Δεν έχω ιδέα ποιον μπορεί να εμπνεύσει η ιστορία μου. Οι μεγαλύτεροι από σας μάλλον θα με κράξουν, θα πουν ότι έχω τα λεγόμενα first world problems. Εγώ, όμως, θα τη γράψω γιατί γι' αυτό έχουμε τα μπλογκς μας, για να γράφουμε τα σώψυχα μας.
Έχω γράφει μια ανάρτηση για ένα μαγαζί με το οποίο είχα δεθεί αρκεί, πόσο μάλλον με την πρώην σερβιτόρα του. Την έχετε επίσης συναντήσει σε μια ανάρτηση του Ιουλίου, όπως κι εδώ. Αν οι τρεις αναφορές σε αναρτήσεις σας φαίνονται too much, οι γύρω μου ήξεραν από τις πρώτες στιγμές ότι την ανέφερα με ενθουσιασμό. Κάποιοι με ειρωνεύονταν. "Ερωτευμένη μαζί της είσαι;", μου έλεγαν. Τους τα παρουσίαζα όλα τόσο ιδανικά και παραμυθένια.
Όταν έφθασε το καλοκαίρι, εγώ άρχισα ν' αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο παραμυθένια όσο τα βλέπω. Η διαφορά ηλικίας μας γινόταν σιγά σιγά αισθητή. "Είμαι 20, δεν υπήρξα 30, δεν ξέρω πώς σκέφτεσαι" της είπα κάποια στιγμή. Εκείνη μου χαμογέλασε και μου είπε "δεν πειράζει". Ήταν μια περίοδος εξεταστικής, ίσως της πιο δύσκολης εξεταστικής που είχα περάσει ως τώρα. Θα μετακομίζαμε σύντομα κι όλοι ήταν μες στα νεύρα. Έβρισκα ένα καταφύγιο σε εκείνην και σύντομα, δεδομένου ότι είχαμε χάσει το σημείο συνάντησης μας, επεδίωξα να τη βλέπω συχνότερα. Όταν τελείωνε η εξεταστική, της πρότεινα να βγούμε, να ρθει στο νέο μου σπίτι.
Έλα, όμως, που έπεσα στη χειρότερη περίοδο! Θα έλειπε όλο σχεδόν το καλοκαίρι, καθώς η αδελφή της είχε έρθει Ελλάδα μετά από χρόνια και θα ήταν σκληρό να την αφήσει όλο το καλοκαίρι να κοιτάει το ταβάνι! Αρκέστηκα, λοιπόν, στο να την παίρνω τηλέφωνα. Αυτό στην αρχή έμοιαζε καλή λύση, μέχρι να έρθει ο Σεπτέμβρης και να την ξαναδώ. Στο τηλέφωνο, μιλούσαμε ζεστά και φιλικά η μία στην άλλη.
Μέχρι που σε έναν από τους τηλεφωνικούς μας διαλόγους της είπα ότι τη σκεφτόμουν χαρούμενη, σαν να ήταν δίπλα μου, ενώ έδινα προφορικά στα Γαλλικά. Σκιάχτηκε. Ετοιμάστηκε να μου πει κάτι, αλλά την έκοψα. Και μετά, κάναμε καιρό να μιλήσουμε. Τότε δεν καταλάβαινα. Τώρα έχω καταλάβει ότι αυτή δεν το βρήκε τόσο γλυκό όσο εγώ, αλλά εμμονικό. Γιατί ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα το έβρισκε γλυκό, ειδικά από τη στιγμή που δεν τα έχουμε;
(ας αυτοσαρκαστώ με τραγούδι)
Σεπτέμβρης. Ξαναμιλήσαμε για να τη βοηθήσω με την εξεταστική. Ο διάλογος μας στο τηλέφωνο θύμιζε τον παλιό, καλό καιρό. Της είχα πει πως θα περνούσα από κέντρο για να τη βοηθήσω. Είχα χαρεί. Θα την ξανάβλεπα ή έτσι νόμιζα.
