Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μου που διαβάζω ό,τι βρεθεί μπροστά μου. Ακόμα και Σαπίλα Voice. Η οποία Σαπίλα Voice είχε ένα άρθρο που αφορούσε το ότι ο έρωτας της ζωής μας δεν επιβιβάζεται στα ΜΜΜ. Κι εδώ εγώ πρέπει να του αλλάξω τα φώτα δίνοντας του τη δική μου οπτική.
Καταρχάς ο έρωτας της ζωής μας δεν παίρνει λεωφορείο. Στο λεωφορείο γίνεται συνήθως το καμός. Στριμώχνεσαι σαν σαρδέλα κοντά στην πόρτα του, δεν ξέρεις ποιος σε χουφτώνει και καταλήγεις να κάνεις τη διαθήκη σου από την ασφυξία. Έχεις κι αυτόν τον παππού που βρίζει το Πασόκ, να σου λέει πόσο αλήτες ήταν, να σε ρωτάει "συμφωνείς παιδί μου;" κι εσύ να εύχεσαι να τελειώσει αυτή η παρωδία. Εναλλακτικά, θα είναι αυτή η γριούλα που θα παραπονιέται που τους κόψαν τις συντάξεις, που θα γκρινιάζει σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Έχεις συνειδητοποιήσει επίσης ότι το αποσμητικό είναι μεγάλο αγαθό καθώς τα άτομα με τα οποία στριμώχνεσαι πρέπει ΠΑΝΤΑ να αγνοούν την αξία του.
Οπότε, όχι, ο μεγάλος μας έρωτας δεν παίρνει λεωφορείο, εκτός κι αν κάποιος από μας έχει ως όνειρο ζωής να τυλίξει έναν πρώην Πασόκο παππούλη ή κάποιον που νομίζει ότι το Rexona είναι γιαπωνέζικη μάρκα κλιματιστικών, μαζί με τα Φουτζίτζου και τα Ζίου Ζίτσου. Ή μπορεί να του αρέσουν οι γριές που φλερτάρουν με τη χοληστερίνη. Ποτέ δεν ξέρεις, με τόσα βίτσια που κυκλοφορούν.
Θες να πάμε να πάρουμε το μετρό να τσεκάρουμε γκομενάκια; Θα περάσουμε καλά! Γιατί υπάρχει ένας άγραφος νόμος που υπαγορεύει ότι σε όποιο βαγόνι κι αν βρίσκεσαι, θα υπάρχει τουλάχιστον ένας κλαρινογαμπρός που θα ακούει με τα ακουστικά του κινητού του στο τέρμα Παντελίδη και καπάκι Παολάρα. Και τι να τονε κάνεις τον κλαρινογαμπρό αν είσαι ένα φρέσκο γκομενάκι, σαν τα κρύα τα νερά, γεμάτο όρεξη για κουλτούρα και διανόηση;
Υπάρχει κι ο άλλος νόμος του μετρό, εξίσου σημαντικός με τον πρώτο. Ότι όποια ώρα και να μπεις εκεί μέσα, θα βρεις μια παρέα 15χρονων στις αποχρώσεις του κάγκουρα. Τα οποία 15χρονα πάντα θα γελάνε δυνατά και θα βρίζουν σαν νταλικέρηδες που κόλλησαν στην κίνηση και δε μπορούν να πάνε εγκαίρως στο αγαπημένο τους κωλάδικο στην Εθνική. Θα τρέχουν και θα κάνουν καφρίλες και σε εκείνο το σημείο θα γίνεις το δύστροπο γερόντι που δεν αντέχει τη συμπεριφορά της νεολαίας.
Κάποια στιγμή της διαδρομής θα μπει κι αυτός ο τύπος που "έχει το παιδάκι του στο κρεβάτι του πόνου", "είναι άνεργος πατέρας", "το είχε και στην τηλεόραση" και "πουλάει δυο στυλούς ένα ευρώ". Που όλως τυχαίως αυτό το παιδί δε μεγαλώνει, μένει για πάντα τεσσάρων χρονών. Και συγκινεί μια - δυο κυράτσες που έχουν πειστεί ότι ο τύπος "δεν ζητιανεύει".
Κι αν υπάρχει ένας ωραίος, ή θα ναι μαζί με τη γκόμενα του, ή θα κατεβαίνει στην επόμενη στάση, πριν προλάβετε να ανταλλάξετε μια ματιά. Σαν εσένα, γλυκούλη με το μουσάκι, που ήσουν στη γραμμή 3 το Σάββατο, στις 8 το βράδυ, και κατέβηκες Πανόρμου. Ήμουν η ψηλή ξανθιά με το μαύρο μπουφάν και το γαλάζιο κολάν και τις μαύρες μπότες με χαμηλό τακούνι. Ωχ, με συγχωρείτε, ξέφυγα!
