Too Cool For School

           Αγαπητέ ψυχαναλυτή,
νομίζω πως τώρα, που άρχισαν τα σχολεία,θυμάμαι κι εγώ τα σχολικά μου χρόνια. Είμαι καλά, γιατρέ μου; Θα ζήσω; Μήπως κάνω σαν γριούλα που νοσταλγεί τα νιάτα της ενώ δεν είμαι καν είκοσι χρονών;
   Ας σοβαρευτούμε όμως. Δεν πάνε πάνω από δυο χρόνια που είμαι φοιτήτρια κι τα χω αφήσει αυτά πίσω μου. Μέχρι να έρθει, δηλαδή, η 11η Σεπτεμβρίου και να τα θυμηθώ ξανά γιατί έχω και μικρότερο αδελφό και πάει και Λύκειο κι έχουμε τα γνωστά διαδικαστικά κάθε χρόνο. Είναι και το άλλο, που βγαίνεις μια βόλτα στην περιοχή σου ή σε κοντινές περιοχές και πετυχαίνεις γνωστούς από το σχολείο. Καμιά φορά κάθεστε και μιλάτε για εκείνα το χρόνια και καταλήγετε στο συμπέρασμα πως εκείνη η καθηγήτρια των Λατινικών παραμένει μαλάκω, παρά τα όσα έχετε συναντήσει στο πανεπιστήμιο. Μερικές φορές επιλέγεις να μην τους χαιρετήσεις, γιατί δεν έχεις την όρεξη τους. Ή μάλλον, τις περισσότερες φορές.
   Εγώ ακόμα αναρωτιέμαι πότε θα έρθει η ημέρα που θα μου λείψουν τα σχολικά χρόνια, όπως μου χαν πει πολλοί. Ίσως είναι νωρίς ακόμα για να μου λείψουν.Πέρα από κάποιες φορές που κοιτάζω παλιές φωτογραφιές (όσο παλιές μπορούν να θεωρηθούν φωτογραφίες που τραβήχτηκαν το 2011-13), δε μπορώ να πω πως βουρκώνω και θέλω να γυρίσω πίσω. Μου αρέσει η φοιτητική μου ζωή κι είμαι μια χαρά.

                      Πρώτης ώρας...ανάγνωσμα

   Αλλά σίγουρα έχω πολλά να θυμηθώ από τις εποχές σχολείου. Εκείνη την πρώτη ώρα που δεν άντεχε κανείς κι όλοι ερχόμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε πάνω στα θρανία.Τον υποδιευθυντή που φώναζε κάθε πρωί να παραταχθούμε στη γραμμή για προσευχή (ο οποίος υποδιευθυντής είχε επιλεχθεί καθαρά για τη βροντερή του φωνή). Το κορίτσι (γιατί τις περισσότερες φορές κορίτσι ήταν) που έλεγε την προσευχή, εφόσον κανείς δεν ήθελε να την πει. Το κράξιμο που έτρωγαν όσοι αργούσαν την πρώτη ώρα.Τις καθηγήτριες που θεωρούσαν έγκλημα το να αργήσεις την πρώτη ώρα και κατέληγαν να μαλώνουν με τα μαθητούδια τους.
   Και μόλις άνοιγε λίγο το ματάκι τους, άρχιζαν το χαβαλέ. Πετούσαν χαρτάκια, μιλούσαν, κουτσομπόλευαν (με έμφαση στο τελευταίο). Τα ραβασάκια που στέλναμε ο ένας στον άλλον στο Δημοτικό και τις φάρσες που μου έκαναν μέχρι το Λύκειο, που και καλά ένας μυστικός θαυμαστής μου έγραφε πως με θέλει κι εγώ, ενώ στο Δημοτικό τα πίστευα, στο Λύκειο με νευρίαζε και δεν τα διάβαζα καν, απλά τα έσκιζα πανηγυρικά στη μούρη τους.Στο Λύκειο, μάλιστα, το χανε εξελίξει το πράγμα και πετούσαν και μανταρίνια ο ένας στον άλλον (κι ευτυχώς όχι πάνω μου). Τις κοτσάνες που πετούσαν οι χαβαλετζήδες της τάξης  και προσέδιδαν έναν τόνο χαβαλέ στα βαρετά μαθήματα.