Πέρασα μια Πέμπτη που με άγχωσε πολύ. Δεν απαντούσε ούτε στα τηλέφωνα, ούτε στα μηνύματα. Εκνευρίστηκα. "Δε θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της;" έλεγα. Επιχείρησα και την επόμενη ημέρα, όπου τελικά μου ήρθε μήνυμα της. Μου εξήγησε πως είχε μπλοκάρει το κινητό. Μου είπε να μην περάσω από κέντρο γιατί θα πήγαινε σε μια συνέντευξη για δουλειά. Μ' ευχαρίστησε για την πρωτοβουλία μου και απολογήθηκε που δεν απαντούσε. Εγώ της έστειλα ένα μήνυμα για "καλή επιτυχία", γαντζώνοντας την επιθυμία μου να τη δω όπως και δήποτε. Της έστειλα κι ένα δεύτερο μήνυμα, όπου έκανα σαν γκόμενα, λέγοντας πως με προβληματίζει που έγινα φορτική και πως με προβληματίζει η διαφορά ηλικίας μας. Δεν απάντησε. Πλέον, καταλαβαίνω γιατί. Την είχα πνίξει με τις επιθυμίες μου κι η απολογία μου δε βοήθησε σε κάτι.
Πέρασε καιρός για να έρθω στα ίσα μου. Κλάματα, θυμός - δεν ξέρω πώς θα κάνω αν με χωρίσει γκόμενος. "Κάνε πράγματα για τον εαυτό σου" με συμβούλευαν όλοι. "Τι να κάνω;¨ρωτούσα πάντα. Από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου, φρόντιζα τους άλλους. Έτσι είχα μάθει, γιατί δεν εκτιμούσα τον εαυτό μου.
Μέσα μου, παρακαλούσα να γυρίσει. Στη σχολή, όμως, δεν την είδα ποτέ. Θα χε πιάσει δουλειά κι εγώ βυθιζόμουν στη στεναχώρια. Είχα μπει πολλάκις στον πειρασμό να την πάρω εγώ τηλέφωνο. Η λογική μου έλεγε πως ήταν λάθος, αλλά με καταλάμβανε αυτός ο ψυχαναγκασμός μου να της μιλήσω και να δώσω ένα τέλος στην ιστορία αυτή - δεν ήταν ψυχαναγκασμός, ήταν τελικά η εξάρτησή μου από εκείνη.
Κάποια στιγμή, ξεχείλισε το ποτήρι. Με είχα βαρεθεί να στεναχωριέμαι και να το σκέφτομαι, ενώ υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά θέματα να στεναχωρηθεί κανείς. Έφτιαξα μια λίστα με πράγματα που θα θελα να κάνω για τον εαυτό μου. Είπα να δώσω ευκαιρίες σ΄ άλλα άτομα, να μην είμαι τόσο συγκεκριμένη πια. Άρχισα να μαθαίνω να μαγειρεύω - έκανα μια γαριδομακαρονάδα, μούρλια! Αποφάσισα να απομακρύνω τα άτομα που μου χαλούσαν - ακόμα και με τις καλές τους προθέσεις - την ψυχολογία. Έχω πολλά πράγματα να μάθω, σίγουρα. Αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσω κι εγώ.
Με αφορμή μια χθεσινή μου συζήτηση, συνειδητοποίησα ότι βάζω πρόγραμμα σε όλη μου τη ζωή κι αυτό δεν είναι καλό. Η εμμονή μου με εκείνην είχε ξεκινήσει εν μέρει από αυτή μου την τάση να βάζω πρόγραμμα - πότε θα τη συναντήσω, τι θα της πω. Την πίεσα σε μια φάση της ζωής της που δεν έπρεπε. Εκείνη δε σκεφτόταν ποτέ έτσι. Καλά έκανε. Ήταν χαλαρή κι ανεξάρτητη - καμία σχέση με εμένα.
Έχω συνειδητοποιήσει, λοιπόν, τα λάθη μου. Δεν την κατηγορώ που έχει μια διαφορετική ζωή από εμένα, με άλλες προτεραιότητες. Ούτε που δε με έχει πάρει τηλέφωνο ως τώρα - πιθανόν θα φοβάται μην τροφοδοτήσει την εμμονή μου. Συνειδητοποίησα κάτι όλο αυτόν τον καιρό: εκείνη προσπάθησε ναι μεν να απομακρυνθεί για να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα, αλλά ποτέ δεν έπαψε να ακούει με ενδιαφέρον τα νέα μου ή να χαίρεται με τη χαρά μου. Μάλλον με αγαπάει κι αυτή αρκετά. Ξέρω πως θα ξανασυναντηθούμε και θα είμαι καλύτερα - πιο ανεξάρτητη, πιο σίγουρη. Ίσως να την κάνω και περήφανη. Θα την ευχαριστήσω πάντως για το καλό που μου έκανε - οι συζητήσεις μας μου άλλαξαν κατά πολύ τον τρόπο σκέψης μου. Μόνο αυτό έχω ως σχέδιο.
Αυτά από εμένα, φίλες και φίλοι. Και να ξέρετε κάτι - άτομα που διαφημίζουν τη σχέση τους με κάποιον άλλον στους άλλους, μαλακίες λένε. Καμία σχέση δεν είναι τέλεια. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα και πάνε να τα μπαλώσουν. Πια, σας το λέω από προσωπική εμπειρία.
Έχω γράφει μια ανάρτηση για ένα μαγαζί με το οποίο είχα δεθεί αρκεί, πόσο μάλλον με την πρώην σερβιτόρα του. Την έχετε επίσης συναντήσει σε μια ανάρτηση του Ιουλίου, όπως κι εδώ. Αν οι τρεις αναφορές σε αναρτήσεις σας φαίνονται too much, οι γύρω μου ήξεραν από τις πρώτες στιγμές ότι την ανέφερα με ενθουσιασμό. Κάποιοι με ειρωνεύονταν. "Ερωτευμένη μαζί της είσαι;", μου έλεγαν. Τους τα παρουσίαζα όλα τόσο ιδανικά και παραμυθένια.
Όταν έφθασε το καλοκαίρι, εγώ άρχισα ν' αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο παραμυθένια όσο τα βλέπω. Η διαφορά ηλικίας μας γινόταν σιγά σιγά αισθητή. "Είμαι 20, δεν υπήρξα 30, δεν ξέρω πώς σκέφτεσαι" της είπα κάποια στιγμή. Εκείνη μου χαμογέλασε και μου είπε "δεν πειράζει". Ήταν μια περίοδος εξεταστικής, ίσως της πιο δύσκολης εξεταστικής που είχα περάσει ως τώρα. Θα μετακομίζαμε σύντομα κι όλοι ήταν μες στα νεύρα. Έβρισκα ένα καταφύγιο σε εκείνην και σύντομα, δεδομένου ότι είχαμε χάσει το σημείο συνάντησης μας, επεδίωξα να τη βλέπω συχνότερα. Όταν τελείωνε η εξεταστική, της πρότεινα να βγούμε, να ρθει στο νέο μου σπίτι.
Έλα, όμως, που έπεσα στη χειρότερη περίοδο! Θα έλειπε όλο σχεδόν το καλοκαίρι, καθώς η αδελφή της είχε έρθει Ελλάδα μετά από χρόνια και θα ήταν σκληρό να την αφήσει όλο το καλοκαίρι να κοιτάει το ταβάνι! Αρκέστηκα, λοιπόν, στο να την παίρνω τηλέφωνα. Αυτό στην αρχή έμοιαζε καλή λύση, μέχρι να έρθει ο Σεπτέμβρης και να την ξαναδώ. Στο τηλέφωνο, μιλούσαμε ζεστά και φιλικά η μία στην άλλη.
Μέχρι που σε έναν από τους τηλεφωνικούς μας διαλόγους της είπα ότι τη σκεφτόμουν χαρούμενη, σαν να ήταν δίπλα μου, ενώ έδινα προφορικά στα Γαλλικά. Σκιάχτηκε. Ετοιμάστηκε να μου πει κάτι, αλλά την έκοψα. Και μετά, κάναμε καιρό να μιλήσουμε. Τότε δεν καταλάβαινα. Τώρα έχω καταλάβει ότι αυτή δεν το βρήκε τόσο γλυκό όσο εγώ, αλλά εμμονικό. Γιατί ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα το έβρισκε γλυκό, ειδικά από τη στιγμή που δεν τα έχουμε;
(ας αυτοσαρκαστώ με τραγούδι)
Σεπτέμβρης. Ξαναμιλήσαμε για να τη βοηθήσω με την εξεταστική. Ο διάλογος μας στο τηλέφωνο θύμιζε τον παλιό, καλό καιρό. Της είχα πει πως θα περνούσα από κέντρο για να τη βοηθήσω. Είχα χαρεί. Θα την ξανάβλεπα ή έτσι νόμιζα.
