Σε Μια Σειρά

    Η ώρα πήγε....για να δω.....τρεις; Τέσσερις; Έχει συμπληρωθεί μια εβδομάδα και κάτι ημέρες που η μια, η μοναδική, η θεά, η the writer παύλα Ιωάννα δεν έχει γράψει. Θρήνος στη μπλογκόσφαιρα, κλαίνε οι μάνες, οι χήρες, οι παντρεμένες και τέλος πάντων θρηνούν τα σπλάχνα σας. Εγώ είμαι ζωντανή όμως. Απλά, να, χρειάστηκα λίγο καιρό off από τη μπλογκόσφαιρα γιατί πέρασα μια καταπληκτική εβδομάδα που με πήγε....όχι, δε θα πω πως με πήγε γαμώντας γιατί έχω κι ανατροφή.
 Που λέτε, όλον αυτόν τον καιρό ήμουν σε πνευματική αναζήτηση και σήμερα θα πάω και για οινοπνευματική.
-Έκανες κι ασκητισμό;
-Εδώ λέω στον εαυτό μου ότι κάνω δίαιτα και χλαπακιάζω σαν γουρούνι, θα κάνω κι ασκητισμό; Όχι, όχι.
   Ας μη γελιόμαστε, αγάπες μου. Καμία πνευματική αναζήτηση δεν σε σώζει, αν εσύ, ο ίδιος, δε θες να αλλάξεις.
  Βλέπω ανθρώπους που απογοητεύονται σε σημείο απελπισίας, όταν μια χυλόπιτα πέφτει στα μούτρα τους. Οκ, σίγουρα υπάρχουν πολλοί που είναι ενοχικοί και το πρώτο πράγμα που σκέφτονται όταν τους απορρίπτει ο άλλος είναι αν και πού έφταιξαν οι ίδιοι. Δε σας κρύβω ότι σε τέτοιες φάσεις έτσι σκέφτομαι κι εγώ. Πόρτες, όμως, έχουμε φάει και θα τρώμε. Θα πρέπει να καθόμαστε να κλαίμε κάθε φορά που συμβαίνει αυτό; Να χάνουμε καιρό από τη ζωή μας και να αναλογιζόμαστε τα ίδια και τα ίδια μέχρι που να μας καταντήσουν εμμονή και να μας τρέχουν στα ψυχιατρεία; Κάποιος δε μας βλέπει σαν γκόμενα/γκόμενο. Ε, και; Θα μας δει κάποιος άλλος, καλύτερος. Όπως είπα και στην εκπομπάρα μου (που από την επόμενη Τετάρτην θα παίζει 10 με 12 το βράδυ, εδώ), κάποιες καταστάσεις είναι καταδικασμένες να μη συμβούν, εμείς, όμως, ψηλά το κεφάλι.
  Πέρα από την πλάκα, καλό είναι, κάθε φορά που τρώμε μια απόρριψη, να σκεφτόμαστε τι λάθος έχουμε κάνει, αν έχουμε κάνει, πριν κατηγορήσουμε τον άλλον. Αυτογνωσία, χαρά και τσαχπινιά κι όλα θα πάνε καλά.
   Κι όλα αυτά τα λέω ακούγοντας Three Days Grace. Κανένας καλός ψυχίατρος;

   
  Ωραία, αφού έκανα το καθήκον μου στην κενωνία, περνάμε σε άλλο θέμα γιατί το άρθρο αυτό είναι λίγο κουλουβάχατα, αλλά δεν πειράζει, χρειάζονται κι αυτά. Μπαίνω, που λέτε, στο μετρό τα πρωινά και βλέπω τουλάχιστον 3-4 ανθρώπους με tablet. Κι εσείς, ατιμούλια, ανησυχούσατε πως ο κόσμος πεινάει!
  Αύριο έχουμε και δημοτικές εκλογές. Φίλες και φίλοι, παίζει να ανήκω στο μοναδικό σόι που ούτε ένα μέλος του δεν κατεβαίνει για δημοτικός σύμβουλος. Ανήκω σε μια μειονότητα. Και νιώθω καλά για αυτό.
  Έχω ψηφίσει ήδη και στις φοιτητικές εκλογές κι έχω παρακολουθήσει τα αποτελέσματα με ένα μεγάλο "what the fuck?" να διαγράφεται στο πανέμορφο πρόσωπό μου. Πόσοι άνθρωποι πάνε και κράζουν ένα κόμμα και μετά το ψηφίζουν; Πολλοί, σας το λέω εγώ. Επίσης, πολλοί πάνε και κράζουν γιατί βγήκε πρώτο στις εκλογές αυτό το κόμμα που αντιπαθούν, ενώ είχαν τη δυνατότητα να ψηφίσουν, δεν είναι να πεις πως τους περιόριζε τίποτα. Ναι, ναι, είμαι από τα άτομα που θα σας πουν πως κάθε άνθρωπος έχει τη δύναμη να συντελέσει στην αλλαγή του κόσμου, έστω και με μια μικρή κίνηση, όπως η ψήφος του. Αρκεί να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος.
   Πάντως, παρατηρώ πως υπήρξα πολύ σκληρή με κάποιες κατηγορίες ανθρώπων και καταστάσεις στο παρελθόν. Θυμάμαι, πριν δυο μήνες, ότι έτρεφα ένα μίσος για τους δήθεν. Εν τέλει, ο κόσμος είναι άδικος. Πολλές φορές οι άνθρωποι μπερδεύονται και αναζητούν την ταυτότητά τους, ένα μέρος να ανήκουν. Δεν το βρίσκουν κατευθείαν. Ορισμένες φορές αλλάζουν και γίνονται δηθενάδες. μόνο και μόνο για να προσαρμοστούν κάπου. Πουτάνα κενωνία.
  Τέλος, θα γίνω καλούλα και θα υπογραμμίσω για άλλη μια φορά το πόσο σημαντική είναι η μάχη απέναντι στην αδιαφορία και τέθοια. Εγώ είμαι καλό κορίτσι κατά βάθος και δε θεωρώ κακή ιδέα το να κάνεις μια απλή κίνηση για να βοηθήσεις τον άλλον. Εκτός κι αν ο άλλος είναι το μεγαλύτερο μουνόπανο εν ζωή.
   Γενικά, να προσφέρετε στην κοινωνία, σαν να πληρώνεστε γι' αυτό. Και να αποφεύγετε την κλάψα, όπως ο αριστερός την διατριβή για το έργο του Καραμανλή. Όχι, δεν παίρνω ναρκωτικά.