Το 2015 άρχισε για εμένα με έναν πάρα πολύ αστείο τρόπο. Είχα χάσει το σκουλαρίκι της μύτης μου, είδα κι έπαθα μέχρι να το βρω κι αφού εκνευρίστηκα αρκετά, είπα "το 2015 θα είναι χάλια!". Είμαι τρομερά ψύχραιμη, you see.
Ο πρώτος του μήνας, πάντως, μόνο χάλια δεν ήτανε. Το πιο σημαντικό γεγονός ήταν σίγουρα εκείνο το μεσημέρι στα Εξάρχεια, όπου γνώρισα ένα από τα άτομα με τα οποία πλέον μιλάω πολύ, κλαιγόμαστε μαζί, γενικά έχουμε δέσει. Όλα αυτά στο γνωστό μαγαζί που τότε το χα κάνει ναό - oh, the romantism. Ήτανε μια αστεία ημέρα γιατί ξεκίνησε με εμένα να πηγαίνω στο μάθημα με την τσίμπλα στο μάτι, να πηγαίνω έπειτα στη λέσχη και να τρώω σάπιες σουπιές και κατέληξε με τον ήλιο να βγαίνει στη Μπενάκη, 5 η ώρα το απόγευμα.
Ο Φλεβάρης ήταν εξίσου καλός, παρά την εξεταστική - γιατί ποιος διασκεδάζει στην εξεταστική; Είχα να θυμάμαι βόλτες στην Ηλιούπολη, στα Εξάρχεια, στο υπόλοιπο κέντρο της Αθήνας. Κι ο Μάρτης ήταν αρκετά συμπαθητικός μήνας. Είχα αρκετά τρεξίματα τότε, αλλά κι ευχάριστες στιγμές. Απογοητεύσεις,άγχη, αλλά κι ένα γενικά θετικό συναίσθημα. Είχα ημέρες που φίλοι και γνωστοί με κοιτούσαν με το βλέμμα "ούτε εγώ ξέρω τι θα κάνω". Μετά, όμως, χαλάρωσα γιατί, αν συνέχιζα να αγχώνομαι, θα με μάζευαν με τα κουταλάκια.
Κι έτσι εγένετο ο Απρίλης. Ο οποίος Απρίλης έμοιαζε τόσο ιδανικός και παραμυθένιος που, όταν πήρε μια άλλη τροπή, στο τέλος του, δε διέφερα πολύ από τις γιαγιούλες που λένε στις ειδήσεις "ήταν το καλύτερο παιδί, δεν περίμενα να φερθεί έτσι!". Αν με ρωτήσετε, δυο γεγονότα με σημάδεψαν εκείνη την περίοδο: η ξαφνική κακή συμπεριφορά ενός φιλικού ως τότε προσώπου μου και το ότι έκανα δώρο σε μια κοπέλα που εκτιμώ πολύ για τα γενέθλια της, μαζί με τη ζεστή της αντίδραση. Το ένα ακολούθησε το άλλο και με έκανε να καταλάβω ότι, αν είναι να στραφείς σε ανθρώπους, να στραφείς σε άτομα που εκτιμούν τουλάχιστον αυτά που κάνεις γι' αυτά. Ήταν ένας μήνας που θύμωσα, αλλά και χάρηκα πολύ, που έκλαψα, αλλά και γέλασα πολύ.
Κι αν ο Απρίλης ήταν άλμπουμ μπάντας, θα ήταν το καλό δεύτερο άλμπουμ. Κι αν ο Μάης ήταν επίσης άλμπουμ, θα ήταν εκείνος ο δίσκος που το γύρισαν σε υποτονικές μπαλάντες χωρίς νόημα. Το ένα άσχημο νέο πήγαινε αγκαζέ με ένα άλλο. Αλλαγές και στη δική μου ζωή, αλλά και στη ζωή αγαπημένων προσώπων, συνήθως όχι ευχάριστες. Μόνο όταν ο μήνας αυτός έφτασε στο τέλος του, τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα. "Τελείωσε κι αυτή η Κόλαση" έλεγα.