Πέρασα μια Πέμπτη που με άγχωσε πολύ. Δεν απαντούσε ούτε στα τηλέφωνα, ούτε στα μηνύματα. Εκνευρίστηκα. "Δε θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της;" έλεγα. Επιχείρησα και την επόμενη ημέρα, όπου τελικά μου ήρθε μήνυμα της. Μου εξήγησε πως είχε μπλοκάρει το κινητό. Μου είπε να μην περάσω από κέντρο γιατί θα πήγαινε σε μια συνέντευξη για δουλειά. Μ' ευχαρίστησε για την πρωτοβουλία μου και απολογήθηκε που δεν απαντούσε. Εγώ της έστειλα ένα μήνυμα για "καλή επιτυχία", γαντζώνοντας την επιθυμία μου να τη δω όπως και δήποτε. Της έστειλα κι ένα δεύτερο μήνυμα, όπου έκανα σαν γκόμενα, λέγοντας πως με προβληματίζει που έγινα φορτική και πως με προβληματίζει η διαφορά ηλικίας μας. Δεν απάντησε. Πλέον, καταλαβαίνω γιατί. Την είχα πνίξει με τις επιθυμίες μου κι η απολογία μου δε βοήθησε σε κάτι.
Πέρασε καιρός για να έρθω στα ίσα μου. Κλάματα, θυμός - δεν ξέρω πώς θα κάνω αν με χωρίσει γκόμενος. "Κάνε πράγματα για τον εαυτό σου" με συμβούλευαν όλοι. "Τι να κάνω;¨ρωτούσα πάντα. Από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου, φρόντιζα τους άλλους. Έτσι είχα μάθει, γιατί δεν εκτιμούσα τον εαυτό μου.
Μέσα μου, παρακαλούσα να γυρίσει. Στη σχολή, όμως, δεν την είδα ποτέ. Θα χε πιάσει δουλειά κι εγώ βυθιζόμουν στη στεναχώρια. Είχα μπει πολλάκις στον πειρασμό να την πάρω εγώ τηλέφωνο. Η λογική μου έλεγε πως ήταν λάθος, αλλά με καταλάμβανε αυτός ο ψυχαναγκασμός μου να της μιλήσω και να δώσω ένα τέλος στην ιστορία αυτή - δεν ήταν ψυχαναγκασμός, ήταν τελικά η εξάρτησή μου από εκείνη.
Κάποια στιγμή, ξεχείλισε το ποτήρι. Με είχα βαρεθεί να στεναχωριέμαι και να το σκέφτομαι, ενώ υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά θέματα να στεναχωρηθεί κανείς. Έφτιαξα μια λίστα με πράγματα που θα θελα να κάνω για τον εαυτό μου. Είπα να δώσω ευκαιρίες σ΄ άλλα άτομα, να μην είμαι τόσο συγκεκριμένη πια. Άρχισα να μαθαίνω να μαγειρεύω - έκανα μια γαριδομακαρονάδα, μούρλια! Αποφάσισα να απομακρύνω τα άτομα που μου χαλούσαν - ακόμα και με τις καλές τους προθέσεις - την ψυχολογία. Έχω πολλά πράγματα να μάθω, σίγουρα. Αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσω κι εγώ.
Με αφορμή μια χθεσινή μου συζήτηση, συνειδητοποίησα ότι βάζω πρόγραμμα σε όλη μου τη ζωή κι αυτό δεν είναι καλό. Η εμμονή μου με εκείνην είχε ξεκινήσει εν μέρει από αυτή μου την τάση να βάζω πρόγραμμα - πότε θα τη συναντήσω, τι θα της πω. Την πίεσα σε μια φάση της ζωής της που δεν έπρεπε. Εκείνη δε σκεφτόταν ποτέ έτσι. Καλά έκανε. Ήταν χαλαρή κι ανεξάρτητη - καμία σχέση με εμένα.
