Γεια σας. Τι κάνετε βρε; Ξέρω πως έχω καιρό να γράψω. Φαντάζομαι ότι θα χατε πάρει χαλάκι της προσευχής και θα κάνατε προσευχές μπας κι έρθει αυτή η θεά η the writer-Ιωάννα και τα λεφτά λελούδια και τέθοια. Εγώ καλά είμαι. Τέλειωσα κι εξεταστική και το έριξα έξω και έχω και Β εξάμηνο τώρα (ξέρω, ξέρω, μια φαγούρα την είχατε). Καλά, μπαίνω στο ψητό γιατί είμαι κορίτσι του ρίσκου και δε φοβάμαι, δεν ελπίζω τίποτα, οι προσδοκίες είναι κακό πράγμα. Κρατήστε τη λέξη "ρίσκο". Είναι sos και θα πέσει στις εξετάσεις.
Δεν ξέρετε πόσες φορές έχω ακούσει τους άλλους να λένε "θα κάνω αυτό, εκείνο, το άλλο". Και δε μιλάω για τρελούς στόχους τύπου να την πέσω στη Μέγκαν Φοξ. Αναφέρομαι στα πιο απλά πράγματα όπως το να πάρεις μια πρωτοβουλία να συμμετέχεις κάπου ή να δημιουργήσεις κάτι ή να ζητήσεις επί και τέλους από αυτό το γκομενάκι που 'χεις βάλει στο μάτι να βγείτε εκείνο το γαμημένο το ραντεβού. Σίγουρα όλα αυτά που αναφέρω ενέχουν ένα ρίσκο. Γιατί σε πολλές περιπτώσεις δεν ξέρεις αν έχεις το ψυχικό σθένος να κάνεις το γαμημένο αυτό βήμα και πρέπει να το παίξεις Corona με λεμόνι-γράμματα. Όχι, λάθος. Ξέρεις και παραξέρεις ότι θες να το κάνεις. Αλλά διστάζεις. Αλλά το θες και ξέρεις πως το θες. Δεν το κάνεις όμως γιατί φοβάσαι/ντλέπεσαι μωλέ μωλέ/ο Ερμής είναι ανάδρομος.
Κι εγώ θα απαντήσω με κάτι κλισέ, που θυμίζει, ίσως, όλους αυτούς τους "επανάστα" τύπους που τους αρέσει να φιλοσοφούν χωρίς ξέρουν οι ίδιοι τι λένε. Κάτσε ρε μαλάκα. Γράφει κανένα συμβόλαιο ότι θα αποτύχεις αν κάνεις αυτό που θες; Κι αν εσύ μπορείς να συμβάλεις κάπου με αυτό που θες να κάνεις; Αν όχι εσύ, τότε ποιος; Αν όχι τώρα, τότε πότε; (σας είχα προειδοποιήσει πως θα χρησιμοποιήσω επαναστατικοφανή κλισέ)
Βέβαια, και το ρίσκο έχει τους περιορισμούς του. Καλή χρυσή η τόλμη μα ακόμα καλύτερο το να ξέρεις πότε να ρισκάρεις. Πρέπει να συλλογιστείς πριν ρισκάρεις. Αλλιώς θα γκρεμοτσακιστείς με ταχύτητα ρεκόρ. Γιατί αν παίρναμε συνέχεια ρίσκα, άνευ λόγου κι αιτίας, χωρίς να το σκεφτούμε αν πράγματι αξίζει, εε, σκατά στα μούτρα μας.