Ο Ιούνιος είχε πάλι εξεταστική, αλλά και πολύ ευχάριστες εκπλήξεις. Ήρθα πιο κοντά με άτομα που δε φανταζόμουν, Επέστρεψαν άτομα που εκτιμούσα στο προσκήνιο κι η ατμόσφαιρα ήταν εν τέλει αρκετά ευχάριστη, παρά το γεγονός ότι κάθε απόγευμα που πήγαινα να διαβάσω Στατιστική/Δίκαιο/δεν ξέρω τι άλλο, κατέληγα να τραβάω τα βυζιά μου. Η κατάσταση είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που έβλεπα και στον ύπνο μου ότι μου ζητούσαν σημειώσεις! Παράλληλα, έδινα και Γαλλικά, το Sorbonne C2 οπότε είχα για τα καλά χωθεί στο διάβασμα. Επίσης, ολόκληρη σελίδα ανώνυμων εξομολογήσεων είχε μια δημοσίευση που με έκραζε. Πήρα και μια απόφαση - ν' αφήσω το ένα από τα δυο σάιτς που έγραφα πίσω, γιατί είχα πραγματικά μπουχτίσει με τον ελιτισμό εκεί μέσα. Ναι, τον Ιούνιο ήμουν χαρούμενη, διαβαστερή και φέιμους.
Κι ενώ το πρώτο μισό έμοιαζε να είναι, σε γενικές γραμμές, καλό, ο Ιούλιος μπήκε με άγριες διαθέσεις. Το δημοψήφισμα - που δεν καταλαβαίνω γιατί έγινε τελικά -, τα capital controls, η προπαγάνδα των καναλιών, το ξεκατίνιασμα στα σόσιαλ μίντια έφεραν μια αναστάτωση. Τα θετικά εκείνου του μήνα ήταν δυο: η μετακόμιση σε καινούριο σπίτι, που υπερλατρεύω, κι η μονοήμερη που είχα πάει στην εξωτική Χαλκίδα, όπου άπλωνα τις ποδάρες μου με φόντο τη θάλασσα. Ο Αύγουστος ήταν ψιλοβαρετός - αλλά γενικά σιχαίνομαι τον Αύγουστο. Πήγα, όμως, διακοπές στο Ηράκλειο, έφαγα πολύ, περπάτησα, έγινα κλαμμένο μουνί στη Μποφίλιου. Γύρισα με διαφορετική διάθεση στην Αθήνα.
Εκτίμησα εν τέλει τον Αύγουστο όταν ήρθε ο Σεπτέμβρης. Συνήθως λατρεύω αυτόν το μήνα. Και θα τον λάτρευα, αν δεν έβγαιναν στην επιφάνεια τα άγχη μου κι οι εμμονές μου, δημιουργώντας πολλές φορές προβλήματα που δε χρειαζόταν να υπάρξουν. Plus, είχα πιάσει δουλειά σε ένα free press της κακιάς ώρας που μου έμαθε μεν πολλά πράγματα, με έκανε να πιστέψω πως έχανα το χρόνο μου από τη στιγμή που δεν πληρώθηκα. Το ίδιο συνέβη και με τον Οκτώβρη, όπου παραιτήθηκα από αυτή τη δουλειά κι είχα μια έκφραση κλαίουσας ιτιάς εξαιτίας των πραγμάτων που συνέβησαν τον προηγούμενο μήνα - κι επαγγελματικά και προσωπικά, Και θα συνέβαινε και το Νοέμβρη μα κάπου στα τέλη του μήνα τα πράγματα βελτιώθηκαν. Και το Δεκέμβρη οι εκκρεμότητες μπήκαν στην τελική ευθεία.
