Η Ίδια Λάθος Άποψη

   Ως μελλοντική άνεργη δημοσιογράφος, δε χάνω ευκαιρία να διαβάζω άρθρα που πέφτουν στα χέρια μου, χωρίς βέβαια να ξεχνάω να διαβάζω blogs φίλων, γνωστών και τα λοιπά. Πρόσφατα, λοιπόν, ο κύριος Φίδης έγραψε αυτό εδώ το άρθρο. Επειδή σέβομαι το γεγονός ότι κάποιοι ίσως βαριούνται να το διαβάσουν, θα εστιάσω στο κομμάτι που αναφέρεται στο Πάσχα και στο πρήξιμο που δέχονται όσοι δεν πιστεύουν, για να το γιορτάσουν. Εδώ, στην Ελλάδα, ο τυπικός νεοέλληνας θα σου το παίξει άθεος και προοδευτικός και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, την ίδια στιγμή που θυμάται μόνο όταν του καπνίσει πως είναι ορθόδοξος και όλως τυχαίως αυτή η ημέρα έρχεται όταν παίζει και λίγο φαγητό. Και θα πρήξουν και αυτούς που δεν πιστεύουν να πιστέψουν και να ασχοληθούν, σαν επίμονοι πλασιέ στην πλατεία Συντάγματος.
  (Και να σκεφτείτε πως δεν ήμουν καλή στην περίληψη στο σχολείο)
  Εδώ θα προσθέσω και το ρόλο του σχολείου. Είμαι η μόνη, που σε όλα τα σχολεία που είχα πάει, σήκωναν τα παιδιά με αλφαβητική σειρά, για να πουν προσευχή; Ή που οι υποδιευθυντές κι οι διευθυντές θύμωναν, αν δεν έβλεπαν κάποιον πρόθυμο να πει προσευχή; Θυμάται κανείς τα βιβλία των Θρησκευτικών, που έγραφαν με χίλιους και δυο τρόπους ότι ο Θεός είναι καλός κι η εκκλησία fucking awesome; Μόνο στη Β Λυκείου κάναμε κάποια πράγματα για τις άλλες θρησκείες, όμως επέλεξαν να προσθέσουν αυτό το κεφάλαιο στη Β Λυκείου, όταν είχαμε αρχίσει να ασχολούμαστε πιο πολύ με τα μαθήματα της Κατεύθυνσης μας κι όχι τόσο με της Γενικής Παιδείας. Δύσκολο να τα ξεχάσει κάποιος, θα μου πεις, πόσο μάλλον αν έχει τη δική μου μνήμη και θυμάται ποια καρφίτσα έπεσε στις 9/9/2009. Βέβαια, υπήρχε κι η επιλογή του να πάρεις απαλλαγή από αυτά, κάτι το οποίο ήταν ολίγον παγίδα γιατί θα σου έριχνε το μέσο όρο στη βαθμολογία σου και πολλές φορές οι καθηγητές δεν το συνιστούσαν (και με το νέο σύστημα, όπου μετράνε όλοι οι βαθμοί σου από την Α Λυκείου, μάλλον καθίσταται απαραίτητο να τα φας στη μάπα. Well played). Ήταν σαν να σου έλεγε το ελληνικό σχολείο "ΠΡΕΠΕΙ να είσαι χριστιανός μη γαμήσω".
  Από την άλλη, έχεις τα διάφορα σόγια να σε πρήζουν να νηστέψεις και να κάνεις το καθήκον σου ως καλός χριστιανός. Οκ, τους δικαιολογώ ως ένα σημείο επειδή κάποιοι από αυτούς μεγαλώσανε σε κλειστές κοινωνίες της ελληνικής επαρχίας, όπου το "πρέπει" κυριαρχούσε κι ελάχιστοι άνθρωποι σκέφτονταν πιο προοδευτικά από τους άλλους.
   Και τώρα θα μεταβούμε σε κάτι άλλο που διάβασα. Κάναν που λέτε μια έρευνα για την ομοφυλοφιλία και το πόσο αποδεκτή είναι. Σύμφωνα με αυτήν, "Στην Ελλάδα το 45% των ερωτηθέντων την αξιολόγησε αρνητικά, το 24% την χαρακτήρισε αποδεκτή συμπεριφορά και το 24% την έθεσε εκτός συζήτησης περί ηθικής ενώ υπήρξαν και κάποιοι που δεν απάντησαν στην ερώτηση. Πηγή: www.lifo.gr".
  Και δεν είναι μόνο οι γκέι το θέμα. Δεν είναι νέο ότι σε αυτή τη μικρή, χιλιοκαμμένη με όλες τις έννοιες, χώρα, ο συντηρητισμός πάει κι έρχεται. Όσο κι αν λέμε πως έχουμε ξεπεράσει το Μεσαίωνα και το παίζουμε προοδευτικοί, είναι φανερό πως ενδόμυχα προτιμάμε τις κοινωνίες χωρίου, με τους αμόρφωτους χωριάτες (χωριάτες, όχι χωρικούς. Έχει σημασία η διαφορά μεταξύ των δυο λέξεων) που πίστευαν ό,τι τους πλάσαραν και θεωρούσαν πως το διαφορετικό μόνο κινδύνους μπορεί να κρύβει. Γιατί, αν μένεις μόνο σε αυτά που σου πλασάρουν, το πιθανότερο είναι να αποκτήσεις μια τάση να μην τα αξιολογείς και να φοβάσαι αυτό που σου έχουν υποδείξει να φοβάσαι.
    Για να συνδέσω αυτές τις παραγράφους που έγραψα και τα πανέμορφα μου αναγνώσματα, θα σας πω ποιο είναι το point που θέλω να περάσω. Πρόκειται για κάτι αρκετά κλισέ, αλλά νομίζω πως, όσες φορές και να το πούμε, ποτέ δεν είναι αρκετές. Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος να επιλέξει σε τι θα πιστέψει, με ποιον θα τα φτιάξει κτλ. Αλλά ο συντηρητισμός του υποβαλκανίου καταπατά έμμεσα αυτά τα δικαιώματα.Φοβίζει τον κόσμο και τον αναγκάζει να κρύψει τις αληθινές του τάσεις, με το φόβο μην τον πάρουν με τις πέτρες. Όλο αυτό είναι τόσο μα τόσο λάθος! Αν ήμουν πιο ρομαντική, θα έλεγα ότι σε έναν ιδανικό κόσμο αυτά θα εξαλείφονταν μπλα μπλα μπλα. Για ιδανικό κόσμο δεν ξέρω, αλλά θα το παίξω επάναστα και θα πω πως στο χέρι μας είναι να τα αλλάξουμε αυτά. Αρκεί μόνο να το θελήσουμε πραγματικά. Ίσως να κατορθώσουμε πολλά, ίσως και λίγα. Αν αλλάξουμε, όμως, τη στάση μας απέναντι σε κάποια πράγματα, μόνο τότε θα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως, ναι, κάτι κάναμε.