Έχω συνειδητοποιήσει, λοιπόν, τα λάθη μου. Δεν την κατηγορώ που έχει μια διαφορετική ζωή από εμένα, με άλλες προτεραιότητες. Ούτε που δε με έχει πάρει τηλέφωνο ως τώρα - πιθανόν θα φοβάται μην τροφοδοτήσει την εμμονή μου. Συνειδητοποίησα κάτι όλο αυτόν τον καιρό: εκείνη προσπάθησε ναι μεν να απομακρυνθεί για να μη γίνουν τα πράγματα χειρότερα, αλλά ποτέ δεν έπαψε να ακούει με ενδιαφέρον τα νέα μου ή να χαίρεται με τη χαρά μου. Μάλλον με αγαπάει κι αυτή αρκετά. Ξέρω πως θα ξανασυναντηθούμε και θα είμαι καλύτερα - πιο ανεξάρτητη, πιο σίγουρη. Ίσως να την κάνω και περήφανη. Θα την ευχαριστήσω πάντως για το καλό που μου έκανε - οι συζητήσεις μας μου άλλαξαν κατά πολύ τον τρόπο σκέψης μου. Μόνο αυτό έχω ως σχέδιο.
Αυτά από εμένα, φίλες και φίλοι. Και να ξέρετε κάτι - άτομα που διαφημίζουν τη σχέση τους με κάποιον άλλον στους άλλους, μαλακίες λένε. Καμία σχέση δεν είναι τέλεια. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα και πάνε να τα μπαλώσουν. Πια, σας το λέω από προσωπική εμπειρία.
Καλά κάνεις και τα γράφεις και παρόλο που, μάλλον, είμαι η μεγαλύτερη από όλους εδώ πέρα μέσα, ουδόλως θα σε κράξω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω εάν είσαι εμμονική ή ψυχαναγκαστική, όπως αναφέρεις, με την περίπτωση της φίλης σου.
Και ίσως δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι έκανες μια γαριδομακαρονάδα μούρλια.
Προσπαθώ η δόλια είκοσι χρόνια να φτιάξω μία που να τρώγεται, αλλά εις μάτην. Κάτι κάνω λάθος, δεν μπορεί...
Με την πρώτη ευκαιρία, κάνε ανάρτηση τη συνταγή σιλβουπλέ!
Χαχαχαχα, αν όλα πάνε στραβά, θα γίνω Βέφα και θα ποστάρω τη συνταγή!
ΔιαγραφήΟι προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους είναι πολλές φορές υπερβολικές. Ο καθένας έχει το βιορυθμό του, θέλει το χρόνο του, έχει εντάξει τους γύρω του σε κατηγορίες. Για άλλον θα είσαι η καλύτερη παρέα για μπύρα, για άλλον η καλύτερη εκμετάλευση για μάθηση, για χάρες, για να του φτιάξεις τον υπολογιστή ή ακόμη και ένα δωρεάν ξενοδοχείο στα τριήμερα που θέλει να κάνει στη περιοχή που μένεις. Μη το ψάχνεις και πολύ γιατί άδικα στεναχωριέσαι. Αλλά και να μην απογοητεύεσαι. Στάσου σε ότι καλό υπήρχε και βγήκε σε μια φιλία αλλά δε μπορείς να ωθήσεις τα πράγματα περισσότερο από μόνη σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λέω γιατί σε ένα χρόνο έχω φάει 2 ήττες από φίλους που ήρθαν τόσο κοντά στα μέρη μου, ο ένας από εξωτερικό, ο άλλος από την άλλη άκρη της ελλάδος αλλά δεν θυσίασαν καν ένα 2ωρο από το πολύτιμο πρόγραμμα τους για έναν καφέ.
Τι να κάνουμε? Δε μπορώ πλέον να αναλώνομαι με αυτά. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι. Και όσο μένουμε προσκολλημένοι σε ωραίες καταστάσεις, φιλίες που ανθίσαν και περνάγαμε τέλεια, τόσο δε μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά τη ζωή μας.
Μη στεναχωριέσαι. Ce la vie που λένε...
Συμφωνώ με το πόιντ σου.
ΔιαγραφήΑυτό που θέλω να κάνω τώρα είναι να την ευχαριστήσω με κάποιον τρόπο. Νομίζω θα με βοηθούσε να κλείσω αυτόν τον κύκλο και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο - εφόσον υπήρχε μια σχέση που μου το επέτρεπε αυτό, δεν είναι γκόμενος που με πλήγωσε ξέρω γω. Ως τότε, αυτό που προέχει είναι η ανεξαρτησία μου.