(έπρεπε να χώσω ποπ. Είμαι ξεπουλημένη)
Κι αν δε βγάζετε νόημα από αυτά που γράφω - γιατί αν άνοιγα το ένα και το άλλο θέμα, θα χρειαζόμουν άλλα δυο μπλογκ-, θα σας παραθέσω όλα όσα έμαθα το 2015:
* Οι προσδοκίες σκοτώνουν κι αυτόν που τις έχει κι αυτόν στον οποίον κατευθύνονται, σαμτάιμς. Είναι μια μορφή πίεσης.
* Γενικά, οι καλύτερες σχέσεις συμβαίνουν όταν δεν έχεις προσδοκίες.
* Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιέζουμε ανθρώπους και καταστάσεις. Είμαι από τα άτομα που έχουν ένα πλάνο για τα πάντα με αποτέλεσμα πολλές φορές οι γύρω μου να ψάχνουν εφημερεύοντα φαρμακεία για να πάρουν ηρεμιστικά. Φέτος, όμως, είδα πόσο κακή είναι η πίεση, ειδικά όταν κατευθύνεται σε άτομα που λίγο ή πολύ σε εκτιμούν.
* Αν αγαπάς κάποιον, δε χρειάζεται πληθωρικότητα. Το να λες με 10 τρόπους "σε αγαπώ" σε ένα μήνυμα είναι κάτι που θα σε κάνει να βαράς φέισπαλμ αργότερα. Ναι, το ξέρουν ότι τους αγαπάς. Αρκεί μια ευγενική χειρονομία για να τους το δείξειςκαι να πάρεις τα αρχίδια σου τις περισσότερες φορές.
* Το άγχος δεν οδηγεί πουθενά και δε θεραπεύεται δημιουργώντας κι άλλο άγχος.
* Το φαγητό, η καλή μουσική, η καλή παρέα και το αλκοόλ άνετα αντικαθιστούν επαγγελματίες ψυχολόγους.
Σίγουρα έχω διδαχθεί κι άλλα, αλλά αυτά είναι τα βασικά. Και, για να δέσει το γλυκό, θα κάνω και μερικά resolutions:
* Να βρω την κατάλληλη ισορροπία μεταξύ δουλειάς, σχολής και Σουηδικών. Ναι, μαθαίνω Σουηδικά γιατί είμαι πολύ χίψστερ ξέρω γω κι άσε τους άλλους να μαθαίνουν Ιταλικά, Σπανιόλικα και Ρώσικα.
* Να βρω κανένα σάιτ να γράφω επαγγελματικά, με καλό κλίμα π.χ. να μη βρέχει, να μη μπουμπουνίζει, να μην έχει πολύ κρύο.
* Να κρατήσω μια χαλαρή στάση απέναντι στα πράγματα και τους ανθρώπους γιατί με το ζόρι παντρειά δε γίνεται.
* Να μην παραμελώ τον εαυτό μου για χάρη των άλλων.
Γενικά, το 2015 ήταν μια αρκετά hit n miss χρονιά, που λέμε κι εμείς οι άρρωστα μουσικόφιλοι. Είχε στιγμές που ήμουν στα πατώματα και λίγο έλειψε να ακούσω παρακμιακά σκυλάδ...όχι, οκ, τα τελευταία τα γλίτωσα. Είχε στιγμές που περνούσα γαμάτα, ζούσα τη ντόλτσε βίτα. Όμως, αυτό που αναγνωρίσω σε μια σχετικά προβληματική χρονιά είναι ότι έμαθα πολλά πράγματα κι ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά τα άτομα που άμεσα ή έμμεσα μου τα έμαθαν.
Ελπίζω να είναι ένα καλό εφόδιο για να αντιμετωπίσω το 2016. Για την ώρα, το μόνο που έχω να ευχηθώ είναι το κλασσικό "καλή χρονιά!". Και, φυσικά, να πω ένα μεγάλο R.I.P. στο Lemmy. Δεν είναι ότι άκουγα συνέχεια Motorhead, ούτε το παίζω μεταλού - παρόλο που ακούω καμιά φορά-, όμως πάντα τονε συμπαθούσα.