                         Ένα break, μια ιστορία

   Τα διαλείματα ήταν μια άλλη υπόθεση. Εκεί λάμβαναν χώρα όλες οι εξελίξεις. Στο Δημοτικό, καθόμασταν στο υπόστεγο και παίζαμε. Στη ΣΤ Δημοτικού μαζευόμασταν τα κορίτσια και κάναμε διάφορα χορευτικά, με χιτάκια της εποχής. Για γέλια; Ναι.
    Όταν μεγαλώσαμε, χωριστήκαμε σε παρέες. Στο Λύκειο είχαμε δυο υπόστεγα, το ένα για τους μη καπνιστές και το άλλο για τους καπνιστές -και για την κλίκα. Εγώ πήγαινα στο πρώτο και σπάνια στο δεύτερο. Πολλές φορές παρακολουθούσα τις καφρίλες των αγοριών ή τα ζευγαράκια ή τις κοπέλες που κουτσομπόλευαν και σχολίαζαν.

                             Να φύγουμε;

   Οι ώρες περνούσαν και την τελευταία διδακτική ώρα έβγαινε ο Mr. Hyde από μέσα μας. Είχαμε κουραστεί και γκρινιάζαμε. Ποιος τον άκουγε τον καθηγητή του μαθήματος επιλογής; Περιμέναμε το τελευταίο κουδούνι της ημέρας για να φύγουμε. Στη Γ Λυκείου, βέβαια, δεν ανυπομονούσαμε ακριβώς. γιατί είχαμε φροντιστήριο το απόγευμα και διάβασμα μέχρι το βράδυ. Αυτός ήταν ο κύκλος που ξανάνοιγε την επόμενη ημέρα, πριν χτυπήσει το κουδούνι, όπου γινόταν κατά κάποιον τρόπο το recap της προηγούμενης ημέρας, με όλα τα γεγονότα που είχαν σημαδέψει τον καθέναν.
   Οι εκδρομές...ας μην ξεχνάμε τις εκδρομές, ειδικά τις πολυήμερες. Σε αυτές του Δημοτικού πέρναμε μαζί τις Μπάρμπι μας.Από τη Γ Γυμνασίου και μετά άρχισαν οι φήμες. Στις πολυήμερες, σύμφωνα με τις έγκυρες πηγές του κουτσομπολιού, μια κοπέλα από την κλίκα είχε γίνει στουπί, ένα ζευγάρι είχε πηδηχτεί (το οποίο ήταν ανήκουστο για τα αθώα δεκαεπτάχρονα!), ένας ντροπαλός νεαρός είχε δοκιμάσει τσιγάρο στα μπουζούκια....Άλλος ένας κύκλος.

                   Δε μας ψεκάζουν μόνο, μας ελέγχουν κιόλας!

    Τα διαγωνίσματα ήταν μια πονεμένη ιστορία. Ο φόβος κι ο τρόμος του μαθητή, που συναγωνίζονταν μόνο τα απροειδοποίητα τεστάκια. Άλλοι ήξεραν, άλλοι όχι,άλλοι αντέγραφαν, άλλοι προσπαθούσαν να αντιγράψουν. Σαν την εξεταστική του πανεπιστημίου ένα πράγμα, με τη διαφορά, ίσως, πως κανονίζονταν πιο πολλές κομπίνες κι αντιγραφές.
   Και μετά τα διαγωνίσματα οι βαθμοί του τριμήνου/τετραμήνου. Μη φανταστείτε πως ο μαθητής βαθμολογούταν μόνο με βάση την επίδοση τους. Οι ήσυχοι έπαιρναν τους μεγαλύτερους βαθμούς, οι πιο φασαριόζοι έρχονταν αντιμέτωποι με όχι και τόσο ευχάριστες εκπλήξεις.Είχες και τους γονείς που κοιτούσαν λοξά τα βλαστάρια του όταν έβγαζαν κακούς βαθμούς και τα έκραζαν για να μη μείνουν μεταξεταστέοι ή όταν ο αριθμός των απουσιών τους ξεπερνούσε τα δυο ψηφία.

                  Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Τσίπρας!
   
