, με διεξοδική ενημέρωση, εργατικότητα και καλή κατανομή ελεύθερου χρόνου όλα γίνονται. Πολλές φορές μου έρχεται στο μυαλό μια συζήτηση που είχα με μια συμφοιτήτρια, που ανήκει στη γενιά του '85. Προσπαθώντας να μου αποδείξει ότι η γενιά μου είναι πολύ λογικής σχολείου, μου έλεγε ότι η δική της γενιά δούλευαν και σπούδαζαν παράλληλα, δεν πατούσαν σε όλα τα μαθήματα γιατί δε μπορούσαν, αλλά διάβαζαν αρκετά. Άρα η δουλειά δεν είναι απαγορευτικό, ούτε κι άλλοθι να μην ασχολείσαι με τη σχολή σου.
Επίσης, το να μην πατάει κάποιος στη σχολή του δε σημαίνει ότι δε διαβάζει/δεν κάνει εργασίες. Ούτε ότι θα πάρει ένα πτυχίο που δεν τον/την αντιπροσωπεύει, εκτός κι αν είναι τίποτα Δαπίτης που όλο το εξάμηνο κωλοχτυπιέται στη Β' Παθολογική και στην εξεταστική καβατζώνει τις σημειώσεις της παραταξούλας, πριν την κάνει για Μύκονοοοοοο. Αφήστε που είναι θείο δώρο όταν κάποιο μαλακιστήρι που μιλάει συνέχεια ενώ κάνεις μάθημα δεν πατάει. Όσοι δεν πατάνε, ξέρουν.
- Εσύ δεν πατάς μαρή;
- Όχι, μαμά, εγώ είμαι φυτόοοοο.
Αυτά είχα να πω σήμερα και να χαίρεστε που είχα όρεξη να γράψω μπλογκ ποστ. Εγώ. Το πιο αναβλητικό άτομο στον κόσμο. Save the date.