Ελπίζω, λοιπόν, η νέα χρονιά να μην είναι hit n miss, αλλά να πατάει στα σωστά μονοπάτια και να φέρει σε όλους αυτά που επιθυμούν κι αυτά που τους στέρησε ο προηγούμενος χρόνος.
Ο πρώτος του μήνας, πάντως, μόνο χάλια δεν ήτανε. Το πιο σημαντικό γεγονός ήταν σίγουρα εκείνο το μεσημέρι στα Εξάρχεια, όπου γνώρισα ένα από τα άτομα με τα οποία πλέον μιλάω πολύ, κλαιγόμαστε μαζί, γενικά έχουμε δέσει. Όλα αυτά στο γνωστό μαγαζί που τότε το χα κάνει ναό - oh, the romantism. Ήτανε μια αστεία ημέρα γιατί ξεκίνησε με εμένα να πηγαίνω στο μάθημα με την τσίμπλα στο μάτι, να πηγαίνω έπειτα στη λέσχη και να τρώω σάπιες σουπιές και κατέληξε με τον ήλιο να βγαίνει στη Μπενάκη, 5 η ώρα το απόγευμα.
Ο Φλεβάρης ήταν εξίσου καλός, παρά την εξεταστική - γιατί ποιος διασκεδάζει στην εξεταστική; Είχα να θυμάμαι βόλτες στην Ηλιούπολη, στα Εξάρχεια, στο υπόλοιπο κέντρο της Αθήνας. Κι ο Μάρτης ήταν αρκετά συμπαθητικός μήνας. Είχα αρκετά τρεξίματα τότε, αλλά κι ευχάριστες στιγμές. Απογοητεύσεις,άγχη, αλλά κι ένα γενικά θετικό συναίσθημα. Είχα ημέρες που φίλοι και γνωστοί με κοιτούσαν με το βλέμμα "ούτε εγώ ξέρω τι θα κάνω". Μετά, όμως, χαλάρωσα γιατί, αν συνέχιζα να αγχώνομαι, θα με μάζευαν με τα κουταλάκια.
Κι έτσι εγένετο ο Απρίλης. Ο οποίος Απρίλης έμοιαζε τόσο ιδανικός και παραμυθένιος που, όταν πήρε μια άλλη τροπή, στο τέλος του, δε διέφερα πολύ από τις γιαγιούλες που λένε στις ειδήσεις "ήταν το καλύτερο παιδί, δεν περίμενα να φερθεί έτσι!". Αν με ρωτήσετε, δυο γεγονότα με σημάδεψαν εκείνη την περίοδο: η ξαφνική κακή συμπεριφορά ενός φιλικού ως τότε προσώπου μου και το ότι έκανα δώρο σε μια κοπέλα που εκτιμώ πολύ για τα γενέθλια της, μαζί με τη ζεστή της αντίδραση. Το ένα ακολούθησε το άλλο και με έκανε να καταλάβω ότι, αν είναι να στραφείς σε ανθρώπους, να στραφείς σε άτομα που εκτιμούν τουλάχιστον αυτά που κάνεις γι' αυτά. Ήταν ένας μήνας που θύμωσα, αλλά και χάρηκα πολύ, που έκλαψα, αλλά και γέλασα πολύ.
Κι αν ο Απρίλης ήταν άλμπουμ μπάντας, θα ήταν το καλό δεύτερο άλμπουμ. Κι αν ο Μάης ήταν επίσης άλμπουμ, θα ήταν εκείνος ο δίσκος που το γύρισαν σε υποτονικές μπαλάντες χωρίς νόημα. Το ένα άσχημο νέο πήγαινε αγκαζέ με ένα άλλο. Αλλαγές και στη δική μου ζωή, αλλά και στη ζωή αγαπημένων προσώπων, συνήθως όχι ευχάριστες. Μόνο όταν ο μήνας αυτός έφτασε στο τέλος του, τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα. "Τελείωσε κι αυτή η Κόλαση" έλεγα.