Όχι, μην πάρεις ταξί. Τους ξέρουμε όλοι τους Έλληνες ταρίφες.Ξέρουν τα πάντα. Θα ήταν άξιοι κι ικανοί πρωθυπουργοί, αλλά η ρημάδα η κενωνία δεν τους άφησε να μεγαλουργήσουν. Ε, βέβαια, με τέτοια καλλιέργεια, τέτοιο γούστο! Ζηλεύουν! Κι εσύ, είναι να αμφισβητήσεις κάποιον μορφωμένο εφόσον ακούει Δρόμος fm; Τι ξέρεις εσύ, κοινέ θνητέ;
Ο έρως έρχεται εκεί που δεν τον περιμένουμε. Μην ανεβαίνετε, λοιπόν, στα ΜΜΜ με την ελπίδα να τον βρείτε. Γενικά, να μην ελπίζετε σε κάτι όταν ανεβαίνετε στα ΜΜΜ, παρά μόνο σε μυρωδιές που θα σας κάνουν να φωνάξετε "¨ΚΑΝΕ ΜΠΑΝΙΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!" και σε καθημερινές γκρίνιες παππούδων. Και σε κάγκουρες με τη μουσική στη διαπασών.
Καταρχάς ο έρωτας της ζωής μας δεν παίρνει λεωφορείο. Στο λεωφορείο γίνεται συνήθως το καμός. Στριμώχνεσαι σαν σαρδέλα κοντά στην πόρτα του, δεν ξέρεις ποιος σε χουφτώνει και καταλήγεις να κάνεις τη διαθήκη σου από την ασφυξία. Έχεις κι αυτόν τον παππού που βρίζει το Πασόκ, να σου λέει πόσο αλήτες ήταν, να σε ρωτάει "συμφωνείς παιδί μου;" κι εσύ να εύχεσαι να τελειώσει αυτή η παρωδία. Εναλλακτικά, θα είναι αυτή η γριούλα που θα παραπονιέται που τους κόψαν τις συντάξεις, που θα γκρινιάζει σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Έχεις συνειδητοποιήσει επίσης ότι το αποσμητικό είναι μεγάλο αγαθό καθώς τα άτομα με τα οποία στριμώχνεσαι πρέπει ΠΑΝΤΑ να αγνοούν την αξία του.
Οπότε, όχι, ο μεγάλος μας έρωτας δεν παίρνει λεωφορείο, εκτός κι αν κάποιος από μας έχει ως όνειρο ζωής να τυλίξει έναν πρώην Πασόκο παππούλη ή κάποιον που νομίζει ότι το Rexona είναι γιαπωνέζικη μάρκα κλιματιστικών, μαζί με τα Φουτζίτζου και τα Ζίου Ζίτσου. Ή μπορεί να του αρέσουν οι γριές που φλερτάρουν με τη χοληστερίνη. Ποτέ δεν ξέρεις, με τόσα βίτσια που κυκλοφορούν.
Θες να πάμε να πάρουμε το μετρό να τσεκάρουμε γκομενάκια; Θα περάσουμε καλά! Γιατί υπάρχει ένας άγραφος νόμος που υπαγορεύει ότι σε όποιο βαγόνι κι αν βρίσκεσαι, θα υπάρχει τουλάχιστον ένας κλαρινογαμπρός που θα ακούει με τα ακουστικά του κινητού του στο τέρμα Παντελίδη και καπάκι Παολάρα. Και τι να τονε κάνεις τον κλαρινογαμπρό αν είσαι ένα φρέσκο γκομενάκι, σαν τα κρύα τα νερά, γεμάτο όρεξη για κουλτούρα και διανόηση;
Υπάρχει κι ο άλλος νόμος του μετρό, εξίσου σημαντικός με τον πρώτο. Ότι όποια ώρα και να μπεις εκεί μέσα, θα βρεις μια παρέα 15χρονων στις αποχρώσεις του κάγκουρα. Τα οποία 15χρονα πάντα θα γελάνε δυνατά και θα βρίζουν σαν νταλικέρηδες που κόλλησαν στην κίνηση και δε μπορούν να πάνε εγκαίρως στο αγαπημένο τους κωλάδικο στην Εθνική. Θα τρέχουν και θα κάνουν καφρίλες και σε εκείνο το σημείο θα γίνεις το δύστροπο γερόντι που δεν αντέχει τη συμπεριφορά της νεολαίας.
Κάποια στιγμή της διαδρομής θα μπει κι αυτός ο τύπος που "έχει το παιδάκι του στο κρεβάτι του πόνου", "είναι άνεργος πατέρας", "το είχε και στην τηλεόραση" και "πουλάει δυο στυλούς ένα ευρώ". Που όλως τυχαίως αυτό το παιδί δε μεγαλώνει, μένει για πάντα τεσσάρων χρονών. Και συγκινεί μια - δυο κυράτσες που έχουν πειστεί ότι ο τύπος "δεν ζητιανεύει".
Κι αν υπάρχει ένας ωραίος, ή θα ναι μαζί με τη γκόμενα του, ή θα κατεβαίνει στην επόμενη στάση, πριν προλάβετε να ανταλλάξετε μια ματιά. Σαν εσένα, γλυκούλη με το μουσάκι, που ήσουν στη γραμμή 3 το Σάββατο, στις 8 το βράδυ, και κατέβηκες Πανόρμου. Ήμουν η ψηλή ξανθιά με το μαύρο μπουφάν και το γαλάζιο κολάν και τις μαύρες μπότες με χαμηλό τακούνι. Ωχ, με συγχωρείτε, ξέφυγα!