     Επειδή το σχολείο μας έκανε practice για τις αληθινές εκλογές, είχαμε εκλογές πενταμελούς και δεκαπενταμελούς. Ποιος κέρδιζε πάντα; Ο γαμιάς, ο όμορφος, ο δίμετρος ο κούκλος που εγώ έβρισκα υπερκτιμημένο γιατί ήμουν γνωστή χιψστερού από μικρή. Πάντως,οι εκλογές αυτές ήταν λίγο πολύ practice για τις πραγματικές. Έπρεπε να επιλέξεις το μονόφθαλμο ανάμεσα στους τυφλούς και να μη σιχτιρίσεις την ώρα που ψηφίζεις. Και το μόνο που έκαναν όλη τη χρονιά ήταν να συλλέγουν δηλώσεις για τις εκδρομές. Κουραστική δουλειά, σκληρές κι απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες. Α, κι οργάνωναν χοροεσπερίδες όπου γίνόταν της κολάσεως κι όλοι νόμιζαν πως ζούσαν στο Μπέβερλι Χιλς.
    Στην αρχή της χρονιάς όλο και κάποιος επιχειρούσε να κάνει κατάληψη. Το σχήμα της τυρόπιτας και το κωλόχαρτο ήταν θέματα που ανέκαθεν απασχολούσαν τους νεολαίους.Και τι κάνουμε για αυτό; Μα φυσικά! Κατάληψη!
  "Ηγέτες"στην κατάληψη ήταν άτομα από την κλίκα. Διεξήγαγαν ψηφοφορίες, άνοιγαν την πόρτα για να μπούμε ή για να βγούμε και μάλωναν με τις κυράτσες του συλλόγου γονέων. όλα για μας, για να μην κουραζόμαστε! Έπαιζαν ήσυχα ήσυχα πόκερ και τίτσου εν ώρα κατάληψης. Για να μην ανησυχούμε για αυτούς.
   Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν οι γνωστές: τα πρωτάκια ή τρόμαζαν ή δήλωναν υπέρ της κατάληψης. Οι καταληψίες υπερασπίζονταν το σχήμα της τυρόπιτας. Οι μεγαλύτεροι ή πήγαιναν μαζί τους ή κάθονταν στα αυγά τους. Μερικοί γκρίνιαζαν, κάνοντας αρμονική σύνθεση με το σύλλογο γονέων.Κι όλοι αυτοί ξεχνούσαν πως ούτως ή άλλως το σχολείο θα άνοιγε σε μία ή δυο εβδομάδες και τα μαθήματα θα αναπληρώνονταν.
   
                                                       The last year on Earth
         

 Κι έφτασε η Γ Λυκείου. Τέρμα τα ψέματα, τα κεφάλια μέσα! Πρέπει να περάσεις στο πανεπιστήμιο! Ώρα να φας μια χρονιά από τη ζωή σου για να αποστηθίσεις κακογραμμένα κείμενα και να σου βγουν τα μάτια από τις στερεοτυπικές εκφράσεις που θα χρησιμοποιήσεις στην Έκθεση και στη Λογοτεχνία!    
    Πηγαίναμε σχολείο, πλέον για τουρισμό. Καθώς έβρισκες με το μικροσκόπιο καθηγητή της προκοπής για κατεύθυνση, η λύση ήταν μια: στροφή στην παραπαιδεία. Τα μαθήματα, ειδικά της Γενικής Παιδείας, τα χρησιμοποιούσαμε για να διαβάσουμε κάτι άλλο. Οι απουσίες μας ήταν προγραμματισμένες κι η άνοιξη στο σχολείο θα έμπαινε χωρίς εμάς. Κι όταν πατούσαμε, παίζαμε χαρτιά στα κενά ή στα διαλείμματα ή και μέσα στην τάξη. Ξεχνούσαμε για λίγο την πίκρα των βαθμών των διαγωνισμάτων, το 89 που δεν έγινε 90 στο τεστ των Λατινικών και τα ρήματα στα Αρχαία που μας έβγαζαν την Παναγία.
   Στις Πανελλήνιες, πιάναμε τη χαλαρή κουβεντούλα πριν έρθουν τα θέματα. Και φρικάραμε μαζί όταν έρχονταν δύσκολα θέματα. Θυμάμαι την ημέρα που γράφαμε Λογοτεχνία Κατεύθυνσης, που έλεγα με τις κοπέλες πως αν πέσει Κρητικός, θα τον πιούμε. Άργησαν τα θέματα για είκοσι λεπτά. Μπαίνει μέσα η επιτηρήτρια. "Ποιήμα είναι" λέει η Δάφνη, που καθόταν στο πρώτο θρανίο. Αργότερα, τη ρωτήσαμε "Τι είναι;". "Κρητικός" απάντησε. Μαζική υστερία.
   

                  
    Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 2014 και καταλήγω πως οι εποχές σχολείου είχαν την πλάκα τους και με ενέπνευσαν να γράψω αυτό το σεντόνι . Δε θα ήθελα να τις ξαναζήσω βέβαια. Πέρασα καλά, σχετικά καλά, αλλά η ζωή μου δεν έχει δυσκολέψει τόσο για να τα "νοσταλγώ" , ούτε έχω φτάσει στα σαράντα με οικογένεια, παιδάκια και χοντρό φαλακρό σύζυγο να μου φωνάζει "γυναίκα, τις παντόφλες!". Enough is enough.