Ο Ιούνιος είχε πάλι εξεταστική, αλλά και πολύ ευχάριστες εκπλήξεις. Ήρθα πιο κοντά με άτομα που δε φανταζόμουν, Επέστρεψαν άτομα που εκτιμούσα στο προσκήνιο κι η ατμόσφαιρα ήταν εν τέλει αρκετά ευχάριστη, παρά το γεγονός ότι κάθε απόγευμα που πήγαινα να διαβάσω Στατιστική/Δίκαιο/δεν ξέρω τι άλλο, κατέληγα να τραβάω τα βυζιά μου. Η κατάσταση είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που έβλεπα και στον ύπνο μου ότι μου ζητούσαν σημειώσεις! Παράλληλα, έδινα και Γαλλικά, το Sorbonne C2 οπότε είχα για τα καλά χωθεί στο διάβασμα. Επίσης, ολόκληρη σελίδα ανώνυμων εξομολογήσεων είχε μια δημοσίευση που με έκραζε. Πήρα και μια απόφαση - ν' αφήσω το ένα από τα δυο σάιτς που έγραφα πίσω, γιατί είχα πραγματικά μπουχτίσει με τον ελιτισμό εκεί μέσα. Ναι, τον Ιούνιο ήμουν χαρούμενη, διαβαστερή και φέιμους.
Κι ενώ το πρώτο μισό έμοιαζε να είναι, σε γενικές γραμμές, καλό, ο Ιούλιος μπήκε με άγριες διαθέσεις. Το δημοψήφισμα - που δεν καταλαβαίνω γιατί έγινε τελικά -, τα capital controls, η προπαγάνδα των καναλιών, το ξεκατίνιασμα στα σόσιαλ μίντια έφεραν μια αναστάτωση. Τα θετικά εκείνου του μήνα ήταν δυο: η μετακόμιση σε καινούριο σπίτι, που υπερλατρεύω, κι η μονοήμερη που είχα πάει στην εξωτική Χαλκίδα, όπου άπλωνα τις ποδάρες μου με φόντο τη θάλασσα. Ο Αύγουστος ήταν ψιλοβαρετός - αλλά γενικά σιχαίνομαι τον Αύγουστο. Πήγα, όμως, διακοπές στο Ηράκλειο, έφαγα πολύ, περπάτησα, έγινα κλαμμένο μουνί στη Μποφίλιου. Γύρισα με διαφορετική διάθεση στην Αθήνα.
Εκτίμησα εν τέλει τον Αύγουστο όταν ήρθε ο Σεπτέμβρης. Συνήθως λατρεύω αυτόν το μήνα. Και θα τον λάτρευα, αν δεν έβγαιναν στην επιφάνεια τα άγχη μου κι οι εμμονές μου, δημιουργώντας πολλές φορές προβλήματα που δε χρειαζόταν να υπάρξουν. Plus, είχα πιάσει δουλειά σε ένα free press της κακιάς ώρας που μου έμαθε μεν πολλά πράγματα, με έκανε να πιστέψω πως έχανα το χρόνο μου από τη στιγμή που δεν πληρώθηκα. Το ίδιο συνέβη και με τον Οκτώβρη, όπου παραιτήθηκα από αυτή τη δουλειά κι είχα μια έκφραση κλαίουσας ιτιάς εξαιτίας των πραγμάτων που συνέβησαν τον προηγούμενο μήνα - κι επαγγελματικά και προσωπικά, Και θα συνέβαινε και το Νοέμβρη μα κάπου στα τέλη του μήνα τα πράγματα βελτιώθηκαν. Και το Δεκέμβρη οι εκκρεμότητες μπήκαν στην τελική ευθεία.
(έπρεπε να χώσω ποπ. Είμαι ξεπουλημένη)
Κι αν δε βγάζετε νόημα από αυτά που γράφω - γιατί αν άνοιγα το ένα και το άλλο θέμα, θα χρειαζόμουν άλλα δυο μπλογκ-, θα σας παραθέσω όλα όσα έμαθα το 2015:
* Οι προσδοκίες σκοτώνουν κι αυτόν που τις έχει κι αυτόν στον οποίον κατευθύνονται, σαμτάιμς. Είναι μια μορφή πίεσης.