Αφού ανέπτυξα τη σημασία του να παίρνεις κανά ρίσκο από τον ντελιβερά, θα επικεντρωθώ και λίγο σε αυτήν την μοναδική ιδιότητα του ανθρώπου, κυρίως δε του νεοέλληνα-υποβαλκάνιου, να μιρλιάζει και να μην κάνει τίποτα μα τίποτα για να αλλάξει αυτήν την δήθεν τραγική του μοίρα (σνιφ, κλαψ, λυγμ, σμπάρακουακ) και να κατηγορεί συνέχεια τους άλλους, έτσι, για να 'χει νοστιμάδα. Φίλοι μου (αυτή η οικειότητα που έχω με τους χιλιάδες θαυμαστές μου με τρελαίνει κι εμένα), μας βολεύει να τα ρίχνουμε στους άλλους. Γιατί άντε τώρα να μπεις τώρα στη διαδικασία να κάνεις την αυτοκριτική σου και να πεις "κι εγώ έφταιξα". Όχι μόνο δε θες να το κάνεις, αλλά το αγνοείς επιδεικτικά γιατί δεν έχεις καμιά αμφιβολία ότι έχεις κάνει κι εσύ τη μαλακία σου. Έτσι, το να κατηγορείς το κράτος, τη Μέρκελ, τα μνημόνια, τη γάτα του γείτονα φαντάζει και γαμώ τις λύσεις.
Και δεν είναι μόνο το κράξιμο και το να κατηγορείς το θέμα. Το θέμα είναι ότι δεν κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την κατάστασή σου, μόνο μιρλιάζεις και μιρλιάζεις και μιρλιάζεις. Εεε, φτάνει! Θα το δεχτώ το να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την κατάστασή σου, να είναι κάτι το οποίο αντικειμενικά δε μπορείς να λύσεις, π.χ. να είσαι βαριά άρρωστος και να μη θεραπεύεσαι με τίποτα. Αλλά σε περιπτώσεις τύπου "κλαίγομαι που δεν έχω γκόμενo και με άφησε ο αχρείος", μπορείς να κάνεις πιο εποικοδομητικά πράγματα από τα να κλαψομουνιάζεις όπως να βγεις το Σάββατο, να σενιαριαστείς και να δείξεις πόοσο θεά είσαι και χωρίς αυτόν. Όχι να του μεταθέτεις όλες τις ευθύνες για την άπονη σου ζωή. Αν το κάνεις, τότε, φίλε μου, είσαι ένας υποβαλκάνιος που, στην πραγματικότητά του το πιο σοβαρό του πρόβλημα είναι να βρει με ποιον κάγκουρα θα πάει στα Μικέλ (παρένθεση 24343: δεν ξέρω αν είναι μεγαλύτερη η ταχύτητα που ξεφυτρώνουν τα Μικέλ ή που γνωρίζω απόφοιτους ή σπουδαστές του Ιστορικού Αρχαιολογικού. Ναι, είναι πολύ mainstream αυτή η σχολή). Κι εγώ θα σου πω "κάτσε κλαίγε τη μοίρα σου αφού δε θες να την αλλάξεις".
Και τώρα συνειδητοποιώ ότι κάπου εδώ κολλάει κι η θεματική ενότητα του ρίσκου. Και να φανταστείτε είχα πει να κάνω mix n much. Γιούχου! Και αφού ολοκλήρωσα το θεάρεστο μου έργο άλλη μια φορά, θα σας αφήσω. Νομίζω με απολαύσατε πολύ και καλό είναι να κρατήσω και λίγο μυστήριο για την επόμενη ανάρτηση.
Υ.Γ. Όχι, δεν έμπλεξα με καμία παράταξη και δεν την είδα επανάστα και τσακίστε τους φασίστες με το σίδερο. Καλά είμαι. Αλήθεια.
Υ.Γ.2. Σιγά μη σας άφηνα χωρίς χιψστερικό τραγούδι.
Δεν ξέρετε πόσες φορές έχω ακούσει τους άλλους να λένε "θα κάνω αυτό, εκείνο, το άλλο". Και δε μιλάω για τρελούς στόχους τύπου να την πέσω στη Μέγκαν Φοξ. Αναφέρομαι στα πιο απλά πράγματα όπως το να πάρεις μια πρωτοβουλία να συμμετέχεις κάπου ή να δημιουργήσεις κάτι ή να ζητήσεις επί και τέλους από αυτό το γκομενάκι που 'χεις βάλει στο μάτι να βγείτε εκείνο το γαμημένο το ραντεβού. Σίγουρα όλα αυτά που αναφέρω ενέχουν ένα ρίσκο. Γιατί σε πολλές περιπτώσεις δεν ξέρεις αν έχεις το ψυχικό σθένος να κάνεις το γαμημένο αυτό βήμα και πρέπει να το παίξεις Corona με λεμόνι-γράμματα. Όχι, λάθος. Ξέρεις και παραξέρεις ότι θες να το κάνεις. Αλλά διστάζεις. Αλλά το θες και ξέρεις πως το θες. Δεν το κάνεις όμως γιατί φοβάσαι/ντλέπεσαι μωλέ μωλέ/ο Ερμής είναι ανάδρομος.
