Κάτι Αυτοκτονικές Πανελλήνιες

   Στην προηγούμενη ανάρτησή μου έκανα λόγο για νοσταλγίες και αναμνήσεις, πράγμα που προκλήθηκε κι από το γεγονός ότι δεν κατάλαβα πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός κι η νέα φουρνιά δίνει Πανελλήνιες. Την Τετάρτη, μετά από μια ημέρα με αρκετό τρέξιμο, αναρωτήθηκα τι βάλανε στην Έκθεση, μιας που έχω φίλους και γνωστούς που δίνουνε φέτος. Το μάτι μου έπεσε και στην αυτοκτονία του παιδιού από την Γιαννιτσά-πόσες αυτοκτονίες παιδιών να έχουν μείνει άραγε στο σκοτάδι;
  "Εδώ κρίνονται όλα", "αυτή είναι η ευκαιρία σου"....ναι, πράγματι, όταν αναφερόμαστε σε Πανελλαδικές εξετάσεις, αναφερόμαστε και σε μια δοκιμασία. Γύρω από αυτήν την δοκιμασία χτίζεται ένας ολόκληρος μύθος και μαζί του, ο ψυχαναγκασμός, ένα μεγάλο "ΠΡΕΠΕΙ". ΠΡΕΠΕΙ να κάνει το παιδί φροντιστήριο από τη Β Λυκείου, ΠΡΕΠΕΙ να κάνει καλοκαιρινή προετοιμασία, πρέπει, πρέπει, πρέπει.....Κι όλα αυτά γιατί ΠΡΕΠΕΙ να περάσει σε μια σχολή, όπως ορίζει η ελληνική κοινωνία. Και, σύμφωνα με αυτήν, το παιδί πρέπει να σπουδάσει Νομική, Ιατρική, Πολυτεχνείο, στην ξεφτίλα Παιδαγωγικά. Γενικά, υπάρχει αυτή η πίεση να περάσει το παιδί σε μια σχολή, κάτι που πολλές φορές οφείλεται σε απωθημένα των γονέων, γιατί πήγαιναν για δικηγόροι και κατέληξαν ψιλικατζίδες. Δεν πέρασες; ΟΥ ΣΙΞ ΣΙΞ ΣΙΞ!
   Έπειτα, το ελληνικό σχολείο παρουσιάζει το ελληνικό πανεπιστήμιο ως Παράδεισο. Φίλοι καθηγητές, αν νομίζετε πως η έλλειψη οργάνωσης, οι ατελείωτοι καβγάδες με τη γραμματεία και τα λάθη της διοίκησης κι η ανεπάρκεια προσωπικού συγκαταλέγονται στην τελειότητα, τότε έχετε μια αρκετά διεστραμμένη αντίληψη του τι θα πει Παράδεισος! Το πανεπιστήμιο παρουσιάζεται ως μια θεότητα μα αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι, αν θεοποιείς, τρως τα μούτρα σου ύστερα.
     Μετά τις Πανελλήνιες, αρχίζει ένα γα'ιτανάκι. "Δύσκολα τα φετινά θέματα!", "Προβλέπεται θεαματική βουτιά των βάσεων!" , λένε τα διάφορα ελληνικά κανάλια, τα οποία παρουσιάζουν τους επιτυχόντες των Πανελληνίων ως ήρωες που πάτησαν επί πτωμάτων! Μα φυσικά, οι Πανελλήνιες είναι το κακό τέρας που θα μας φάει όλους κι οι ήρωες που γλιτώσανε από τα δόντια του θα πρέπει να δοξάζονται σαν να ανακάλυψαν τη θεραπεία για τον καρκίνο!
 Θα μου φαινόταν λογικό αν με ρωτούσατε "Κι εσύ τι προτιμάς; Να καταργηθούν οι Πανελλήνιες, μωρή κρυφοσυριζαία;" Όχι, δεν είπα κάτι τέτοιο. Με κίνδυνο να χρησιμοποιήσω μια ήδη ειπωμένη θέση, θα πω ότι, από τη μια θα ήταν καλό να μπαίνουν σε μια σχολή άτομα που, υπό άλλες συνθήκες, θα την έχαναν γιατί έγραψαν λάθος έναν τόνο στα Αρχαία, από την άλλη, όμως, μόνο ένα λεφτόδεντρο θα άντεχε τόσες οικονομικές επιβαρύνσεις. Έπειτα, με τις Πανελλήνιες δίνεις τον πρώτο σου αγώνα για να πετύχεις κάτι και καταλαβαίνεις πως οι μεγάλες επιτυχίες στη ζωή έρχονται μόνο αν στρώσεις και λίγο τον κώλο σου ενώ υπάρχει και μια πιθανότητα να ωριμάσεις. Αυτός ο "αγώνας" βέβαια δίνεται με το να μπεις στην ηλίθια διαδικασία να θυμάσαι κακογραμμένες εισαγωγές στα Αρχαία με το "και" και με το να παραδίδεις αηδιαστικά τυποποιημένα γραπτά στην Έκθεση.....
  Θα απέρριπτα, λοιπόν, την ηλιθιότητα των κλισέ, που μόνο μίσος για τη γνώση μπορεί να προκαλέσει και θα έμενα στην αξία του μόχθου και των προσπαθειών που θα πρέπει να καταβληθούν. Το οποίο μίσος, μάλιστα, ενισχύεται κι από το "Νέο Λύκειο", με ένα μέρος των θεμάτων να προέρχονται από μία αγνώστου ταυτότητας "Τράπεζα Θεμάτων" και με ένα Υπουργείο Παιδείας να απαιτεί να έχει διδαχθεί μια τεράστια ύλη, παραβλέποντας το γεγονός ότι το "πήγαινε-έλα" των καθηγητών, που τίθενται σε διαθεσιμότητα σε ταχύτητα ρεκόρ, δεν επιτρέπει πολλά πράγματα. Τι άλλο να πω; Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πάει "μπρος πίσω", που έλεγε ο Περίανδρος στο "Καφέ Της Χαράς". Από αυτό προκύπτει ότι, ναι, ο μαθητής ιδρώνει και θα ιδρώνει, με το λάθος τρόπο όμως, σε ένα αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα.
   Δεν περιμένω φυσικά θαύματα από το ελληνικό σύστημα στην παρούσα κατάσταση. Ωστόσο, έχω βαρεθεί να ακούω κανάλια να τρομοκρατούν τον κόσμο, γονείς να καταπιέζουν τα παιδιά τους με το να βγάζουν τα απωθημένα τους, καθηγητές να εξιδανικεύουν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα μακάρι να γίνουν. Για την ώρα, όμως, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταπολεμήσουμε τον ψυχαναγκασμό που περιέχεται στο "ΠΡΕΠΕΙ" μιας ελληνικής κοινωνίας που φέρεται σκληρά σε ένα παιδί που δεν πέρασε ή δε θα περάσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο.