Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Ξεπούλημα και μηδενιστικές τάσεις

   Έχετε καταλάβει ότι δε μπορώ να γράψω ένα ποστ με λογικό ειρμό.Ελπίζω δηλαδή, γιατί είστε και καλά παιδάκια. Επίσης, ίσως έχω σοβαρέψει απότομα σαν μπλόγκερ. Εμ, τι να κάνω, η thug life με έκανε έτσι! Με διάλεξε, δεν τη διάλεξα!
   Ο χειμώνας που μας πέρασε ήταν ο πλέον διδακτικός για εμένα. Ένα τοξικό, εν τέλει, πάρε δώσε με έριξε από το ροζ συννεφάκι μου και μ' έκανε ν' αντιμετωπίσω τις ανθρώπινες σχέσεις, όπως είναι. Σίγουρα θα σας το έχω ξαναπεί, αλλά έχετε όλοι μνήμη χρυσόψαρου οπότε σας το ξαναλέω. Και θα προσθέσω σε αυτό ένα νέο δίδαγμα: μπορεί να γνώρισες έναν άνθρωπο πριν 1-2 χρόνια και να ήταν ιδανική η σχέση σου μαζί του. Ναι, ωραία. Αλλάζεις, όμως κι εσύ στο πέρασμα του χρόνου και δε θες τα ίδια πράγματα, οπότε καταλήγεις να συμβιβάζεσαι και να μην έχεις πια τίποτα να πεις με τον άλλον. Και πρέπει να ξέρεις πότε να φύγεις, χωρίς πολλά "έλα μωρέ". Όπως άλλωστε είχε πει ένας γνωστός μου. "ενηλικίωση είναι να ξέρεις τι ώρα να φύγεις από το πάρτι". Κι από τις σχέσεις σου, κατ' επέκταση.
   Actually, η ενηλικίωση μου φαίνεται τέρμα πεσιμιστική. Εκτός από προνόμια, σημαίνει και πολλές ευθύνες. Θα πας εσύ στην εφορία για να κάνεις χαρτιά, θα πάρεις την ευθύνη για την περίοδο που έχεις κολλήσει σε μια κατάσταση, σ' ένα άτομο, που πίστεψες σε κάποιον εθνοσωτήρα και τον ψήφισες, που ήσουν μαλάκας τέλος πάντων.Θα καταλάβεις ότι εν τέλει είσαι μόνος σου και δε θα είναι πάντα η μανούλα να σε καμαρώσει για τις εκθέσεις σου. Ότι το "για πάντα" είναι μόνο ένας μύθος.
  Οκ, έχω γίνει πολύ nihilist εσχάτως. Τις προάλλες σκεφτόμουν μάλιστα να γράψω παρόμοιο ωροσκόπιο. Πάρτε ένα υποψήφιο απόσπασμα: "Σκορπιός: Θα βρείτε γκόμενο, θα πάρετε λεφτά, αλλά δεν έχει σημασία γιατί όλοι θα πεθάνουμε στο τέλος έτσι κι αλλιώς". Θα κάνει θραύση. Το ξέρω.
  Μ' αυτά και μ' αυτά, θεωρώ ότι έχω απομυθοποιήσει τις νοσταλγίες. Το "τι ωραία που ήταν τότε!" αρχίζει και μου φαίνεται ανιαρό. Σίγουρα, ζήσαμε κάποια πράγματα, άλλα θετικά, άλλα αρνητικά, μας σημάδεψαν με τον χ, ψ τρόπο, αλλά είμαι στη φάση που προτιμώ να κοιτάω το παρόν και το μέλλον. Κι όσο για τις νοσταλγίες, ευτυχώς έχουν βρει το δρόμο τους μέσα σ' αυτά που γράφω και δε με απασχολούν πλέον και τόσο. Κι αν με απασχολήσουν, θα έχω ένα χαρτί ή ένα πληκτρολόγιο και θα τα γράφω.
    Και να σας πω κι ένα χαρμόσυνο, μη με περάσετε για καμιά emo. Με χτύπησε ο έρως. Έτσι, έχω μαλακώσει, έχω γίνει πολύ ρομαντική κι ενθουσιώδης και θέλω να με σκοτώσω. Στάζω ζάχαρες. Μπλιαχ. Πάω να κόψω τις φλέβες μου με πλαστικό πιρουνάκι. Εξιτάρομαι από την εγκεφαλική έλξη και θέλω να κρεμαστώ παράλληλα. Φανταστείτε να τα φτιάξω και με το παλικάρι. Χάνετε την the writer που ξέρετε. Γεια σας.
   Τέλος, θα κάνω ένα reference στο τελευταίο ποστ του Προέδρου ΑΠΙ. Αν το διαβάσετε προσεκτικά, θα δείτε ένα κομμάτι που λέει για μπάτσους κάθε είδους, ιδίως δε για τους μπάτσους της μουσικής. Εδώ θέλω να του κάνω χάι φάιβ και να κουνήσω την ουρίτσα μου. Και να σας ανακοινώσω ότι το καλύτερο φάρμακο για όλα είναι το φαγητό, το αλκοόλ κι η ξεπουλημένη ποπ. Ναι, όλο το ποστ ήταν άλλοθι για να σας πω ότι ακούω στα μουλωχτά το παρακάτω.
           
                                           Ακούω ρώσικη χάουζ κι ας μην καταλαβαίνω λέξη ΝΕ ΤΙ.

6 σχόλια:

Μπορείτε να πείτε ό,τι θέλετε. Αλήθεια. ΑΛΛΑ αν σχολιάζετε με τη μορφή του ανώνυμου, δίχως να μου πείτε ποιοι είστε, να είστε σίγουροι ότι δε θα μπω καν στον κόπο ούτε να διαβάσω το σχόλιο σας, ούτε να το δημοσιεύσω, ούτε να σας απαντήσω δεόντως.