* Γενικά, οι καλύτερες σχέσεις συμβαίνουν όταν δεν έχεις προσδοκίες.
* Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιέζουμε ανθρώπους και καταστάσεις. Είμαι από τα άτομα που έχουν ένα πλάνο για τα πάντα με αποτέλεσμα πολλές φορές οι γύρω μου να ψάχνουν εφημερεύοντα φαρμακεία για να πάρουν ηρεμιστικά. Φέτος, όμως, είδα πόσο κακή είναι η πίεση, ειδικά όταν κατευθύνεται σε άτομα που λίγο ή πολύ σε εκτιμούν.
* Αν αγαπάς κάποιον, δε χρειάζεται πληθωρικότητα. Το να λες με 10 τρόπους "σε αγαπώ" σε ένα μήνυμα είναι κάτι που θα σε κάνει να βαράς φέισπαλμ αργότερα. Ναι, το ξέρουν ότι τους αγαπάς. Αρκεί μια ευγενική χειρονομία για να τους το δείξεις
* Το άγχος δεν οδηγεί πουθενά και δε θεραπεύεται δημιουργώντας κι άλλο άγχος.
* Το φαγητό, η καλή μουσική, η καλή παρέα και το αλκοόλ άνετα αντικαθιστούν επαγγελματίες ψυχολόγους.
Σίγουρα έχω διδαχθεί κι άλλα, αλλά αυτά είναι τα βασικά. Και, για να δέσει το γλυκό, θα κάνω και μερικά resolutions:
* Να βρω την κατάλληλη ισορροπία μεταξύ δουλειάς, σχολής και Σουηδικών. Ναι, μαθαίνω Σουηδικά γιατί είμαι πολύ χίψστερ ξέρω γω κι άσε τους άλλους να μαθαίνουν Ιταλικά, Σπανιόλικα και Ρώσικα.
* Να βρω κανένα σάιτ να γράφω επαγγελματικά, με καλό κλίμα π.χ. να μη βρέχει, να μη μπουμπουνίζει, να μην έχει πολύ κρύο.
* Να κρατήσω μια χαλαρή στάση απέναντι στα πράγματα και τους ανθρώπους γιατί με το ζόρι παντρειά δε γίνεται.
* Να μην παραμελώ τον εαυτό μου για χάρη των άλλων.
Γενικά, το 2015 ήταν μια αρκετά hit n miss χρονιά, που λέμε κι εμείς οι άρρωστα μουσικόφιλοι. Είχε στιγμές που ήμουν στα πατώματα και λίγο έλειψε να ακούσω παρακμιακά σκυλάδ...όχι, οκ, τα τελευταία τα γλίτωσα. Είχε στιγμές που περνούσα γαμάτα, ζούσα τη ντόλτσε βίτα. Όμως, αυτό που αναγνωρίσω σε μια σχετικά προβληματική χρονιά είναι ότι έμαθα πολλά πράγματα κι ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά τα άτομα που άμεσα ή έμμεσα μου τα έμαθαν.
Ελπίζω να είναι ένα καλό εφόδιο για να αντιμετωπίσω το 2016. Για την ώρα, το μόνο που έχω να ευχηθώ είναι το κλασσικό "καλή χρονιά!". Και, φυσικά, να πω ένα μεγάλο R.I.P. στο Lemmy. Δεν είναι ότι άκουγα συνέχεια Motorhead, ούτε το παίζω μεταλού - παρόλο που ακούω καμιά φορά-, όμως πάντα τονε συμπαθούσα.
Ελπίζω, λοιπόν, η νέα χρονιά να μην είναι hit n miss, αλλά να πατάει στα σωστά μονοπάτια και να φέρει σε όλους αυτά που επιθυμούν κι αυτά που τους στέρησε ο προηγούμενος χρόνος.