Όχι, μην πάρεις ταξί. Τους ξέρουμε όλοι τους Έλληνες ταρίφες.Ξέρουν τα πάντα. Θα ήταν άξιοι κι ικανοί πρωθυπουργοί, αλλά η ρημάδα η κενωνία δεν τους άφησε να μεγαλουργήσουν. Ε, βέβαια, με τέτοια καλλιέργεια, τέτοιο γούστο! Ζηλεύουν! Κι εσύ, είναι να αμφισβητήσεις κάποιον μορφωμένο εφόσον ακούει Δρόμος fm; Τι ξέρεις εσύ, κοινέ θνητέ;
Ο έρως έρχεται εκεί που δεν τον περιμένουμε. Μην ανεβαίνετε, λοιπόν, στα ΜΜΜ με την ελπίδα να τον βρείτε. Γενικά, να μην ελπίζετε σε κάτι όταν ανεβαίνετε στα ΜΜΜ, παρά μόνο σε μυρωδιές που θα σας κάνουν να φωνάξετε "¨ΚΑΝΕ ΜΠΑΝΙΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!" και σε καθημερινές γκρίνιες παππούδων. Και σε κάγκουρες με τη μουσική στη διαπασών.
Στα λεωφορεία ξέχασες να συμπεριλάβεις τις γιαγιάδες (ως επί το πλείστον), οι οποίες βρίζουν τη «νεολέρα», που εμείς δεν έχουμε το σεβασμό που είχαν αυτοί στα νιάτα τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα, τη μέρα που έκανα κοπάνα από τα γερμανικά. Συμπέρασμα: οι κοπάνες κάνουνε καλό!
Καλά που μου το πες αυτό με τις κοπάνες γιατί έχω ένα δυο μαθήματα που σταθερά πιστολιάζω σε αυτό το εξάμηνο. Μήπως και μου χαμογελάσει εκεί η τύχη!
ΔιαγραφήΜέχρι metro αντέχω. Έχω παραγίνει παράξενος αλλά προτιμώ να πάω με τα πόδια παρά να μπω σε λεωφορείο και να κάνω το εκρεμές πέρα δόθε και να ξεχεριάζομαι. Μα και αυτοί οι ευλογημένοι, βάζουν μια στάση κάθε εκατον πενήντα μέτρα! Που να προλάβει το όχημα να τσουλήσει, δώστου μια το φρένο και το χέρι γίνεται σαν του ψηλού από τους fantastic four. Μετρό, πόδια, ποδήλατο και όλα τα άλλα που κινούνται με βενζίνη του θεούλη. Ως εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ ευτυχώς δεν πολυπαίρνω λεωφορεία, αν και καταλαβαίνω τον πόνο σου.
ΔιαγραφήΕίμαστε κι εμείς οι όμορφοι που παίρνουμε τα μετρά όποτε ερχόμαστε Αθήνα :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δε σας βλέπουμε τότε; Γιατί το timing μου κρατάει μούτρα; Να ζεις κανείς ή να μη ζει; Γιατί η μαύρη μπύρα είναι τόσο γαμάτη; Ω, σόρι, ξέφυγα ξανά.
ΔιαγραφήΦυσικά, αν τον ίδιο παππού που λέει για τους αλήτες του ΠΑΣΟΚ τον ρωτήσεις τι ψήφιζε τότε, θα το γυρίσει στο συσσίτιο που έτρωγε στην Κατοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω η ίδια απάντηση δίνεται από τον παππού όταν τον ρωτήσεις τι ψήφισε και στις φετινές εκλογές.
ΔιαγραφήΚλασικός ο παππούς πρώην ψηφοφόρος ΠΑΣΟΚ χαχαχα
ΔιαγραφήΠάντως όταν ήμουν στα νιάτα σου τα καλύτερα παιδιά μου την είχα πέσει στις στάσεις λεωφορείου. Βέβαια τότε δεν υπήρχε ιντερνέτε να ψωνιζόμαστε από εκεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι μέσα διαθέτει κανείς, καλά είναι.
ΔιαγραφήΈτσι λοιπόν συμβαίνει; Δεν ξεύρω! Βλέπεις, εμείς οι πάρα πολύ πλούσιες δεν παίρνουμε ποτέ τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Έχουμε σωφέρ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα!
Κι εγώ από αυτές τις πολύ πελούσιες είμαι, των Νοτίων Προαστίων, που μπαίνουν μια φορά το μήνα σε αυτά για να σπάσουν πλάκα με αυτά που βλέπουν και μια ημέρα θα το μετανιώσω γιατί, μεταξύ μας, έχει περισσότερη πλάκα να παίζεις volley με τα κοσμήματα με τις υπηρέτριες.
Διαγραφή