Κι εγώ θα απαντήσω με κάτι κλισέ, που θυμίζει, ίσως, όλους αυτούς τους "επανάστα" τύπους που τους αρέσει να φιλοσοφούν χωρίς ξέρουν οι ίδιοι τι λένε. Κάτσε ρε μαλάκα. Γράφει κανένα συμβόλαιο ότι θα αποτύχεις αν κάνεις αυτό που θες; Κι αν εσύ μπορείς να συμβάλεις κάπου με αυτό που θες να κάνεις; Αν όχι εσύ, τότε ποιος; Αν όχι τώρα, τότε πότε; (σας είχα προειδοποιήσει πως θα χρησιμοποιήσω επαναστατικοφανή κλισέ)
Βέβαια, και το ρίσκο έχει τους περιορισμούς του. Καλή χρυσή η τόλμη μα ακόμα καλύτερο το να ξέρεις πότε να ρισκάρεις. Πρέπει να συλλογιστείς πριν ρισκάρεις. Αλλιώς θα γκρεμοτσακιστείς με ταχύτητα ρεκόρ. Γιατί αν παίρναμε συνέχεια ρίσκα, άνευ λόγου κι αιτίας, χωρίς να το σκεφτούμε αν πράγματι αξίζει, εε, σκατά στα μούτρα μας.
Αφού ανέπτυξα τη σημασία του να παίρνεις κανά ρίσκο από τον ντελιβερά, θα επικεντρωθώ και λίγο σε αυτήν την μοναδική ιδιότητα του ανθρώπου, κυρίως δε του νεοέλληνα-υποβαλκάνιου, να μιρλιάζει και να μην κάνει τίποτα μα τίποτα για να αλλάξει αυτήν την δήθεν τραγική του μοίρα (σνιφ, κλαψ, λυγμ, σμπάρακουακ) και να κατηγορεί συνέχεια τους άλλους, έτσι, για να 'χει νοστιμάδα. Φίλοι μου (αυτή η οικειότητα που έχω με τους χιλιάδες θαυμαστές μου με τρελαίνει κι εμένα), μας βολεύει να τα ρίχνουμε στους άλλους. Γιατί άντε τώρα να μπεις τώρα στη διαδικασία να κάνεις την αυτοκριτική σου και να πεις "κι εγώ έφταιξα". Όχι μόνο δε θες να το κάνεις, αλλά το αγνοείς επιδεικτικά γιατί δεν έχεις καμιά αμφιβολία ότι έχεις κάνει κι εσύ τη μαλακία σου. Έτσι, το να κατηγορείς το κράτος, τη Μέρκελ, τα μνημόνια, τη γάτα του γείτονα φαντάζει και γαμώ τις λύσεις.
Και δεν είναι μόνο το κράξιμο και το να κατηγορείς το θέμα. Το θέμα είναι ότι δεν κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την κατάστασή σου, μόνο μιρλιάζεις και μιρλιάζεις και μιρλιάζεις. Εεε, φτάνει! Θα το δεχτώ το να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την κατάστασή σου, να είναι κάτι το οποίο αντικειμενικά δε μπορείς να λύσεις, π.χ. να είσαι βαριά άρρωστος και να μη θεραπεύεσαι με τίποτα. Αλλά σε περιπτώσεις τύπου "κλαίγομαι που δεν έχω γκόμενo και με άφησε ο αχρείος", μπορείς να κάνεις πιο εποικοδομητικά πράγματα από τα να κλαψομουνιάζεις όπως να βγεις το Σάββατο, να σενιαριαστείς και να δείξεις πόοσο θεά είσαι και χωρίς αυτόν. Όχι να του μεταθέτεις όλες τις ευθύνες για την άπονη σου ζωή. Αν το κάνεις, τότε, φίλε μου, είσαι ένας υποβαλκάνιος που, στην πραγματικότητά του το πιο σοβαρό του πρόβλημα είναι να βρει με ποιον κάγκουρα θα πάει στα Μικέλ (παρένθεση 24343: δεν ξέρω αν είναι μεγαλύτερη η ταχύτητα που ξεφυτρώνουν τα Μικέλ ή που γνωρίζω απόφοιτους ή σπουδαστές του Ιστορικού Αρχαιολογικού. Ναι, είναι πολύ mainstream αυτή η σχολή). Κι εγώ θα σου πω "κάτσε κλαίγε τη μοίρα σου αφού δε θες να την αλλάξεις".
Και τώρα συνειδητοποιώ ότι κάπου εδώ κολλάει κι η θεματική ενότητα του ρίσκου. Και να φανταστείτε είχα πει να κάνω mix n much. Γιούχου! Και αφού ολοκλήρωσα το θεάρεστο μου έργο άλλη μια φορά, θα σας αφήσω. Νομίζω με απολαύσατε πολύ και καλό είναι να κρατήσω και λίγο μυστήριο για την επόμενη ανάρτηση.
Υ.Γ. Όχι, δεν έμπλεξα με καμία παράταξη και δεν την είδα επανάστα και τσακίστε τους φασίστες με το σίδερο. Καλά είμαι. Αλήθεια.
Υ.Γ.2. Σιγά μη σας άφηνα χωρίς χιψστερικό τραγούδι.
Σαν να άφησα ανοιχτό το θερμοσίφωνο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιθανότατα.
ΔιαγραφήΡε είναι σαν αυτό που λένε οι χρισαβγοίταις συνέχεια "Η ξένι φτέναι που ίμασται σαι ταίτια χάλεια, γι αφτώ ψιφήζουμαι χρισύ αβγύ να τους διόκσουμαι ώλους!" (μορφωμένος χρυσαυγίτης, βάζει και τόνους!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωστήρα δεν ξέρω αν θα το δεις αυτό, αλλά είδα ότι έχετε Μικέλ! Τρεντοχωριατίλα κι έτς!
Και τους ακολουθούν μερικά ούγκανα, τους ψηφίζουν και βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο με τις μαλακίες που γίνονται και που, όσο κι αν το ταλαιπωράς, δε μπορείς να τους αγνοήσεις.
ΔιαγραφήΜικέλ στην Κόρινθο; Άνοιξαν και κοντά στη σχολή μου, στην Κοραή. ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!
όχι στην Κόρινθο! Κάτω..
ΔιαγραφήΠανέμορφα.....
ΔιαγραφήΓεια σου! Ειμαι η Μαρω κ ζω στο Ηρακλειο τσι Κρητης. Ωραιο το ποστ,λιγο μεγαλο αλλα δεν κουραζει ο τροπος που γραφεις :) Εχω μια απορια.. Τι σκατα σημαινει ''μιρλιαζεις'' ; (αναφερω ονομα κ περιοχη, 1)για το σχολιο σου για την ανωνυμια και 2)γιατι εδω στο νοτο δε χρησιμοποιουμε αυτη τη λεξη :Ρ) Υ.Γ κανοντας μια προεπισκοπη του σχολιου μου πριν το στειλω, παρατηρησα οτι η ωρα σου ειναι λαθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Μάρω, καλώς σε βρήκα. Το μιρλιάζω σημαίνει γκρινιάζω στην προκειμένη περίπτωση.
ΔιαγραφήΠεριοχή δε χρειαζόταν, ωστόσο καλά έκανες. Ο λόγος που έβαλα αυτήν την επιγραφή είναι γιατί οι περισσότεροι ανώνυμοι είναι τρολλς και δημιουργούν προβλήματα με την επιθετική τους συμπεριφορά.
Y.Γ.Nevermind